Otobüsten inmiştim. Turuncu ve sarı ağırlıklı gölgeler yüzümde ahenkle dans ediyordu adeta. Bir ya da iki dakika sırtımdaki çantam ile olduğum yere çivilenmiştim.Gidecek yerim yoktu. Sonra yavaş adımlarla yakınımdaki banka oturdum ve dolan gözlerimi insanlardan sakladım. Ben ne yapacaktım? Gözüm bir umutla mavi montlu çocuğu aradı. O da sırt çantasını sırtına takmış gidiyordu. Sonra durdu ve yanındaki banka oturdu.
Yarım saat. Tam yarım saat ne ben kalktım oradan ne de o. Sonra yavaş adımlarla yanıma yaklaştı. Ve bankın boş kısmına oturdu, aramızda mesafe kalacak şekilde. Ardından bana döndü.
"Seni kimse almayacak mı?"
Sesi. O kadar güzeldi ki, sadece yüzüne bakabilmiştim. Yüzü de çok güzeldi. Hafif kavruk teninden saçılan koku beni öylesine mest etmişti ki, adeta lal olmuştum. Konuşamıyordum.
"Yeşil kız?"
Sonra bana seslenmesi ile düşüncelerimden sıyrılıp bu sefer açık algılarım ile ona bakmaya başlamıştım.
"Seni kimse almayacak mı buradan?"
Ben ise ilk önce kafamı eğmiş sonra yine kafam yerdeyken hayır anlamında sallamıştım kafamı. Yine gözlerim doluyordu işte.
"Peki gidecek yerin var mı? Ben götüreyim seni?"
Bu sefer dolu yeşilliklerim yüzünü turlamıştı ve lal dilim açılmıştı ki ona cevap verebilmiştim.
"Kimsem yok benim."
Sesim o kadar kırk çıkmıştı ki, dolu gözlerimle ve yumru oturan boğazımla bu kadar bile cevap verebildiğime şükür ediyordum.
"Nasıl yani? Yoksa gitmek mi istemiyorsun?"
Sonra yüzüm buruk bir gülümsemeye şahit oldu. Gülümsedim burukça, kırgınlıkla.
"Gerçekten hiç kimsem yok."
Sonra dolu gözlerimle buluşan gözleri dolmaya başladı onunda.
"Benimle, gelmek ister misin?"
Ona güvenmeli miydim ki? Tanımıyordum bile. Tereddüt dolu bakışlarımı görünce dudakları hafif kıvrıldı.
"Sana zarar vermeyeceğim yeşil kız, evde tek yaşamıyorum. Arkadaşlarımın çoğunda kız. Tek kalmamış olursun?"
İçimdeki ses ona o kadar güveniyordu ki. Lakin kırık kalbim bu sefer de kandırılmayı kaldıramazdı. Ama sonra yüzüme bir gülümseme kondurdum ve tekrar bir soru sordum ona.
"Sana nasıl güveneceğim ki?"
Sonra, gözleri gözlerime kitlendi ve kendinden o kadar emin konuştu ki, adeta kirpiklerim titredi.
"Ben, kimseyi kandırmam. Asla. Yaşadığım şeyleri asla birini yaşatmam yeşil kız. Seçim senin"
Umutlu gözlerle bana bakarken irislerimi irislerimi kitledim ve uzattığı elini tuttum.
"Sen de beni kandırma olur mu?"
Bu bölüm olmadı gibi sanki ya. Neyse kimse okumuyor zaten mk lcdlşsçsşaisiçaö.💖
