Erina

Ιρίνα

Έλλη

Με το που έπιασα το ημερολόγιο στα χέρια μου έτρεξα κατευθείαν στο δωμάτιο μου . Μπαίνοντας μέσα κλείδωσα την πόρτα για να μην με ενοχλήσει κανείς και έκατσα αναπαυτικά στο κρεβάτι μου αρχίζοντας να το διαβάζω.

19/6/1952

<< Σήμερα είχε τόση ζέστη που δεν είχα καθόλου όρεξη να πάω με την μητέρα μου στην πόλη. Ήθελα τόσο πολύ να πάω να ξαπλώσω κάτω από την μεγάλη σκιά της βερικοκιάς μας αλλά αυτό δεν επιτρεπόταν για μια πλούσια δεσποινίδα .
Θα θελα τόσο πολύ να γυρίσει ο χρόνος πίσω, τότε που ήμουν ένα ξένοιαστο μικρό παιδί και δεν αναγκαζομουνα να φέρομαι σαν " κυρία" . Τώρα είμαι δώδεκα χρονών σχεδόν γυναίκα και είμαι αναγκασμένη να κάνω ότι κάνουν οι γυναίκες της καλής τάξεως και να κάνω ότι μου λένε μαζί με την αδελφή μου >>

Έλλη
Σταμάτησα ξαφνικά να διαβάζω και έμεινα παγωμένη για αρκετή ώρα κοιτάζοντας την τελευταία πρόταση που είχα διαβάσει <<... μαζι με την αδελφή μου>>. Ήμουν τόσο μπερδεμένη . Η γιαγιά μου δεν είχε αδελφή ή τουλάχιστον δεν μας είχε πει ποτέ ότι είχε . Τελείως μπερδεμένη με αυτά που είχα μόλις μάθει συνέχισα να διαβάζω ...
Xe
<< Καθώς λοιπόν τελείωνα το πρωινό μου η μητέρα μου με έστειλε να πάω να ξυπνήσω την αδελφή μου που κανονικά θα έπρεπε να τελείωνε και αυτή ήδη το πρωινό της . Έτρεξα στο δωμάτιο της και άρχισα να της φωνάζω
- Ιρίνα , Ιρίνα ξύπνα πάλι θα αργήσουμε για τα ψώνια μας ...
Η Ιρίνα όμως δεν ήταν πουθενά . Αμέσως έτρεξα στην αυλή και άρχισα να την ψάχνω εκεί . Δεν την βρήκα πουθενά και έτσι γύρισα στην τεράστια κουζίνα μας για να το πω στην μητέρα η οποία φαινόταν τρομερά νευριασμένη με την μαγείρισσα. Πριν προλάβω να ανοίξω το στόμα μου όμως είδα την Ιρίνα να κάθεται στο τραπέζι και να τελειώνει το πρωινό της. Της είπα καλημέρα και την ρώτησα που ήταν τόση ώρα αλλά εκείνη το μόνο που έκανε ήταν να μου ρίξει μια ματιά με το " γαλάζιο" βλέμμα της . Πάντα μου άρεσαν τα μάτια της , ήταν διαφορετικά από τα καφέ δικά μου και γενικότερα της οικογένειας . Το βλέμμα της όμως έβγαζε πάντα κάτι αλλόκοτο και απόκοσμο. Όταν ήμουν μικρή μάλιστα και κοιτούσε με αυτό το παράξενο βλέμμα τρόμαζα τόσο πολύ που έβαζα τα κλάματα....πλέον όμως το έχω συνηθίσει.>>

Έλλη
Καθώς διάβαζα απορροφημένη το ημερολόγιο άκουσα την φωνή της μητέρας μου να με φωνάζει. Αμέσως σήκωσα το βλέμμα μου προς το παράθυρο και είδα πως είχε κιόλας σκοτεινιάσει για αυτό και η μητέρα μου ήταν σπίτι , είχε γυρίσει από την δουλειά .
Σηκώθηκα λοιπόν από το κρεβάτι και πήγα να κρύψω το ημερολόγιο όταν πρόσεξα κάτι περίεργο. Ακριβώς μπροστά από την πόρτα μου βρισκόταν η ζωγραφιά της γυναίκας που είχα δει στο υπόγειο.... Μα πως βρέθηκε εκεί αφού εγώ δεν την είχα πάρει μαζί μου , ποιος την έριξε κάτω από την πόρτα μου. Τις σκέψεις μου διέκοψε η φωνή της μητέρας μου που με φώναζε ξανά για να πάω κοντά της . Έκρυψα το πορτρέτο της γυναίκας μαζί με το ημερολόγιο σε ένα ντουλάπι του γραφείου μου και το κλείδωσα.