Erina

Μόνο εσύ μπορείς

Έλλη

  Πήρα το σταθερό τηλέφωνο στα χέρια μου  και έμεινα να το κοιτάω για κάποια λεπτά σκεπτική... Ίσως ήταν λάθος αυτό που πήγαινα να κάνω αλλά δεν είχα άλλη επιλογή ... έπρεπε να μάθω. Άρχισα να πληκτρολογώ τον αριθμό της γιαγιάς μου και έβαλα το σταθερό στο αυτί μου. Δεν το σήκωσε και έτσι υπέθεσα ότι  θα έλειπε από το σπίτι, οπότε άφησα το σταθερό τηλέφωνο και πήγα να πιο λίγο νερό .
  Καθώς έπινα νερό άκουσα το σταθερό να χτυπάει και αμέσως έτρεξα να το σηκώσω . Έβαλα το ακουστικό στο αυτί μου και ρώτησα ποιος είναι αλλά δεν πήρα απάντηση. Ήμουν έτοιμη να το κλείσω όταν άκουσα ξαφνικά από την άλλη μεριά της γραμμής βαριές ανάσες. Ξανά ρώτησα ποιος είναι και τότε άκουσα την φωνή της γιαγιάς μου να λέει << πρέπει να φύγετε, θα επιστρέψει για να τελειώσει αυτό που άρχισε...>>
Και τότε ξαφνικά η γραμμή κόπηκε. Τι εννοούσε , ποιος έρχεται και τι είναι αυτό που πρέπει να τελειώσει?
  Καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας με τα χέρια στο κεφάλι μου προσπαθώντας να βγάλω μια άκρη όταν μπήκε μέσα ο εφτά χρόνος αδελφός βάζοντας τα κλάματα. Τον ρώτησα κάπως αδιάφορα τι είχε . Δεν μπορούσα με τόσα προβλήματα να κάθομαι να ασχολούμαι με τις βλακείες που μπορεί να τον έκαναν να κλάψει. Αμέσως η στάση μου  όμως άλλαξε όταν μου είπε τον λόγο ... Η μαμα μας είχε πάρει τηλέφωνο και είπε στον Μιχάλη ( αδελφό μου) ότι η γιαγιά ήταν στο νοσοκομείο και πως βρισκόταν σε κωμα .
    Πήρα τον Μιχάλη αγκαλιά και άρχιζα να τον καθησυχάζω πως όλα θα πάνε καλά. Ποιος θα καθησυχαζε έμενε όμως ? Δεν γίνεται όλα αυτά να είναι τυχαία , αμέσως μετά το τηλεφώνημα μας η γιαγιά παραλίγο να πεθάνει... Και αν δεν τα καταφέρει...Τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα...
  Ξαφνικά τις σκέψεις μου έδιωξε το κουδούνι της πόρτας. Έτρεξα να ανοίξω και αναρωτιομουν ποιος θα μπορούσε να είναι πρωί πρωί. Άνοιξα την πόρτα και είδα έναν χαμογελαστό Χάρη να στέκεται μπροστά μου και να με κοιτάει. Μα ναι φυσικά , είχα ξεχάσει πως μου είχε πει την προηγούμενη μέρα ότι θα έρθει . Του είπα να περάσει και εκείνος στρογγυλό κάθησε σε έναν από τους καναπέδες μας . Εγώ έκατσα σιωπηλή απέναντι του , με το βλέμμα μου να κοιτάει στο κενό. Το χαμόγελο του έφυγε από τα χείλη του καθώς με είδε σε αυτή την κατάσταση και με ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον τι έχω . Του απάντησα πως η γιαγιά μου έπεσε σε κώμα και εκείνος άρχισε να με κοιτάει σκεπτικός. Ξαφνικά σηκώθηκε πάνω και έκατσε δίπλα μου παίρνοντας με αγκαλιά. Είχα τόσο ανάγκη για μια αγκαλιά εκείνη την στιγμή... Ακούμπησα το κεφάλι μου στο στήθος του και εκείνος άρχισε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά παρηγορωντας με .

             1 εβδομάδα μετά

    Το πρόσωπο της φαινόταν τόσο κουρασμένο, τα μαλλιά της πιο γκρίζα από ποτέ ... Είχε αδυνατίσει πολύ και αρκετές ρυτίδες είχαν εμφανιστεί στο πρόσωπο της, μαρτυρώντας τις μάχες που έδινε με τους δαίμονες της ... Δεν την αναγνώριζα πλέον την αγαπημένη μου γιαγιά. Πάντα έστεκε με ψηλά το κεφάλι, περήφανη και δυνατή με ένα αυστηρό βλέμμα που δεν τολμούσε κανείς να την κοιτάξει κατάματα. Τώρα όμως φαινόταν αδύναμη και ταλαιπωρημένη. Είχε περάσει σχεδόν μια εβδομάδα από τότε που έπεσε σε κώμα και δυστυχώς η κατάσταση της δεν είχε βελτιωθεί παρόλο που οι γιατροί έκαναν ότι μπορούσαν.
   Οι γιατροί και οι νοσοκόμες με είχαν αφήσει για λίγο μόνη μαζί της κγω καθόμουν στην άκρη του κρεβατιού κρατώντας της το χέρι.
  Καθώς την κοιτούσα σιωπηλή  εκείνη άνοιξε ξαφνικά τα μάτια της και μου έσφιξε με  δύναμη το χέρι...<< Πρέπει να την σταματήσεις Έλλη.. είσαι η μόνη που μπορεί ,έχεις τα μάτια της εσένα δεν μπορεί να σε υπνωτίσει...τους άλλους όμως μπορεί να τους κάνει ότι θέλει. Για αυτό πρέπει να την σταματήσεις... Μόνο εσύ μπορείς...>>.
  Αυτά είπε και έπεσε ξανά στον βαθύ της ύπνο λες και δεν είχε ξυπνήσει ποτέ ...