“You missed them, don’t you?” Nagulat na lang ako nang biglang may nag-salita sa likod ko. I saw my sister named Princess. She was the witness of my fangirling back then. Siya din minsan ang katulong ko sa pag-edit ng kung ano-ano’ng bagay. She is now currently an OJT dito din sa work ko. Para naman alam ko kung paano bantayan ang kapatid ko.
“A lot.” Sagot ko naman at napangiti lang ako after uttering those words. Hindi ko naman kasi alam what happened between the five of us. Nagulat na lang ako na hindi na pala kami magkakaibigan. Or hindi na pala kami magkakakilala. Pero, wala akong galit sa kanya, wala akong galit sa kanila. I know everything happens for a reason. Pero sana man lang alam mo ‘yung rason, ‘di ba? But, that’s life.
“Alam mo, lagi ko pa rin nakikita si Ms. Lea sa news. Lahat ng tao namimiss siya. Lahat ng tao wondering why she suddenly disappeared sa showbiz.” Sabi naman ng kapatid ko. Yes, naririnig ko siya minsan sa news. Pero, hindi ko natatagalan. No, I’m not galit. Nasasaktan ako kasi parang out of a sudden, biglaan na lang kami nawalan ng communication without knowing the reason why.
“Yeah, napapansin ko nga din minsan.” Matipid kong sabi at tumitig siya sa akin, siguro nga naramdaman niya kung gaano ako nasasaktan, it has been ages, it has been years since nangyari lahat ng iyon. Pero, I’m still affected. Nasasaktan pa din ako, hindi naman ako broken hearted, wala naman akong TOTGA. Pero, I still have those what if’s, what if alam namin ang rason ni Mama Lea kung bakit niya nagawa ‘yun? What if we all knew how to handle it together? Haaaaay, life.
“Bakit hindi mo sila tawagan, Ate?” Sabi naman ng kapatid ko. Paasa din ito, eh.
“Natatakot ako, Cess. Baka, masaya na sila even without me.” Sabi ko naman sa kanya while tinitigan ko ‘yung papel na hawak ko na pina-print ko pa kasi ito ang pinaka-importante and memorable advice na binigay sa akin ni Ms. Lea. I mean, Mama Lea.
“At least, you tried. You tried reaching out. Kesa naman ‘yung habang buhay ka na lang may dala-dalang mabigat sa loob mo. At least, for that, you’re going to have closure.” Sabi naman niya habang nakita ko na nakatingin siya sa papel na hawak ko.
“I don’t know, Cess. Alam mo, you should go back to work. Sa bahay na lang tayo mag-chickahan.” Sabi ko naman sa kanya. I hate this kind of topic, I hate this kind of feelings and emotions. Feeling ko kasi hindi ko kakayanin kung haharapin ko ito.
Pero hindi ko maitatanggi na hanggang ngayon, umaasa ako na babalik pa sa lahat ang dati. Na balang araw, makikita ko ulit sila. At balang araw, masasabe namin sa isa’t isa na babawi kami sa mga taong hindi kami mag-kasama.
JULIE
“Mommy?” Hael said while looking at my direction. At ako naman, nag-aayos ng kalat ng batang ‘to. As always, ang hirap nga pala maging ina. May naaalala na naman ako.
FLASHBACK.
6 years old na si Nicole nu’n, she was playing sa sala nila ni Mama Lea. At si Ms. Lea naman, still being interviewed for the theatre show. Kakatapos lang kasi ng Allegiance nu’n. So as always, interview dito, interview doon.
While we’re just sitting sa sala, bigla na lang binuhos ni Nicole ang toys niya at kinagulat naman namin.
“Ohmyghad. Nics, what were you doing?” Sabi ko naman.
“Ano ka ba, bata ‘yan. Let’s help Nicole na lang na ayusin ‘to.” Sabi naman ni Mori sa amin.
Nagulat na lang kami na bumukas ang pintuan and revealing it was Ms. Lea at lahat kami ay nakatulala.
Ngumiti lang siya at lumapit sa amin na kung saan inaayos namin ang mga kalat. “Hay, naku ikaw bata ka. Papahirapan mo pa ang mga Ate mo.” Sabi niya kay Nicole at naka-bungisngis lang na ngiti si Nicole. While kami, we were just frozen in our chairs.
“Oh kayo, bakit kayo natulala diyan?” tanong naman ni Ms. Lea at nagka-tinginan lang kami. Magsasalita na sana ako, “Don’t worry, guys. I’m not mad. Kayo naman, masiyadong matatakutin.” Sabi naman ni Ms. Lea habang karga-karga si Nicole.
END OF FLASHBACK.
“Alam mo anak, when we were younger may ka-edad mo na inaalagaan ko before.” Sabi ko naman sa kanya while pinipigilan ko ang luha na dadaloy sa aking mata.
“Talaga? Who ma?” Sabi naman ni Hael with excitement.
“Her name’s Nicole.” Sabi ko naman sa kanya.
“Was she pretty?! Ohmyghad. I wanna meet her, Mama.” Sabi naman ni Hael. Hay nako, Hael. If you could only know the reason why. If you could.
“Soon, anak. Maybe, in the right time. Alright?” I said while faking a smile.
“Okay, Mom! I’ll just go upstairs!” Sabi naman ng anak ko sabay halik sa pisngi ko. Habang nakikita ko naman ang asawa kong nakatingin sa akin. Lumapit ako sa kanya at niyakap ko ito.
“You missed them, don’t you?” Sabi naman ni Elmo sa akin, ang asawa ko. Currently working now as an CEO sa Letrans company and has a big partnership with other companies.
“Hindi mo naman na maaalis sa akin ‘yun, Hon. Besides, we never had a closure kung bakit nangyari ang lahat ng ito.” Sabi ko naman sa kanya. He, on the other hand felt my sadness. So, he hugged me even tighter.
“You want me to call them? I mean, I have their recent numbers.” Sabi naman ng asawa ko. A part of me, wanted to say yes. And a part of me wanted to say no and was afraid. Natatakot sa puwede or possible na mangyari.
“They’re all happy. Ayaw ko na ipaalala sa kanila ang nakaraan, Hon.” Sabi ko naman sa kanya. Ayaw ko naman kasi mag-assume na gusto pa nila ako sa buhay nila. I mean, we didn’t have a fight. Pero, sobrang tagal na nu’ng nangyari sa amin. Matagal nang wala.
“Hindi ka sure.” Sabi naman niya, at nakatingin lang ako sa kanya. “Joke lang. Gusto ko lang ngumiti ka. Ang deep na kasi ng conversation, eh. Would you like some coffee?” Sabi naman niya at hinalikan ako sa noo. Ito ang nagustuhan ko sa kanya, may pagka-similar sila ni Daddy Aga. Dad Aga showed us kung paano daw tratuhin ng tama ang babae.
“I would love to, Hon. Kaya lang, what about your work? And sino magbabantay kay Hael?” Sabi ko naman sa kanya. I mean, wala na kasi kami sa stage na boyfriend-girlfriend relationship. We are married. Kaya, mahirap na mag-puslit ng date.
“Ako ang bahala. Trust me, alright?” Sabi naman ng asawa ko sa akin which makes me giggled.
ELMO.
May balak akong i-date ang asawa ko. Alam kong malaswa sa pandinig kasi wala na kami sa 20’s para magkaganito. Pero, naaalala ko si Sir Aga. Nu’ng huling conversation namin, he just texted me na huwag ko daw papabayaang matulog si Julie na malungkot.
Julie didn’t know about this.
BINABASA MO ANG
MINSAN.
Fanfiction"Ngunit ngayon, kay bilis mag-laho ng kahapon. Sana'y huwag kalimutan, ang ating mga pinag-samahan. At kung sakaling gipitin ay palaging iisipin na, MINSAN tayo ay naging TUNAY na MAG-KAIBIGAN."
