FLASHBACK.
"Elmo?" Biglaang may tumawag sa akin. And yes, sinasamahan ko siya sa pagiging fangirl niya kay Ms. Lea. I know this one made her happy. Kaya I’m doing everything just to make her happy. Whatever it takes, and she's doing the same naman. Suportahan lang sa mga gusto namin.
"Yes, Ms. Lea?" Sabi ko naman sa kanya at napangiti siya.
"How many times do I have to tell you na don't call Miss” Sabi naman niya sa akin, "Mama. Form now on, You should call me Mama." Dagdag nito.
"Sorry po, Mama. Im still starstruck po, eh. Parang hindi po kasi ako makapaniwala that I am actually talking to a broadway diva. Sabi ko naman sa kanya. I'm not into songs, I'm not into musical theatre. Pero, everytime na maririnig ko ang pangalan niya, world class agad ang pumapasok sa isip ko. I mean, sino ba naman ang hindi makakakilala sa isang broadway diva, right?
"Anyway, my husband wants to talk to you." Sabi naman niya sa akin, I didn't have a chance to answer. Pinulupot niya ang kamay niya sa balikat ko.
Maya maya pa'y pumunta kami sa kuwarto kung saan nakahiga si Sir Aga. At doon ako lumapit. Si Ms. Lea naman, huminto na doon sa sa pinto ng kuwarto.
"He wants to talk to you, ALONE." Sabi naman sa akin ni Aga. I just nodded at pumunta sa kama kung saan nakahiga si Sir Aga.
"So, you're the boyfriend." Sabi naman niya, and smiled. Nahalata ata niyang kinakabahan ako. So, I just nodded sa sobrang kaba. And he says, "Don't worry, I support Julie for those things that she did, she does, and she will do in the future. I'm just here to give you my blessing." Ngumiti lang din si Sir Aga, at nanghihina na siya. I don't even know what's going on. Kung bakit para bang sa salita niya eh namamaalam.
"Ayaw ko na patagalin pa ito kasi I wanna spend the rest of my days to my wife. I just wanted you to take good care of my daughter, hindi man siya nanggaling sa amin ng asawa ko, pero, minahal ko sila bilang mga tunay kong anak. Ayan sila Julie, KZ, and Mori. Mahal na mahal ko sila bilang tunay na anak. For the love and support that I received from them was already enough para lang mahalin ko sila." He stopped for a while and I can sense na gusto niya na umiyak. Pero, pinipigilan niya ito. I was just listening to every word that he'll utter.
"Always kiss her forehead as a sign of respect, always take good care of her, always make her happy. And I want you to have one rule, young man." Sabi naman niya na kinagulat ko.
"Ano po 'yung rule?" tanong ko naman. Kinakabahan na ako sa puwedeng mangyari, nase-sense ko na parang ang may mabigat silang pinagdadaanan.
"Huwag mo siyang patutulugin ng masama ang loob, magkagalit kayo, or kahit malungkot siya. Don't let your woman sleep with a heavy feeling inside. Regardless if it's your fault or not. That's how you treat her right. Makakaasa ba ako doon, Elmo?" sabi naman niyang seryoso sa akin.
"Makakaasa po kayo, Sir." sabi ko naman with all of my sincerity. As much as possible, ayaw ko sana mangako ng mga bagay na alam ko namang mahirap tuparin. Kaya nga, nagugulat na lang sa akin si Julie na may mga surprise ako sa kanya.
"You can go now, Elmo. Just in case, always remember na minsan sa isang buhay, naging tatay ako sa kanila." Sabi naman niya, and I froze for a while. I saw Ms. Lea, crying.
"Y-you c-can go now, please don't tell this to anyone." sabi naman ni Ms. Lea, gustuhin ko mang bumalik, pero baka makagulo lang ako. Habang naglalakad ako, hindi ko mawari kung ano ang nararamdaman ko. I felt something's wrong, I felt something's going on with them. But, I shrugged it off.
END OF FLASHBACK.
I just looked at the sky, thinking of my promise with Sir Aga. “ Wherever you are, I will not let you down, Sir." sabi ko naman sabay biglang humangin ng malakas.
I just smiled and siguro nakikisama lang ang panahon sa iniisip ko ngayon. After that kasi hindi na kami nagkausap pang muli ni Sir Aga. And hindi na din sila biglang nag-pakita. We even tried contacting them. Pero, walang sumasagot. Hanggang sa napagod na lang kami and biglang hindi na sila nag-kasama ng mga kaibigan niya without any reasons why. The communication has been lost in one snap.
We understand that we're growing older. And we were growing, 'yung mga kasama mo dati eh biglaan na lang ding mawawala, kasi may sari-sarili kayong pangarap, may sari-sarili kayong plano sa buhay. Pero, hindi naman ibig sabihin nu'n that you have to stop the friendship, right? Except when there’s too much pain to handle. Ewan ko ba, ang hirap din kasing mag-assume sa mga bagay na kahit kailan ang hirap paliwanagan.
Anyway, I contacted my brother to check on my daughter. Para naman ma-date ko ang asawa ko. As I promised, hindi ko hahayaang matulog ng mabigat ang nararamdaman ng asawa ko. No, hindi male-lessen ang pain, hindi rin maaalis. But, at least, I did something to make her feel better, or even to make her feel that she isn’t alone in this battle.
"Hon, asaan na daw si TJ?" TJ is my cousin. The one that I asked to check on my daughter. Because I will have some quality time with my Wife.
"Parating na daw, hon. Nag-paalam ka na ba sa anak mo?" Sabi ko naman sa kanya. And, she smirked.
"Yes, hon. Sabi niya, okay naman daw sa kanya. She is now sleeping in her room." Sabi naman ng asawa ko.
THIRD PERSON.
Maya maya pa'y nakarating na si TJ sa kanilang bahay para bantayan si Hael. So, they decided to go outside. Dahil excited itong si Elmo na ma-date ang kanyang asawa.
"Coffee? Starbucks?" Tanong ni Elmo habang nag-drive.
"Yes, please." Sabi naman niya and she sounded like malungkot.
"You okay, hon?" tanong naman ni Elmo and Julie just nodded. Because up to now, iniisip niya pa din ang nangyari. Kinuha ni Elmo ang kamay ni Julie para hawakan ang kamay at sabay hinalikan ito, "I love you, hon. Hindi ka nag-iisa sa laban ito. Kasama mo ako." Sabi naman ni Elmo which causes Julie to smile.
Nakarating na sila sa isang Starbucks coffee near town. As much as possible, ayaw niya kasing malayo sa anak niya. Para na din mabilis makauwi. But once in a while, nagbabakasyon sila, out of town, kung kaya naman, out of the country.
Pumasok na sila sa loob para makapagkape at makahanap ng mauupuan. Good thing na wala masiyadong tao. Gaya na kinaugalian, si Julie ang taga-hanap ng puwesto nila at si Elmo naman ang taga-order.
Nang matanggap na ni Elmo ang order nilang dalawa, hinanap niya na si Julie at nakita niya itong nakatingin sa labas. Dito kasi ang favorite spot niya kapag mahangin. Sa labas. Mas preferred niya kasi ang ganitong date.
"Ang lalim ng iniisip mo, Hon." Sabi naman ni Elmo sa asawa and she handed the coffee and food.
"As usual, hon." Sabi naman niya while she's showing her fake smile.
"Care to share what's on your mind?" Sabi naman niya sa asawa at humingang malalim naman si Julie.
"Wala kasing araw na hindi ko sila naaalala. Alam mo 'yun, hindi naman kami nag-away away, we didn't even engage to a simple argument. Everything was perfect." Sabi naman niya, napahinto siya dahil naramdaman niyang may luha sa kanyang mata. "Until this happened." Sabi naman niya.
"You cannot control life, hon. I understand, I completely understand what you were going through. It's just that we have to go on in our lives." Sabi naman niya sa asawa niya habang hinahawakan ang kamay ng asawa niya.
"I know, hon. Pero, hindi mo naman maaalis sa akin ang mamiss sila, hindi ba?" sabi naman ni Julie.
He just nods at tumayo sa kanyang kinatatayuan, "I'm here, Love. I hate seeing you cry and sad. Hindi kita iiwan sa laban na 'to. You still have me na never kang iiwan. Mahal kita, always. IN ALL WAYS." Sabi naman niya.
Julie on the other hand, somehow felt better. Sabay biglang humangin ng malakas.
Elmo was just smiling at alam niya ang pahiwatig na ito, "I told you, Sir. I am keeping my promise. I hope I didn't fail you. I love your daughter." Sabi naman niya, at hindi pinahalata ni Elmo na may luha na din sa kanyang mga mata.
END.
BINABASA MO ANG
MINSAN.
Fanfic"Ngunit ngayon, kay bilis mag-laho ng kahapon. Sana'y huwag kalimutan, ang ating mga pinag-samahan. At kung sakaling gipitin ay palaging iisipin na, MINSAN tayo ay naging TUNAY na MAG-KAIBIGAN."
