Karanlık Zihinler (texting)

1.BÖLÜM:'Hoşgeldin'

Kafamı kaldırıp devasa tabelaya baktım. Doğu Yakası Lisesi. Arabadan inip, kapıyı kapattım. Arabadan inmeden önce şoför elime sınıfımın ve ders programının olduğu bir kağıt tutuşturmuştu. Kağıdı açıp sınıfıma baktım. 11/D. Pekala anlaşılan ilk dersim Felsefe'ydi. Saat henüz erken olduğu için okulda pek fazla kişi yoktu. Aceleyle merdivenlerden yukarıya çıktım. Üst kata çıktıktan hemen sonra gözüme çarpan ilk şey sınıfım olmuştu. İçeriye şöyle bir göz attım. Anlaşılan kimse gelmemişti. Sınıfın arkalarına doğru ilerledim. En arka sıralardan birine çantamı koyup, beklemeye başladım. Zaman geçtikçe herkes yavaş yavaş gelmeye başlamıştı. Güzel, demek ki oturduğum yer boştu.

Yaklaşık on beş dakikanın ardından Hoca sınıfa girdi. "Günaydın arkadaşlar, bugün aramıza yeni biri katıldı." Kafamı kaldırıp hocayla göz göze geldim. Yavaşça ayağı kalkıp kendimi tanıttım. "Ben İlay." Bütün dikkatler benim üzerimdeydi. "Bu kadar mı?" ses çaprazımdam gelmişti. Konuşan çocuğun yüzüne baktım. Kumral saçlarına tezat kömür karası gözleri vardı. Gözlerinin içine baktığımda, sanki uçsuz bucaksız bir delik beni içine çekiyor gibi bir hisse kapıldım. O da benim gözlerimin içine bakıyordu." Evet, bu kadar." Yerime tekrar oturdum. Kömür karası gözler hala benim üzerimdeydi. O an ismini merak ettim, hayatını, neler yaptığını. Bu saçma düşünceleri aklımdan uzaklaştırıp dersi dinlemeye koyuldum.

Öğle arasına kadar olan dersler sorunsuz ama bir o kadar da sıkıcı geçmişti. Zil çalar çalmaz kendimi bahçeye attım. Gözlerimle etrafı tarayıp, boş bulduğum bir banka kuruldum. Bu okulun bahçesi gerçektende güzel ve iç açıcıydı. Etrafıma bakınırken radarıma biri takıldı. Tanıdık kömür karası gözler... Üstüne siyah bir kapüşonlu sweat, altına aynı renkte bir pantalon giymişti. Boyu uzaktan bile belli olacak kadar uzundu. Basketbol oynuyor olabileceğini tahmin ettim. Elinde ki telefona kendini o kadar kaptırmıştı ki yanında onu dürten çocuğu bile fark etmemişti.
Kafasını kaldırıp konuşan sarışın çocuğa baktı. Söylediği sanki çok önemsizmiş gibi omuzlarını silkti. Derken beklemediğim bir anda onu süzerken yakalandım. Siktir, bana mı bakıyordu o? Evet kesinlikle odağı bendim. Hemen kafamı çevirip, telefonumla oyalanmaya başladım. Göz ucuyla baktığımdaysa o çok gitmişti bile.

Anahtarımı çıkartıp eve girdim. İlk günüm gayet normal geçmişti. Kömür karalarını gün boyunca birdaha hiç görememiştim. Teneffüslerde dışarıya çıkıp etrafıma bakınmış ve yine bomboş sınıfa geri dönmüştüm. Çantamı kapının önüne bıraktım. Annemler henüz evde değildi. İlk günün verdiği yorgunlukla kendimi yatağa attım. O gözleri bir türlü aklımdan çıkaramıyordum. Hayır İlay, sakın kendini kaptırma kızım. Elimin tersiyle alnıma vurdum. Gerçekten kendime gelmem lazımdı. Oflayarak yataktan kalkıp dolabıma yürüdüm. Rahat bir eşofman altı giyip, üzerime de bol bir tişört geçirdim. Annemler gelmeden onlara küçük bir süpriz yapmaya karar verdim. Aşağı inip mutfağa yürüdüm. Eski evimizde genelde yemekleri annemle birlikte yapardık ama burada pek mümkün değildi. İşleri dolayısıyla artık eve daha geç giriyorlardı. Dolabın kapağını açıp şöyle bir ne yapabileceğime baktım. Gerekli malzemeleri dolaptan çıkartıp, işe koyuldum

Aradan bir saat geçmiş ve ben bütün yemekleri hazırlamıştım. Annemleri beklemek üzere salona geçtim. Tam oturmuşum ki telefonuma bildirim geldi. Kilidi açıp mesaja girdim. Mesaj annemdendi. 'Üzgünüm tatlım, bu gece babanla mesaideyiz. Eve geç geliriz, bizi merak etme.' Mesajı okuyup telefonu kapattım. Harika, bu gece yemekte yanlızsın İlay.

Çoktan yemeğimi yemiş, odama çıkıp yatağımın içinde sosyal medyada geziniyordum. Telefonu kapatıp yatağımın kenarında ki masanın üzerine bıraktım. Kalkıp kitaplığımın önünde duran Romeo ve Juliet'i aldım. Bu kitabı kaç kez okudum bilmiyorum ama okumaktan asla vazgeçmeyecektim. Tekrar yatağa yerleşip, kitabın rastgele bir sayfasını açtım. Derken telefonuma bildirim geldi. Kitabı kapatıp telefonu elime aldım. Gelen mesaja tıkladım.