Philophobia(Fear of Love)

Chapter 1-Pain

Lucia's POV

"Lucia,tahan na kanina ka pa iyak ng iyak at baka wala ka ng luhang mailalabas niyan sa susunod..."nag-alalang sermon ni Tom sa akin.

"Ang sakit....sakit",sabay hampas-hampas sa kanang bahagi ng balikat ko na kung saan nagdurugo ang puso ko.

"Shhhh,Hayaan mo na kasi si Keane ", Sabi nya sakin habang pinupunasan ang mga luha ko gamit ang panyo niya.

"Tara na nga umuwi na tayo may pasok pa tayo bukas sunduin nalang kita para hindi ka namamasahe", nagsusumamamong saad niya sa akin.

Ayaw ko pa sana umuwi pero 9:00 na pala ng gabi.Hindi ko na namalayan ang oras.

"Sige ,tara na pero bago mo ako ihatid daan muna tayo sa cafe libre kita", sabi ko at umalis na din naman kami kaagad.

It's been a long day for me,huh??Everything just happened in a freaking one day.How unfortunate for me.As I look in my wrist watch it's almost midnight na din pala.My sister must be worried about me by now.

"Lucia,bakit namamaga yang mga mata mo?", tanong sa akin ni Ate Shy pagkauwi ko sa bahay.

"Ahhh,kasi ... uhmm ganito kasi kanina sa school nag-play kami tapos ang role ko umiiyak kaya namamaga yung mga mata ko ngayon", pagsisinungaling ko sa kanya.Mabuti't napaniwala ko naman si ate.

"Tara na,kain na tayo",sabi sakin ni Ate at sabay na kaming umupo at kumain.

"Ate kelan pala balik nila mommy at ni tito Paul?", tanong ko habang kumakain kami.

Si tito Paul ay step-dad ko dahil hiwalay na sila mommy at daddy nung 5 years old palang ako.I'm one of the broken families in the world.Sad but true.

"I think this Wednesday na by the way what time is your first class tomorrow?", tanong sa akin ni Ate habang sumusubo siya.

"9:00,i think...", sagot ko sa kanya.

Dali-daling naligo at nagbihis muna ako at nag-ayos ng konti.Habang naghihintay sa pagdating ni Tom ay tiningnan ko ang relo ko.

"Malapit na siguro yun...",sabi ko sa utak ko.

"Hey!Sakay na", sabi nya sakin at sumakay na ako sa may shotgun seat.

"Salamat pala kagabi ha...",pasasalamat ko sa kanya sa pagdamay niya sa akin kagabi.

" You don't need to say thank you to me that's what are bestfriends for right?",nakangiting sabi niya sa akin.

Pagdating namin sa school dumiresto na kami ni Tom sa first class namin.Parehong architecture  ang kinuha naming course kaya magkapareho kami ng schedule.

Nakatulalang tanaw ko ang labas ng classroom namin hanggang sa mag-uwian at pagkatapos ng klase ay sinabay ako ni Tom papunta sa bahay nila dahil wala si ate kaya dun nalang muna ako makikitulog sa kanila.

"Lucia,ba't naka tulala ka pa rin?",
tanong ni Tom habang inaayos yung kwarto na tutulugan ko ngayong gabi.

"Ahh,wala lang to...", nakangiting peke ko sa kanya.

It's been five years as I remember the most painful day of my life.And starting from  that day on,as an architect,I always make myself remember that everyone's a liar.

Poot at sakit ang aking naramdaman sa mismong araw na nahuli ko si Keane nangaliwa sa akin.

Sa pagka-alala ko iyak ng iyak ako ng araw na iyon.Habang namamaga ang aking mga mata sabay naman akong sumisinghot sa ilong ko.

Nakakatawang isipin na ginawa ko yun noon.Tamang ngiti sa labi na lang ang ginawa ko para sa sariling katangahang ginawa ko noon.

"Lucia!",tawag sa akin ng baklang kaibigan kong sa Jhon,na kung makatawag naman sa akin ay parang masasagasaan na ako.

"Oh,bakit?"tanong ko sa kanya.

"Bakit nakangiti ka diyan,hah?!"nakangiting sambit niya habang palapit sa akin.Palinga-linga pa ito sa paligid na parang may hinahanap.

"Wala lang,bawal bang magsaya kahit ngayon lang!!!"sigaw ko sa kanya.

"Babaitang toh!Ang damot mo hah!May nakita ka sigurong yummy fafa eh!"sigaw pabalik niya sa akin na parang hindi kmi magkalapit lang hah....

"Malandi! Wala pa akong nakikita!" itong malanding baklang toh puro lalaki na lang ang bukambibig...

"Wala pa? So may pag-asa pang makahanap ka?My gash beshie!Gora mo lang yan support kita..."nakikilig niyang sambit sa akin na may kasamang malademonyong tawa pa.

"Gaga! Not in my lifetime!Tigil-tigilan mo nga akong bakla ka"naiiratang sigaw ko sa kanya.

"Naka-ilan kana hah!Ang sakit kaya..."umaarteng hawak niya sa puso niya na parang nasasaktan.

"Bakit anong ginawa ko?"nag-aalalang lapit ko sa kanya habang inaalalayan siyang tumayo.

At bigla ba naman sinampal ang kamay ko,tinutulungan na nga siya eh....

"Tanga! Ikaw kaya tawag-tawagin kong 'bakla'? Di ka ba masasaktan?" umiiyak niyang sabi sa akin na may kasama pang duro-duro.

Napasampal na lang ako sa noo ko sa sinabi niya.Akala ko pa naman magkakaheat-stroke na siya...

"Hay! Akala ko mamamatay kana"sabi ko sa kanya.

"Gaga!Ang bata-bata ko pa noh!"sigaw niya sa akin.

I'm contented because in this dangerous and painful world you can still find people who you can trust.

Kahit anu-ano pa ang mga ugali ng bawat isa basta mahal namin magiging kaibigan mo talaga sila.

Mahal?Parang kay tagal ko na ding hindi nasabi ang salita na yun.Totoo kayang may salitang mahal? Dahil sa pinagdaan ko it's just a five letter word that has no meaning.

That's the reason why I am called a philophobia right now.Takot magmahal kumbaga ngunit paano kung may isang taong kayang iparamdam ulit ito sa akin?Should I take the risk or let that opportunity to pass by ?

Having this phobia is not a joke.Takot makihalubilo sa iba at makipag-usap ang lagi kong nilalabanan sa bawat araw na lumilipas.I'm not a social person to everyone that's why sometimes they called me a maldita or a snobber.Mahirap? Oo,pero wala akong magagawa.Isa lang ang alam ko...AYOKO NA,TAMA NA....