Philophobia(Fear of Love)

Chapter 3-Phobia

Lucia's POV

Disappointed? Yes,of course,who would not be right.Continuously sighing upon reaching my bestfriend while hiding my true emotions slowly is a difficult thing to do.

"Kanina ka pa nagbubuntong-hininga beshie....may problema ka ba?",tanong ni Charles sa akin.

"Wala,pagod lang ako",sagot ko sa kanya.Lahat talaga ng lalaki babaero wala silang pinagkaibang lahat.

"So,anyare na sa pintuhan mong fafa?Nagawa mo ba ang dare?", sunud-sunod na tanong ng kaibigan ko.

"Ahhmmm....Oo,siyempre", pagsisinungaling ko sa kaniya dahil alam kong pagpipilitan na naman niya ako sa ibang lalaki.

"Sayang hindi ko nakita", nalulungkot niyang saad sa akin sabay halaklak ng malakas.

"Para kang demonyo,hahaha",biro ko sa kaniya.

"Sa ganda kong toh! Demonyo?!Kaibigan ba talaga kita",nanggagalaiti niyang sigaw sa akin.Napangiti na lamang ako sa pagsigaw niya.

"Bakla,magpahangin muna ako sa labas? At magninight-swimming na din ako", pagpapaalam ko sa kanya.

"No problem,have fun okay and be safe!", concern niyang saad sa akin.Napatango at napangiti na lamang ako.

Tumayo at umalis na ay naglakad-lakad muna ako sa gilid ng dalampasigan.Hindi alam kung saan papatungo ay nagpatuloy pa rin ako sa paglalakad.

"Who are you looking for,lady? ", nagulat ako ng may boses panlalaki akong narinig sa likod ko.

Tiningnan ko ang club na kinaroroonan ko kanina at napagtanto kong napalayo-layo na din pala ako mula doon.

"Uhmmm...actually I'm with someone he's just inside the club",sagot ko sa estrangherong nasa harap ko ngayon sabay turo sa club.

Ng tinignan ko ng mabuti ang mukha niya ay napahawak  ako sa bibig ko.

"By the look in your face you recognize me now...",sarkastikong ngiti niya sa akin.

"I know you just saw my right side of my face an hour ago and judging to your shocked face right now... only means one thing...",isa lang ang alam ko...nagsisimula na naman tumitibok ang puso ko ngayon.

Kaya ang takot ko sa magmahal ulit ay nagbalik sa akin.Remnants of my memories in my highschool days of how heart breaking my first heartbreak was coming fast in my head.

Panicking,shaking,and in the verge of crying while looking at the man in front of me is making my breathing more difficult.

"Are you okay?",concern is very evident in his eyes.

Slowly taking small steps towards me while reaching his hands to hold me is making my system on alert.By that,my body reflexes,like how it always does anytime my phobia attacks.

I feel bad.This man who is looking cold and no emotions on his face but as the same time looking dashing in his white polo shirt will be the next man who will be the victim of my silly phobia.

"Are you scared of me?",tanong niya.Gulat ko ng tinanong niya ako nun.

"Well....Honestly,I'm not I'm-m-m just s-surprised,maybe",sagot ko.

Hindi ko alam bakit ako nabubulol pero nakita ko paano niya pinandilatan ng mga mata ang mga sagot ko sa kanya.

"I promise",sabi ko ng mas matatag na ngayon.

"What do you want?",tanong niya.

What do I want?Do I need something? Or do I need someone?Being lonely this years doesn't matter to me anymore how long I will be lonely in the future.

"I need a baby",diretsong sagot ko sa kanya.

"You need what?",he asked again.

"Can I have one of your million sperm cell?",walang-hiya kong tanong sa kanya.

I can't take it anymore.Something hot is building inside of me.What the fuck is this???

That's what I only remember what happened that day,just the glimpse of my past so-called life.

"Totoo kaya yun?",tanong ko sa sarili ko.

It's been 2 years since it happened but I always dream it every single day that passed by.

"Mommy,can I have the chocolate?",my son asked me.

"Of course baby,here...",sabay abot ko sa kanya ng chocolate milk na hinihingi niya.

Yeah,I have son and he's turning 3 this year.He's name is Lucius Hugo Montejo,my very charming baby boy with a chubby cheeks.

Hindi ko man lang alam kung ano ang totoong pangalan ng tatay ng anak ko. Tamang gawa at layas lang agad ang ginawa ko kinabukasan.Siguro sa takot na din na baka mangyari na naman ulit ang nangyari noon.

I just know his surname,though.He said it so sexily in my ears that night.How badly he wants to mark my name with his,how badly he wants to make me his queen.Clićhe,right???

Napatingin na lang ako sa pogi kong anak  na kamukhang-kamukha ng tatay niya.Siguro pag nagkita silang mag-ama ay makilala ng mga puso nila ang isa't-isa,father instincts,I guess...

"Mommy,am I handsome?",malungkot niyang sabi sa akin.

"Of course,baby,you are...",sagot ko kaagad sa kanya.

"Then,why does my father doesn't want me?",tanong niya ulit sa akin.

At dun na nagsimula,ang bangungot na kinakatakutan kong mangyari pag nagkamuwang na ang anak ko.Ang hanap-hanapin ang aruga ng isang ama na hindi ko kayang maibigay sa kanya.

Habang nasasaktan ang anak ko ay nasasaktan din ako para sa kanya.Kasalanan ko ang lahat ng ito.Bakit ko kasi hindi pa kayang harapin ang sakit na dulot ng aking nakaraan?

Kahit man lang para sa anak ko para sa aming dalawa.Masakit isipin na hindi ka pa sapat sa anak mo,na maghahanap at maghahanap pa rin siya ng totoong tatay niya.

Hindi ko kayang mawalay ang anak ko sa akin pero hindi ko din kayang hayaang masaktan ang anak ko ng ganyan.

Where can I find him?Does he still remember me,though?And is he gonna accept us?