ကိုယ့္ရဲ႕ ၾကယ္ေလး ရယ္....
ေတာက္ပေနလိုက္တာမ်ား အစြမ္းကုန္ပါပဲ....
ျမင့္သထက္ ျမင့္ေအာင္ ပ်ံသန္းေနတဲ့သူ...
ရပ္ၿမဲအတိုင္း ရပ္ၿပီး ေငးလြန္းမက ေငးေနႏိုင္တဲ့ ကိုယ္ဟာလည္း သူနဲ႔ေတာ့ျဖင့္ ေဝးသထက္ ေဝးေစေပါ့...
မေျပာင္းလဲျခင္းေတြနဲ႔ ကိုယ္...
ေမွာက္ခ်ည္လွန္ခ်ည္ လုပ္မရတဲ့ သတ္မွတ္ထားၿပီးသား ကံတရားတစ္ခုမွာ ဘာေတြမ်ား ေဇာဒက တက္ခြင့္႐ွိပါ့မလဲေလ...
ကိုယ္တို႔ရဲ႕ အကြာအေဝးေတြကို ခ်ံဳ႕မရမယ့္ အတူတူေတာ့ နီးလာမယ့္ရက္ေတြကိုလည္း မေသခ်ာမႈေတြၾကား စမ္းတဝါးဝါး ေရတြက္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး....။
ေငးၾကည့္ခြင့္ရရံုေလးနဲ႔တင္ ေရာင့္ရဲတတ္ဖို႔ ႀကိဳးစား
ေလ့က်င့္ေနၿပီမို႔....
တခမ္းတနား ျမတ္ႏိုးရလည္း မနီးစပ္ႏိုင္ျခင္းေတြက
ယုတၱိတန္မွန္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးလာေလ... နားလည္ လက္ခံလာရေလေလ....။
အင္း....
တစ္ခါတေလေတာ့ ကိုယ္ဟာလည္း ပုထုဇဥ္လူသား
တစ္ေယာက္မို႔ အတၱေတာ့ ႀကီးမိသား...
အခုလက္႐ွိ အခိုက္အတန္႔ေလးလိုမ်ိဳး ကိုယ့္ရဲ႕ၾကယ္ေလး လည္း အေျပာင္းအလဲရယ္လို႔ အထူးအေထြ သိပ္မ႐ွိပါပဲ
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စ္ိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ အခ်ိန္အၾကာႀကီး
ျမင္ေနခြင့္ေလး ရခ်င္မိတယ္....။
သူဟာလည္း ဟိုး အစပထမ ကာလေတြကအတိုင္း...
ကိုယ္ဟာလည္း သူ႔ကို အ႐ူးအမူး စြဲလမ္းၿပီးရင္း စြဲလမ္း
ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ အပိုင္းအျခားေတြကအတိုင္း.....
ေလာဘႀကီးမွန္း သိေပမယ့္... မတရားဘူးဆိုတာလည္း နားလည္ေပမယ့္....
ျမင္ေနရင္း လြမ္းရတာကို ကိုယ့္ရဲ႕ၾကယ္ေလး ခံစားခဲ့ဖူးလား...?
