ရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အေရးေလးတစ္ခု.....
ကိုယ့္တစ္ကိုယ္စာ လြမ္းဆြတ္တမ္းတမႈ... ႐ူးသြပ္စြဲလမ္းမႈေတြကို ဘုရားက မၾကည့္ရက္ေတာ့လို႔မ်ား ဒီအခြင့္အေရးေလး ေပးသနားေလျခင္းလား???
ထင္မိပါတယ္.... ကိုယ္မ်ား အရမ္းကံေကာင္းလြန္းေနသလား?
ဒါမွမဟုတ္... အေဝးတစ္ေနရာက သူ... ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာတာဟာ ကိုယ္တို႔နွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေ႐ွးဘဝက အထံုေရစက္ေသးေသးေလးတစ္ခု.. ဒီဘဝထိ ကပ္ပါလာတာမ်ားလား? ဒါမွမဟုတ္ သူနဲ႔ကိုယ္ဟာ......???Hmm..... ေတြးေနတာေတြကေတာ့ အမ်ိဳးကိုစံုလို႔ရယ္....
ဒါေပမယ့္... ကိုယ္လံုးဝေမ့ေနခဲ့တာ....
သူ႔အေပၚ ကိုယ့္ရဲ႕ ျမတ္ႏိုးေႏွာင္တြယ္စိတ္....တမ္းတေမ်ွာ္မွန္းစိတ္ေတြဟာ အျမင္အာရံုနဲ႔ အသိစိတ္ဝိဥာဥ္ေ႐ွ႕... အျငင္သာဆံုးဖံုးလႊမ္းေနခဲ့လို႔ ခဏတာ ကြယ္ေပ်ာက္ေနခဲ့တဲ့ အမွန္တရားတစ္ခုကို......
ဟုတ္ပါရဲ႕.... သူဟာ လူ သန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အခ်စ္ခံ မင္းသားေလးတစ္ပါး.....
ကိုယ္က ခ်စ္ရတာ သူ႔တစ္ေယာက္တည္းကို ဆိုေပမယ့္ သူ႔ကို ခ်စ္ေနတာကေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူးရယ္ေလ....
ကိုယ္ဟာ သူ႔ကို တစ္ခ်ိန္လံုးမွန္းေမ်ွာ္ၾကည့္ေနၾကရတဲ့ လူအားလံုးထဲ ဘယ္ႏွေယာက္ေျမာက္မွန္းေတာင္မသိႏိုင္တဲ့ ထူးမျခားနား လူသားမိန္ကေလးတစ္ေယာက္.....
ကိုယ့္ရဲ႕ တည္႐ွိေနမႈေနတစ္ခုဟာ သူ႔မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္အခတ္... မ်က္ဝန္းတစ္ဝိုက္ကို ႐ိုက္ခတ္သြားမယ့္ ေလထုမွ်င္တန္းေလးတစ္ခုစာေလာက္ေတာင္ သူတစ္ယာက္အတြက္က သိသာမႈ အလ်ဥ္းမ႐ွိ.... ထင္႐ွားမႈေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့အေနအထား....
Awww... ေဝးကြာျခင္းတရားဟာလည္းေနာ္.....
ဘယ္လိုမ်ားေတာင္ ရင္နာစြာ ရယ္ေမာဖြယ္ေကာင္းရေလသလား?