It was just summer love, honey (zakończona)

41. Nie chcę się żegnać

Obudziłam się rano... sama. Luke'a nie było w pokoju. Doskonale wiedziałam, że tak będzie, a jednak miałam taką głupią nadzieję, że może zostanie.

Westchnęłam bezradnie i usiadłam po turecku na łóżku. Rozejrzałam się po pokoju w celu znalezienia telefonu, ponieważ nie było go jak zwykle na szafce nocnej.

Chyba muszę po niego wstać.

Gdziekolwiek jest.

Otuliłam się kołdrą i wstałam z łóżka. Moje stopy zetknęły się z lodowatą podłogą, a moje ciało przeszedł dreszcz. W pokoju było zimno, bardzo zimno, prawdopodobnie przez to, że okno było otwarte na oścież, a na dworze szalał deszcz.

Podeszłam do okna, żeby je zamknąć. Poczułam lodowata ciecz pod nogami, spojrzałam się na ciemne panele i zobaczyłam, że stoję w środku wielkiej kałuży. Wspaniale.

Pisnęłam przerażona, gdy wracając do łóżka, moja noga się poślizgała, a ja runęłam na podłogę. Powoli podniosłam się z podłogi, stając w suchym miejscu przed lustrem. Cała moja piżama była mokra, tak samo, jak końcówki włosów.

- Później poszukam telefonu. - Powiedziałam sama do siebie.

Podeszłam do komody i wyciągnęłam z niej bieliznę oraz ubrania na dzisiejszy dzień. Wzięłam ubrania do ręki i poszłam do łazienki. Stanęłam przed lustrem i doszłam do wniosku, że mogę straszyć dzieci po nocach. Jak najszybciej mogłam, założyłam bieliznę, a na nią czarne jeansy i żółtą, grubą bluzę niegdyś należącą do mojego brata. Wysuszyłam mokre końcówki włosów, a później spięłam je w wysokiego koka. Na koniec zrobiłam lekki makijaż.

Zeszłam schodami na dół prosto do kuchni, gdzie zastałam dziadków, mojego brata i jego narzeczoną.

- Dzień dobry wszystkim. - Przywitałam się. - Jak było na nocowaniu? -Spytałam Lucy.

- Całkiem dobrze, April ja zwykle przesadziła z alkoholem i zwymiotowała do jednej z doniczek stojących w pokoju Hope. - Powiedziała, a ja cicho zaśmiałam się pod nosem. - A ty co robiłaś? Tęskniłaś za nami?

- Bardzo. - Zaśmiałam się. - Nic ciekawego nie robiłam.

- Przecież ty... - Zaczęła mówić babcia.

- Oglądałam serial. - Przerwałam jej.

Zapomniałam powiedzieć babci, że one nie wiedzą o mojej randce z Luke'iem.

- Tak, cały wieczór leżała w tym pokoju. - Pokręciła głową.

Zabrałam miskę wypełnioną płatkami i mlekiem i usiadłam z nimi przy stole.

- Ej to nie jest moja bluza? Szukałem jej ostatnio. - Spytał Dylan, bacznie przyglądając się bluzie na moim ciele.

- Niee, wydaje ci się. - Odpowiedziałam.

Dylan spojrzał na mnie podejrzliwym wzrokiem i wstał od stołu. Obserwowałam brata, podchodzącego do mnie. Dylan chwycił kaptur bluzy i wywinął go na drugą stronę.

- Jest moja! - Powiedziała głośno.

- Wcale, że nie. Skąd niby wiesz, że była twoja?

- Bo na kapturze jest wypalona dziura przez papierosa. - Odpowiedział. - Należy do mnie.

- Nie należy. Nawet jeżeli kiedyś należała to już nie, jest twoja. Proste? Proste.

Dylan wrócił na swoje miejsce i usiadł z założonymi na piersi rękami. Widziałam jego mordercze spojrzenie, które wywiercało we mnie dziurę. Chłopak nadal próbował wymyślić jakiś sensowny argument, aby dalej prowadzić kłótnię.