Nie zasługuje na cierpienie.

Rozdział 5. Wyniki.

/Wiktor/

Czekałem na krześle w poczekalni w szpitalu. Bałem się o stan Nowego. Jeszcze Piotrek i Martyna musieli o czymś pogadać. Nie wiedziałem o czym ale musi być to coś ważnego skoro Piotr był zdenerwowany. Po kilku minutach czekania zauważyłem Górską. Od razu wstałem z krzesła i podszedłem do niej.

-O Wiktor. Mam wyniki Nowego.- Powiedziała kobieta.

-Ja właśnie czekam by dowiedzieć się jakie one są.- Powiedziałem zdenerwowany. Na twarzy Beaty widziałem, że musi być źle.

-Otóż... Nowy ma uszkodzoną wątrobę i żołądek przez leki, a jego stan jest krytyczny. Jeśli jego stan się nie poprawi... Nie daje mu żadnych szans na przeżycie.- Słowa lekarki mnie przeraziły.

-A-Ale wyjdzie z tego?- Spytałem się przerażony stanem Nowego.

-Nie wiem. Musicie być przygotowani na wszystko. Teraz daje mu 50% . Lecz sam wiesz, że o jego stanie decyduje najbliższa doba. Musimy czekać.- Powiedziała Beata, a mi gwałtownie zrobiło się słabo. Oparłem się o najbliższą ścianę. Poczułem rękę na ramieniu. To była Ania.

-Wiktor co się dzieje?- Spytała się Anna.

-S-Słabo mi.- Powiedziałem zaczynając ciężko oddychać.

-Szybko wózek.- Powiedziała Górska, a pielęgniarka przybiegła z wózkiem inwalidzkim. Usiadłem na nim, a pielęgniarka zabrała mnie na badania.

/Anna/

Martwiłam się o Wiktora. Skoro tak się zdenerwował i źle poczuł to z Nowym musi być na prawdę źle. Po kilku minutach wyszła Górska z sali Wiktora.

-I co z Wiktorem?- Spytałam się zmartwiona.

-Przez to wszystko dostał zawału.- Powiedziała lekarka. Zaczęłam iść do bazy. W między czasie zadzwoniłam do Zosi. Poprosiłam by przyszła tu jak najszybciej. Jednak w pewnej chwili zauważyłam jakąś kobietę która opierała się o karetkę. Podbiegłam do niej.

-Wszystko w porządku?- Spytałam się kobiety która spojrzała na mnie.

-T-Tak... Źle się czuję. Zakręciło mi się w głowie.- Powiedziała kobieta.

-Da pani iść?- Spytałam, a kobieta w odpowiedzi skinęła głową. Pomogłam iść kobiecie w stronę szpitala.- Czy ma pani kogo powiadomić?- Spytała się wchodząc z kobietą na SOR.

-Tak. Chłopaka. Dzwoniłam do niego ale nie odbierał.- Odparła kobieta gdy przyszła Górska i zabrała kobietę na badania. Poszłam pod OIOM. W widziałam jak pielęgniarka razem z ochroniarzem próbowali wyprowadzić z sali mamę Nowego. Weszłam tam i pomogłam im. Było czuć od niej alkohol. Kiedy ochroniarz pilnował panią Olgę, ja chwyciłam radio.

-24 S przyślijcie do szpitala patrol policji. Mamy kobietę pod wpływem alkoholu.- Powiedziałam przez radio po czym zaczęłam czekać na policje. Gdy przyjechali okazało się, że mama Nowego ma ponad 2 promile alkoholu.

/Piotrek/

Siedziałem z żoną na ławce niedaleko bazy. Musiałem powiedzieć żonie co mówiłem o Nowym. Ale wiedziałem, że będzie awantura. W końcu odważyłem się i powiedziałem Martynie o tym.

-Piotrek idioto! Jak mogłeś?!- Krzyknęła Martyna wstając z krzesła. Chciałem już coś powiedzieć ale mi przerwała.- Jeśli go nie przeprosisz biorę z tobą rozwód!- Ponownie krzyknęła i poszła do bazy.

/Maryna/

Leżałam w sali. Byłam bardzo szczęśliwa. Ja i Gabryś będziemy rodzicami. Próbowałam się do niego dodzwonić ale na marne. Akurat pielęgniarka weszła by zmienić mi kroplówkę. Musiałam tu zostać na dzień obserwacji.

-Przepraszam? Wie pani gdzie jest Gabriel Nowak?- Spytałam się kobiety.- To mój chłopak.- Dodałam.

-Nie powinnam mówić pani ale... Skoro jest to pani chłopak to mogę powiedzieć. Pan Gabriel jest na OIOMIE po próbie samobójczej.- Słowa pielęgniarki mnie przeraziły. Gabryś i próba samobójcza? Pewnie coś ukrywał i nie chciał mnie martwić. Gdy pielęgniarka wyszła po zmienieniu mi kroplówki poszłam pod OIOM. Spojrzałam przez szybę i zauważyłam Gabrysia. Miał zamknięte oczy i był podłączony do respiratora oraz monitora. Wzięłam jedną z tych fartuchów co zakładają osoby by odwiedzić bliskich. Po założeniu fartucha weszłam i usiadłam obok ukochanego. Gabryś nie miał na sobie koszulki. Zaś na rękach i klatce piersiowej miał opatrunki. Pogłaskałam go po głowie.

-Nie bój się kochanie. Nie zostawię cie.- Powiedziałam i pocałowałam go w czoło. Po kilku minutach moja lekarka zabrała mnie na moją salę. Miałam nadzieję, że Gabryś się szybko obudzi. Będę musiała dowiedzieć się jaki był jego powód do zrobienia tak drastycznego kroku.