De dochter van De Grote Drie(griekse goden van percy jackson)

Ik moet je bekennen...

Annabeth liep de kamer weer uit en Percy liet zich op zijn bed zakken. Ze had het uitgemaakt. Na al die jaren, zomaar ineens. Zou ze het weten? Had ze hem samen met Amira op de gang gezien? Toen ze binnen was gekomen was het gevoel in zijn broek nog niet helemaal weggezakt. Annabeth had grote ogen opgezet en Percy wist dat ze het had gezien. Met een rood hoofd had hij zich omgedraaid en gevraagd wat ze kwam doen. Toen had ze het gezegd, vijf simpele, maar toch pijnlijke woorden.

"Ik maak het uit, Percy" zei ze.

"Wat? Waarom?!" had hij geantwoord en terwijl hij zich weer omdraaide schoten Annabeth's ogen weer omlaag naar zijn broek. Een tomaat zou jaloers zijn op de kleur die Percy's gezicht domineerde, maar deze keer draaide hij zich niet om.

"Ik zag hoe je reageerde toen jij en Amira net op de grond vielen. Ik zie hoe je naar haar kijkt en naar haar luisterd als ze iets verteld." ze was even gestopt,"ik neem aan dat eh, de situatie in je broek ehm, niet door niets komt?"

Hij zuchtte en liep naar haar toe, maar durfde haar niet aan te kijken. Toe had ze een vinger onder zijn kin gelegd en zijn hoofd opgetild om in zijn ogen te kijken.

"Ben je echt verliefd op haar? Verliefd op je zusje?" had ze gevraagd. Percy slikte.

"Ja..." fluisterde hij uiteindelijk, "het spijt me, Annabeth. Ik-" maar Annabeth had hem onderbroken.

"Je hoeft geen sorry te zeggen, Percy." En ze was vertrokken. Percy ging op het bed zitten, en daar zit hij nu nog.

Hij had de energie niet meer om zich uit te kleden en ging liggen. Hopelijk waren de goden hem goedgezind en had hij vannacht geen dromen. Maar natuurlijk was dat niet het geval en hij zakte meteen weg in zijn droom.

Hij lag op zijn rug in het gras en keek om zich heen. Toen hij rechtop ging zitten en weg begon te lopen in de richting van de bomen hoorde hij een stem achter zich. Een melodieuze, mooie stem.

"Percy?", zei de stem, "waar ga je heen?"

Percy draaide zich om en zag Amira in het gras liggen, een paar meter van de plek waar hij had gelegen. Ze zag er prachtig uit. Haar blauw-groene jurkje kleurde perfect bij haar ogen, die nu gesloten waren, en haar haar lag uitgewaaid op het gras. Ze speelde met een bloem, zo eentje waar allemaal witte pluisjes vanaf komen als je ertegen blaast. Percy liep weer terug en ging naast haar liggen op nog geen halve meter afstand. Amira glimlachte en het leek alsof hij zonlicht had geproefd.

"Wat speelt er in dat mooie hoofdje van jou, je kijkt bezorgd?" zei ze terwijl ze de bloem achter zijn oor stak.

"Ik weet wel hoe ik je je zorgen kan laten vergeten." zei ze met een grijns en rolde om zodat ze boven op Percy lag. Hij was verrast maar deed niks om haar tegen te houden. Amira's hoofd boog naar voren en haar lippen raakte de zijne. Hij kuste haar met passie terug en merkte dat zij hem met net zoveel passie zoende. Zijn tong likte haar onderlip, alsof hij toestemming vroeg. Zijn handen gleden over haar lichaam naar haar heupen en zij verstrengelde haar handen in mijn haar. Haar mond opende zich, mijn tong gleed naar binnen en- Percy schrok wakker en viel bijna uit bed. Zijn benen waren helemaal in de dekens gedraaid en hij had een klein probleempje "daar beneden". 'Niet weer', dacht hij, en kreunend liet hij zich weer op bed vallen.