Sokak Lambası

İlk Tanıştığım

Bitiyor yaz tatili. Fakat hala alışmış değilim bu şehire. Eminim ki alışıcam zamanla. Evimin her köşesine alıştım sürekli evde dolanıp durduğum için. Arada bir çöp atmaya çıkıyorum dışarıya. Ve bu akşam da çöp atmaya çıkıyorum annemin yoğun isteğinin üzerine.
Bu sefer ki taşıdığım çöp poşeti ağırdı baya. Annem sonbahar temizliği yapmıştı anlaşılan. Çünkü ne var ne yok çöpe atmıştı. Yağmur yağdığından dolayı çöpün içine bakma fırsatım olmadı. Zaten sokak lambasının ışığı da gözlerimi almıştı. Çöpe doğru yürüdüm. Köşeyi döndüm. Karşımda uzun boylu birisi duruyordu. O karanlıkta onu gördüğüm için ürkmüştüm istemsizce. Birden bi çığlık attım. Çığlıklarımla beraber gök gürültüleri havada uçuşuyordu. Gök gürültüsü artınca daha çok korkmaya başladım. Korkunca hep birilerine sarılarak korkumu dindirmeye çalışırım. Ve bu bende gerçekten işe yarar. Kendimi güvende hissediyorum birisine sarıldığımda. Onu tanımıyordum ama korkumu dindirmem için sarılmam gerekiyordu. Sarıldım sıkıca. O da karşılık verdi. Elini belime doladı ve başını omzuma koydu benim gibi. Öylece sarıldık sokak lambasının altında, sanki yıllarca tanışıyormuşuz gibi. İçten ve samimi bi sarılmaydı. Yağmur yavaşlayınca kafamı kaldırarak yüzüne yakından baktım. Gözleri çok güzeldi. Kahvenin en güzel tonuydu sanırım. Bu profili hiç unutmayacak şekilde kazıyarak baktım yüzüne derin derin. Gülümsedi tuhaf bakışlarıma. Kendimi toparlayıp bende gülümsedim. Gitmem gerektiğini fark ederek. Oradan hızlı adımlarla uzaklaştım. Arkamdan "adın ne?" diye seslendi. Bende;
"Yasemin adım, senin ne?" diye bağırdım duyabileceği şekilde. O da bana;
"Furkan" diyerek karşılık verdi.
***
Baya ıslanmıştım eve geldiğimde. Pijamalarımı giyerek yatağıma uzandım. Ve olanları hızlıca gözden geçirdim. Daha sonrasında olanları ölçüp biçip tarttım. Ve sonra derin bi uykuya daldım.
Hayatımızdaki her rastlantı farkında olmasak bile bizim için bir başlangıçtır