Önceki bölümü atlamayın lütfen...
Rüzgâr
Kaçıyordum.Pesimdelerdi ve benim daha fazla koşacak gücüm yoktu.Aksi gibi arabanın da bozulacağı tutmuştu.Mecburen koşmak zorunda kalmıştım.Tabana kuvvet.Ama ayağımdaki klasik ayakkabılar işimi hiç kolaylaştırmıyordu.Kendimi aklamak için uğraşıyordum ve biri tarafından farkedilmiştim.Yani adamlardan biri,'Dışarda biri var!'diyene kadar iyi gizlenmiştim bence.
Yan sokaktan adım seslerini duyunca rastgele bir evin bahçesine girdim.Bahçe kapısına yaslanıp biraz soluklandım ve bahçesine girdiğim eve baktım.Yüzüme bir sırıtış yerleşti istemsizce çünkü bu ev benim yengemin eviydi.Adamların ayak sesleri uzaklaşınca bende eve doğru yürüdüm.Kapıya gelince nefesimi düzene soktum.Kapının ziline bastım.Bir süre burda saklanabilirdim.Kapı açıldı ve şokla bakan çocukla karşılaştım.Bikac saniye içinde kapı yüzüme kapandı.Bende hemen vurdum kapıya."Hey,ne yaptığını sanıyorsun?Aç şu kapıyı!"diye sesimi sert çıkarmaya çalışarak konuştum.
"Üzgünüm bay bela ama bugün evde yalnızım ve sakin bir gün geçirmek istiyorum.Bu kapıyı açmayacağım."dedi kapının ardından.
"Bak küçük,maksadım seni rahatsız etmek değil.Sadece birkaç saat burda kalmam gerekiyor.Sonra gideceğim."dedim.
Bikac saniye sessizlikten sonra cevap geldi."Peki açacağım ama sakın yanlış bisey yapma yoksa bağırırım herkesi başımıza toplarım."dedi.Aklı sıra beni tehdit ediyordu.İşin komik tarafı bağırsa bile diğer evlerin duyamayacağıydı.Cevap vermediğimi farketti ve tekrar konuştu."Hey,sana diyorum.Bana bisey yapmayacağına söz veriyor musun?"diye sordu.
Tam o sırada yola doğru baktığımda siyah takım elbiseli adamlar tekrar görüş alanıma girdi.Ama onlar beni göremiyorlardı."Tamam,söz veriyorum.Hadi aç şu kapıyı."dedim her ihtimale karşı ses tonumu düşürerek.
Kapı yavaşça açıldı ve bana tedirgin bir şekilde bakan mavi gözlerle karşılaştım.Hiç beklemeden kapıyı hızla itip içeri girdim."Bisey değil."dediğinde arkama dönüp ona baktım anlamayan gözlerle."Yani teşekkür etmene hiç gerek yok.Akraba oluyoruz şunun şurasında değil mi?"dedi kollarını göğsünde birleştirerek.Geçen akşamki halinden eser yoktu ve az önceki tedirgin bakışları kaybolmuştu.
"Evet,bende o yüzden teşekkür etmedim zaten.Gerek yok diye."dedim gözlerimi mavilerine dikerek.Hayatımda gördüğüm en güzel mavilere bakıyordum.Gözlerini ilk kaçıran o oldu ve omuz silkip odaya geçti.Bende peşinden odaya girdim.Bi süre sessizce oturup televizyonda oynayan filme odaklanmaya çalıştım ama küçüğe kayıp duruyordu gözlerim.Mavi gözlerine,kırmızı dudaklarına,beyaz tenine bakıyordum.Sahte bir öksürük sesiyle kendime geldim.Gözlerimi dudaklarından gözlerine çıkardığımda bana bakıyordu.
"Ne bakıyorsun öyle dik dik?"diye sordu.
"Hiç,öyle gözüm dalmış."dedim umursamaz şekilde.Sesli bir şekilde derin nefes alıp odadan çıktı.Bir süre sonra elinde iki kupayla geldi.Birini benim önüme bıraktı.Diğerini de kendine alıp az önce kalktığı koltuğa geri oturdu.
"Ee niye burdasın?"diye sordu bana bakarak.
"Hiç,geçiyordum uğradım."dedim aklıma ilk gelen şeyi söyleyerek.
"Hah!"diye bir gülüş kaçtı ağzından."Geçiyormuş da uğramış.Bana baksana sen..."demesiyle bakışlarım ona döndü."Sen beni salak mı sanıyorsun?Birilerinden kaçtığını anlamadığımı mı sandın?"dedi.
Düşündüğümden de zeki olduğunu anladım bu küçüğün."Bak olur olmaz işlere karışıyorsun sonra da..."dediğim sırada kapı çaldı.
Bakışlarımız dondu birkaç saniye kapının sesiyle.Kapıyı açmaya gittiğinde bende peşine düştüm."Sen ne geliyorsun otursana?"dedi ama dinlemedim.Onu kolundan tutup kapının deliğinden baktığımda annesiyle ablasının geldiğini gördüm.Ona fırsat vermeden kapıyı ben açtım.Çünkü artık gitsem iyi olacaktı.
Kapıyı açınca ablası ve annesi şaşkın şekilde baktılar ikimize."Aa Rüzgar senin ne işin var burda?"diye sordu yengem.
"Öyle geçiyordum da uğradım yenge.Bende çıkıyordum zaten."dedim.Ayakkabılarımı alıp giydim ve dışarı çıktım.
"Kalsaydın oğlum yemeğe."dedi Serra teyze.
"Sağol Serra teyze daha sonra inşallah."dedim ve uzaklaştım evden.Bahçe kapısından çıkıp kapatmak için arkama döndüğümde evin kapısında bana bakan küçüğü gördüm ve istemsizce gülümsedim.Onun da gülümsediğini gördüm ve kapıyı kapatıp caddeye doğru yürümeye başladım.Sanırım bu küçükle arkadaş olabilirdik.Caddeye ilerlerken telefonumu çıkardım ve beni alması için abimi aradım.Bir gün içinde ikinci bir kovalamaca daha yaşamak istemiyordum çünkü.
Umarım beğenirsiniz 🙏
Sizleri seviyorum ❤
İyi okumalar 💙
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KÜÇÜK SEVGİLİM (BxB)
Romance"Eğer..."dedi küçük olan,"Bildiklerimi konuşursam yalnız ben değil,sende yanarsın!"dedi büyük olanın gözlerine bakarak.Büyük olan,küçüğe yaklaştı yavaş yavaş.O yaklaştıkça küçük olan geriye adımlıyordu.Sonunda sırtı duvarla buluştu küçük olanın ve b...
