Έχει περάσει μισή ώρα που βρίσκομαι στο κρεβάτι και πραγματικά νιώθω το σώμα μου να ποναει όποτε αποφασίζω να σηκωθώ και να καθίσω να δω το ήλιο να ανατέλλει στην βεράντα. Κάτι που αποφεύγω να κάνω πλέον για να μην γεμίζει το μυαλό μου με το παρελθόν και την απαίσια μου ζωή που τόσο γρήγορα άλλαξε. Αλλά τώρα αφήνω τον εαυτό μου να νιώσει αυτό το συναίσθημα.
Ακουμπώ τους αγκώνες μου στο περβάζι και στηρίζω το σώμα μου πάνω του. Ο Ήλιος βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου προσπαθώντας να ανέβει αρκετά ψηλά για να γεμίσει τον τόπο με το φως του. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αφήνω το μυαλό μου να πλημυρίσει με ανάμνησης που τόσο πολύ προσπαθώ να κρατήσω στο παρελθόν. Όσο τα ματιά μου παιδεύονται να ανοίξουν και να μείνουν στεγνά, οι εικόνες έρχονται και φεύγουν κάνοντας όλο και πιο δύσκολο.
Ένα αμάξι που σταματά μπροστά στο σπίτι μου με αποσυντονίζει και το ευχαριστώ που ήρθε την κατάλληλη στιγμή πριν πέσω ξανά στον λήθαργο.
Ο Henry βγαίνει από το αμάξι και πλησιάζει τον κήπο. Βιάστηκα να πω ευχαριστώ. Το παίρνω πίσω, θέλω να πέσω στον λήθαργο πάρα να είμαι με αυτόν.
Τον παρακολουθώ να έρχεται και να κάθεται διπλά μου και αμέσως κοιτάζω τον ήλιο ξανά. Τι κάνει εδώ;
''Ωραία είναι εδώ.'' με μιμείται.
Δεν ξέρω γιατί του κράτα μούτρα πραγματικά. Χάρη σε αυτόν χθες μπόρεσα και ξεφορτώθηκα το σκουλήκι.
''Όντως.'' απαντώ κυρίως από ευγένεια.
''πως είσαι;'' Ερωτάει. Ω φανταστικά δεν με βλέπεις; Πως θέλεις να είμαι κύριε έξυπνε; Να κάνω τούμπες που η ζωή μου πάει κατά διάολου; Που πίστεψα ότι μπορεί να καλυτερεύσει; Η που χθες πήγαν να με βιάζουν;
''Καλά.'' Απαντώ αντίθετα με ότι νιώθω. ''εσύ;'' Και οι δυο αρνούμαστε να κάνουμε οπτική επαφή και ίσως είναι το καλύτερο. Απλώς καθόμαστε και κοιτάμε τον ήλιο, που σιγά σιγά έχει ολοκληρώσει τον σκοπό του.
Σηκώνει τους ωμούς του σαν απάντηση.
''Το τζάκετ σου είναι στα άπλυτα αν ήρθες για αυτό.'' Λέω κάπως σκληρά, λες και θύμωσα που ίσως να ήρθε για αυτό.
''Δεν ήρθα για αυτό'' Τα φρύδια του σχεδόν ενώνονται και το σαγόνι του σφίγγει όταν γυρνώ προς το μέρος του. ''Ήθελα να δω αν είσαι καλά.'' Με κοιτάζει και αυτός. Φυσικά και νιώθει ότι χρειάζομαι βοήθεια. Μάντεψε κύριε τέλειε ότι δεν- ''Γιατί δεν είσαι η πρώτη που ο Bri πήγε να βιάσει.'' Ωπα τι; Αρά είναι όντως βιαστής; Εννοώ με έμενα ίσως να ήταν ατύχημα από το πολύ πότο που ήπιαμε αλλά τελικά όχι.
