Nightmares

Hoofdstuk 5

Het was midden in de nacht, ik vertikte het om te gaan slapen ik wist namelijk zeker dat dat meisje weer zou komen om me te vermoorden. De enige oplossing wakker blijven... Ik hield het ongeveer vol tot 3 uur en toch met een groot gevecht tegen de slaap moest ik toch echt gaan slapen ik werd gedwongen.

"Oh hallo daar Emily, wat ben je laat." Een gemeen lachje verscheen rond om de lippen van het meisje waarvan ik nog steeds de naam niet wist. Ze had een griezelige stem, zo'n stem die die enge kinderen hebben in horrorfilms, zo'n stem. "Wat moet je toch van me, en wie ben je?" Zei ik met de kleinste bibberige stem die ik had. "Mijn naam? Hahahaha." Dat was absoluut de meest enge lach die ik ooit van mijn leven had gehoord. "Jij hoeft mijn naam niet te weten en het enigste wat ik van je moet is je leven." Er kwam een steek in m'n buik en toen ik keek stak er een ijzeren stok uit mijn buik, ik bloede meteen en na een paar seconden zakte ik in elkaar. Na een paar minuten was ik dood gebloed.

"GODVER DIT IS TE ERG!" Ik huilde als nooit te voren, waarom nou? Waarom ik! Ik wou ergens mee gooien, ik keek om me geen en pakte de spiegel naast m'n bed en gooide hem zo hard als ik kon tegen de muur. Mijn moeder kwam binnen, wierp één blik op mij toen naar de muur en toen naar de gebroken spiegel. Ik huilde nu nog erger. Mam ging naast me zitten gaf me een knuffel en vroeg wat er toch was. Ik zei dat ik aan een stuk door nachtmerries had steeds anders maar met het zelfde meisje dat me iedere keer anders weet te vermoorden. Mijn moeder keek naar me, ik zag een flits van medelijden door haar ogen schieten. "Probeer maar weer te slapen alles komt goed."