BERCESTE [Nefessiz]

2.bölüm

Gözlerimi aralıyıp tavana bakmaya başladım.  Gün daha yeni doğuyordu. Dün gece aklıma gelince rüya olması için gözümü açıp kapadım ama bana ait olmayan odanın tavanı bana olanların rüya olmadığını kanıtlıyordu.

Ayaklarımı yataktan sarkıtıp elimizi yüzümü yıkamak için odanın içinde ki lavaboya ilerledim. İşlerimi halledip cıktığımda dün Egemenle birlikte girdiğimiz dağılmış evimden aldığım beyaz spor ayakkabılarımı ve temiz mavi  keten şortumu ve beyaz askılımı giydim. Dün elime ne gelirse almıştım. Evi o halde bırakıp cıkmıştık. Gidecek tek yer Aras' ın eviydi.  Ama onu da tehlikeye atmak istemediğim için geceyi Egemenin evinde geçirmek zorunda kalmıştım.

Gerçi bu evde biz karşılaşmazdık bile. 2 katlı müstakil güzel bi evdi. Çok büyüktü.  

Pencereden dışarı baktığımda gün doğmuştu. Gidip kendime kalacak güvenli bir otel bulmam lazımdı evime gidemezdim. Zaten Egemende kaldığım için içim içimi yiyordu. Hiç tanımadığım bir adamın evindeydim.  Başıma bir şey gelebilirdi. Kimseye güvenemezdim.

Erkenden çıkıp hem kendime kalacak bir yer bulurdum hem de arabamı frenlerine tekrar bakılması için bıraktığım , daha doğrusu hiç almadığım, arabamı alır hastaneye giderdim.

Kafamda oluşturduğum planla çantamı ve dün evden aldığım eşyalarımı apar topar sıkıştırdığım valizi elime aldım ve odadan çıktım. Egemen uyanık mıdır ki acaba?  Teşekkür etmeden gitmek ayıp olurdu.

Merdivenlerden indiğimde
Evdeki yardımcı Nurcan ablayı mutfakta görünce  şaşırsam da gülümsedim. Bu saatte mi işe başlıyordu?

"Günaydın"

"Günaydın Mira Hanım"

"Hanım değil kızım diye anlaşmamış mıydık Nurcan Abla?"

"Ağız alışkanlığı kızım , kusura bakma."

"Ne kusru canım. Şey ben çıkıyorum da Egemen Bey uyanıksa bir teşekkür ediyim diyordum. Uyanık mı ? "

"O evde değil kızım, gece seni getirdikten sonra çıktı. Bana da haber verdi.  Hem işleri varmış hemde sen daha rahat  olursun diye evde kalmadı bu gece."

"Nasıl yani rahatsız olma ihtimalimden dolayı mı evinde kalmadı?"
Suçluluk duygusu tüm vücudumu esiri altına alırken Nurcan Teyze tekrar söze girdi.

"Tabi ben bunu sana söylememeliydim. Sende bildiğini belli etme olur mu kızım. Söylemicem de dedim, hay Allah tutamadım yine çenemi. "

"Sorun yok teyzem. Belli etmem ben , endişelenme. "
Elimde küçük valize gözleri takılan Nurcan teyze şaşkın edayla

"Nereye kızım?  Bir yere mi gidiyosun."

"Onu söyleyecektim. Size yük olmamın mantığı yok. Kendime güvenli bir otel bulucam ya da bir arkadaşımda kalırım. "

"Ne yükü kızım, ses oldun eve. Bu ev hep boştu. Kocaman evde bir Egemen Bey oğlum var. Birde arada uğrayan kız kardeşi Buket Hanım. "

Kız kardeşi varmış demek.

"Teşekkür ederim Nurcan Teyzem. Her şey için. Ben artık gidiyim daha çok işim var. "

"Kahvaltı edeydin güzel kızım. Bak çok güzel şeyler yaptım sana."

"Size afiyet olsun vakit kaybetmeyim. Zaten pek kahvaltı kültürüm yoktur benim. "

"İyi peki sen bilirsin güzel kızım. Kendine iyi bak."

"Sende teyzem sende."

Elime aldığım valizi sürerek evin kapısına yöneldim. Nurcan teyzede beni yolcu etmek için peşimden geliyordu. Kapıyı açtığımda karşımda elini zile kaldırmış Egemeni görmeyi beklemiyordum. Bakışları önce bana sonra valize kaydığında sertleşmişti.