İçeriye geçtikten sonra serginin popülerliğinden dolayı oldukça fazla insan vardı. Bu tür ortamları cidden sevmiyordum. Opera gecelerinde de zor duruyordum bazen.
"Kalabalıktan hala hoşlanmıyor musun?"
Bana soru soran Seungwan'a döndüm.
"Evet... Sevmiyorum hala bu tür ortamları."
Anladığını belli ederek kafasını salladı.
Geldiğimden beri sergiyi gezdiriyordu. Her resmi tek tek anlatıyor bende onu dinliyordum. Beş sene içerisinde cidden harika bir fotoğrafçı olmuştu. Seneler ona cidden yaramıştı...
İki saat sonra sergi bitmek üzereyken tüm resimlerin hikayesini anlatmış, sorular sorup, onu dinlemiştim. Sıkıcı geçeceğini düşünmüştüm açıkçası. Düşündüğümden daha akıcı geçmişti...
"Beğendin mi sergiyi?"
"Evet... Kendini çok geliştirmişsin... Hak ettiğin yerdesin tam olarak şuan... Daha fazlasını başarırsın umarım..."
"Teşekkür ederim Seulgi..."
Biraz duraksadı sonra tekrar devam etti.
"Sende harika bir piyanist olmuşsun... Cidden... Bu kadarını ben açıkçası beklemiyordum..."
Biraz güldüm.
"Bende kendimden beklemiyordum açıkçası."
Oda gülüşüme karşılık vermişti.
"Gitsem iyi olur?"
Saatine baktı.
"Zaman hızlı geçti seninle..."
"Öyle oldu..."
Kısa bir sessizlikten sonra çıkışa yöneldiğimde beni durdurdu.
"Seulgi! Şey iki gün sonra Kore'ye geri dönüyorum. Acaba?"
"Acaba?"
"Bir akşam yemeği yiyelim mi?"
Akşam yemeği? Sergi yetmezmiş gibi?
"Şey haber veririm ben sana..."
Aldığı cevap sanki onu ne mutlu etmişti nede üzmüştü. Galiba reddedeceğimi düşünüyordu. Ama kabul etmeyişime de mutlu olmamıştı...
Kafasını salladıktan sonra içten -içten olduğu çok belli olan- bir gülümseme sundu bana. Küçük bir çocuğun annesinin ona çikolata aldığında ki mutluğunda ki bir gülümseme...
İstemsizce bende ona karşılık vererek gülümsedim. En sonunda Vale arabamı getirince Seungwan'a elimi salladım.
Bu bir hoşçakal değil görüşürüzdü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
