sevgilimin çiçekleri, minsung

Kırık gaz lambası.

Sevgilim ağlardı, geceleri hep ağlardı karanlık odasına çökerken. Odasındaki gaz lambasının kırık camı onu daha da yanlız hissettiriyordu belki, alt katta ben olmama rağmen. Ağladığını ilk kez aralık kapıdan onu, göğsü yerle temas hâlinde, kollarını başına sarmış bir şekilde hıçkırırken gördüğümde fark etmiştim. Her gece, o gözlerinden çiçek yaprakları döküp onları ölüme terk ederken, ben de yavaşca kapının hemen yanı başına yaslanır öylece dururdum.

Dayanamazdım, bir süre sonra giderdim, ben de odamda onun hiç yaşamadığım acısını akıtırdım gözlerimden, ama hiç onun gibi çiçek yaprakları akıtamadım, en büyük acısı o olmasına rağmen.

Ve hiçbir zaman yanına gitmedim -gidemedim- ya da bunu bildiğimden bahsetmedim. Öyle yapsaydım hiçbir zaman söylemezdi çünkü.