MALLORY

CHAPTER 2

My Happiness is far
You ignored me again
I am Watching you with her
You laugh that there's no tomorrow
I walked straight like I don't see you

When you're with her I can't explain what I feel
It's like I'm going to explode because of agony
No text messages, no midnight talk
Thinking that we can't talk anymore

Ramdam ko na darating na yung buwan na marami na kaming gagawin sa school.

Ilang araw nalang at magtuturo na kami sa school na napili namin.

Graduating student na ako. And yeah. Education ang course ko. Nag aaral ako sa kilalang university sa probinsya ng Tarlac na kahit saang lugar ata kilala ito.

Gaya pa din ng dati. Walang pagbabago. Nakikita ko pa din silang magkasama.

Sabi ko walang nagbago pero sa aming dalawa meron.

Pag katapos naming mag usap ng araw na iyon. Hindi na sya nagtext sa akin gaya ng dati nung hindi pa kami ganun kaclose.

Sabagay, hindi ko siya masisisi..

May girlfriend sya at matagal na sila at sya ung mahal nya.
Sa totoo lang noon ni wala akong interes sa kanya at wala akong alam na may girlfriend pala siya ... Isang taon bago ko pa nalaman pero itinanggi nya.

Ano nga naman ang magagawa ko? Wala. Napabugtong hininga nalang ako.

Deretso ang lakad ko sa pathway dahil alam kong nandyan lang sila.

Paano ko nalaman?

Nakita ko sila bago paman ako makalabas ng building namin

He is Kent Frior..
the person I love

Makikita ko nanaman silang masaya.

at hindi nga ako nagkamali..

Napatingin sila Cassandra at iba ko pang kaklase sa lugar nila.

Cassandra Saavedra is one of my friend and my classmate.

Ako? oo tumingin ako Nagbago man ng kaunti ang expression ko akala ko natago ko yun.

Napuna yun ni Cassandra at sinabi kay Phoebe.

Phoebe Parker is also one of my friend and my classmate.

"Tignan nyo yung expression ni Mallory."

Hinawakan ko nalang si Mary atchaka ako ngumiti.

Mary Norland is also my classmate and I consider her as my friend.

"Bakit?" tanong ko. At humarap sila saakin.

"wala." sabi ni Cassandra na hanggang ngayon nakatingin pa din sa likod.

Alam ko kung ano tinitingnan nya. Pero di nawala ang ngiti sa mga labi ko na hindi ko alam kung bakit napapanatili ko.

Hindi ko alam kung ilang minuto sila nakatingin sakin.

Makalipas nun. Nagpatuloy ako sa paglalakad ko nakangiti ako pero di mawala sa isip ko ang pangyayari.

Parang sirang CD na paulit-ulit sa utak ko na syang nagpapakawala sa likidong nasa mata ko.

Ayokong pinapakita sakanila ang nararamdamn ko ilang beses na din nila akong pinag sabihan tungkol dito.

I let myself to be in this situation.

Pinili ko ito eh. Kung sanang nakinig lang ako at nakinig lang ang puso kong ito saakin baka sakaling nailigtas ako ng sarili ko.

Ginawa ko to sa sarili ko
Wala akong choice kundi tiisin at tanggapin ang nangyayare sakin.

I am broken and still fixing myself again without the help of other

but with this website and my keyboard.