MALLORY

CHAPTER 4

The clock is ticking, I can hear it
The rain is falling, Also my tears
When will I finally accept it?
Everyone knows the truth, Also I

Sa inaasahan, hindi natuloy ang paguusap namin.

Ano pa ba ang ieexpect ko? Were not that close.

I'm just his classmate, His friend... Nothing more.

"Just stop thinking about it, wala namang magbabago.. "

Hay nako brain. stoooop.

"Akala ko ba sasabihin mo ung nararamdaman mo, para matapos na. Para maalis na sayo. "

Hindi ko na alam ang susundin ko. Hindi ko na alam kung anong gagawin Ko.

Di pa ba obvious sayo Girl. Di ka nya gusto.

Pero I want to confess

For what?

Marereject ka lang. Tapos ano? Iiyak iyak ka. Myyy Gooosh.

Pati utak ko may pagtatalo ng nagaganap. Hayyy.

Natapos na ang seminar. Narito parin ako sa kinauupuan ko. Pinagmamasdan kung paano sya lumapit sakanya.

Makalipas ang ilang minuto. Tumayo ako sa upuan at pumunta ng rest room.

Tama, mauna na sila.

Ng hindi ko sila makasabay sa shuttle.

Baka sakaling matigil ang pagkawasak ng puso ko.

Few years passed.

Marami ng nangyari sa buhay ko.

Marami ng naipon na sakit na gawa ng mga maling desisyon ko sa buhay.

Tama nga sila, when we make mistakes, there's a lot of consequences that we need to accept.

Natanggap ko na ba?

Buong buhay ko hinahanap ko sa iba ang kasiyahan akala ko makukuha ko kung makakasama ko sila.

Its sound so weird but this is me. Pinipili kong idepende sa iba ang mga bagay na kaya ko naman gawin. Takot kase akong maiwang mag isa.

Marami nakong nakilala, pero ganun pa man, iba parin ang nararamdaman ko.

Its looks like I'm safe when I'm with him.

But its not. Alam nyo Yon?

Siguro nga tama sya, Tama si kent. Hindi ko pa siguro nahahanap kung sino ako or rather hindi ko pa kilala ang sarili ko.

"Hoy! natutulala ka naman jan." sabi sakin ni phoebe

"Wala naman, may naalala lang ako."

Pinaikot nya ang mga mata nya.

"Dont tell me si kent yan?" Tanong nya.

"Yes." sagot ko. Oo sya naman talaga naisip ko. To be.exact ung mga sinabi nya sakin noon.

"what the? Di ka pa ba nakapagmove on don? Grabe! Ang tagal na non."

"duh. Not exactly na sya. Ung kaseng naisip ko ung sinabi nya sakin noon."

"Maaaay Ghaaaad! Wag kang nagpapaniwala don. Hindi ka pa ba nadala?"

Tanong nya.

Right. She's right. Di ko nga rin alam kung totoo ung mga sinabi nya noon sakin.

"Sabagay" Sagot ko nalang.

"Well, let's kill the mood here. Nalala ko tuloy nung college tayo. Wala pa tayong iniisip non. Kain lang at gala."

"Oo nga, unlike ngayon puro problema"

"Ang nega mo talaga ne. Namimiss ko na ung mga kaklase natin noon. Masaya panon.eh. Lalo na kapag discussion"

"Wala naman akong maalala masyado nun."

"Duh. Busy ka kaya non. Busy kayo ni kent sa pag lalaro nyo sa kamay or darili nyo."

Oo. Yun naalala ko un.

"Grabe ah. Parang feeling ko ung college memories ko umikot lang sakanya." Pagkasabi ko non. Pareho kaming tumawa.

Ganito talaga pag mag kasama kami. Puro positive vibes ang meron sya. despite ng mga nangyayare ngayon.

Sinuot ko ang facemask ko. At tumayo na sa kinauupuan namin sa mall.

May covid kase.

Kaya ito na ung new normal na ginagawa ngayon. Hindi ka makakapasok sa anu mang establishment kung 37 pataas ang body temperature mo at kung hindi ka nakapag suot ng facemask.

Sobrang daming problema ang nagdaan at patuloy na dumarating.

Padami ng padami ang cases dito sa Pilipinas. Hindi ko alam kung dahil ba sa katigasan ng ulo ng mga tao kung bakit di man lang nadadagdagan ng madaming bilang ang mga nakakarecover.

haaaay.

Pero alam ko sa loob ko.
Malalampasan din natin yon.
Syempre, sa tulong ni God. Alam kong hinding hindi nya tayo pababayaan.

Babalik din sa normal ang lahat.

Alam ko, maging ang situation ko ngayon,

Babalik din sa dati...