İyi okumalar :)
Herkesin kendi içinde yüzleşmek zorunda kaldığı gerçekler vardır. Bazıları bu gerçeklerle küçük yaşta yüzleşmek zorunda kalır. Hayatın oyundan ibaret olduğunu sanan, sonsuza kadar ailesiyle birlikte mutlu bir şekilde yaşayacağını sanan küçük kız, kendi küçük dünyasından çıkıp gerçek dünyayla yüzleşmek üzereydi. Mavi gözlü polis ağabey, ona adasındaki koltukta oturup beklemesini söylemişti. Ona yiyecek bir şeyler de bırakmıştı ama küçük kız annesinin gelip onunu kendi elleriyle yaptığı yemeklerden yemek istiyordu. Hava kararmak üzereydi. Mavi gözlü komiser Umut, arama kurtarma ekibinden gelecek haberi bekliyordu. Küçük çocuğun ailesinin yaşıyor olmasını diliyordu ama içinde bir yerlerde yaşamadıklarını biliyordu. Kendi ailesini kaybettiğinde 16 yaşındaydı ve bunu kabullenmesi çok zor olmuştu. Bir daha onları göremeyecek olması ona hâlâ acı veriyordu. Peki ya küçük Açelya? Bu olanları nasıl kaldırabilecekti? Nasıl dayanacaktı bu acıya? Bu acıyla yaşamayı öğrenebilecek miydi? Yoksa onun da sonu ailesi gibi mi olacaktı? Hayır! Buna izin vermeyecekti.
"Komiserim?"
Kafasındaki düşüncelere öyle dalmıştı ki ona seslenen polisi duymuyordu bile.
"Umut Komiserim?" En sonunda kolundan onu hafifçe dürttü.
"Hı? Efendim Yağız?" Meraklı gözlerle ona bakarak söylemesini bekledi
"Komiserim, evin yakınlarındaki bir gölde iki ceset bulmuşlar." Gözlerindeki merak yerini korkuya vermişti.
"Kimlikleri doğrulandı mı?"
"Evet," dedi. Umut kafasıyla devam etmesi için bir işaret verdi ama karşısında duran polis cevap vermiyordu. Veremiyordu. Kafasını yere eğdi.
"... cesetler, Deniz ve Gökçe OĞUZ'a ait."
Artık Umut'un kafasında tek bir soru kalmıştı. Bunu küçük kıza nasıl söyleyeceği...
2. Bölüm
düzenleniyor..
.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UYANIŞ (Düzenleniyor)
Ciencia FicciónSu yüzeyine çıkmaya başlayan gerçekler, çelişkiler.. Açelya geçmişi hatırlamaya uyanmaya başlar. Geçmiş ve şimdiki zamanda farkettiği çelişkilerle gerçekliği sorgulamaya başlar. Peki ya gerçekten uyanabilecek mi yoksa boğulmaya, çırpındıkça daha çok...
