I left him

7 7 0
                                    


Rainn's pov


I am Rainn, a soon to be artist and flight attendant. I am college now, unfortunately I fell inlove with someone who is smaller than me. Sa tuwing umaalis kami PDA sya. Hindi naman sa kinakahiya ko sya pero parang ganon na nga.
Everytime na hindi kami magkasama palaging may nasasabi about sa kanya like

"Hey, Rainn. Bakit sya?? I mean you're pretty, you're taller than him and yes, he's handsome but duh?" Sabi nila habang umiirap pa


"Rainn, mamili-mili ka naman ng syosyotain mo" sabi nila



"ayon na yon?? Sobrang daming mas gwapo sa kanya na nanligaw sayo tapos sya pa sinagot mo?" Sabi nila.



Mga salitang tumatak sa kokote ko at naging dahilan para ikahiya ko sya. Mahal ko sya. Pero kinahihiya kong nahulog ako sa kanya.


Nagdedate kami at kasalakuyan kaming nanunuod ng cine. Tahimik lang syang nanunuod. Eto na siguro yung araw para makipaghiwalay ako sakanya.



"Brandon, I'm sorry" sabi ko




"Why, babe??" He asked, confused.



"I'm breaking up with you. I can't take those words anymore. I am ashamed that I love you, I am ashamed that you are my boyfriend. I'm sorry but I don't want to be with you anymore. I'm sorry, Brandon" I walked out.



Kalahating taon na ang nagdaan pero sya pa rin ang hinahanap ko. Sa lahat ng lalake na nakalandian ko, hindi nila kayang tapatan lahat ng nagawa ni Brandon, yes they are tall, taller than me.


But they can't make me happy the way Brandon does. No one can defeat Brandon. Then I realized, it's not about the height, the status, the weight, etc. It's about happiness, Love, sacrifices. Its about how you feel not those physical appearance.


Dalawang taon ang nagdaan at bumisita ako sa bahay nya. Gumanda ang bahay nya. Napakaganda. Bahay ng isang ganap na mayaman. I think he's a successful engineer now.


Pupunta na sana ako sa gate nila ng biglang lumabas si Brandon na may dalang maleta. Lumabas doon ang magandang babae, ang ganda ng kutis, ng mukha. Mas malaki ulit kay Brandon ng ilang inches.



Naguusap sila ng biglang hinalikan ng babae si Brandon sa labi and Brandon kissed back. My heart broke into pieces. I never imagine that I will see something like this. I did not expect this. Brandon hugged the girl at sabay silang nagtungo sa kotse.




Napaupo ako sa sakit na nadarama ko. Bakit kelangan maging huli pa bago ko makita yung worth nya? Bakit? I just realized that if you let go of someone fully and hurt them fully you'll never have them again.

I did not see his worth so someone appreciate him. I did not love him wholly so someone love him more than I do. I did not accept him, so someone accept him even his worst part.


And I found my self crying again, not because he's with someone but because I am late to see his worth.

End





------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Maraming salamat sa pagbabasa! Isa lamang akong baguhan sa larangan ng pagsusulat ngunit sana'y inyong magustuhan. Happy reading everyone!

@BatesMoon

Compilation Of My Short Stories & PoemsWhere stories live. Discover now