Rosewood verandert niet

Taylor Cavanaugh

Taylors POV

"Kom op, meiden!" schreeuwt de hockeycoach terwijl we naar de achterlijn sprinten.

Ik probeer op adem te komen.

"Taylor, haal iedereen erbij." zegt de coach als hij wegloopt.

"Kom erbij iedereen." zeg ik.

Ik ben pas een tweedejaars en ik ben al de aanvoerder van het Rosewood Day hockey team.

"Taylor!" Ik hoor mijn tweelingbroer schreeuwen vanaf de zijlijn.

Ik glimlach als ik Keenan en mijn vader naar me zie zwaaien.

"Goed gedaan, iedereen." zeg ik en dan ren ik naar ze toe.

"Je deed het heel goed!" zegt mijn vader en hij geeft me een knuffel.

"Dankje pap." zeg ik glimlachend.

"W-wil je me naar het zwembad brengen?" vraagt Keenan.

Keegan vindt het geweldig om naar het zwembad te gaan, zodat hij zijn spiegelbeeld kan zien terwijl hij rare gezichten trekt.

"Natuurlijk." zeg ik.

"Ik wacht op jullie in de auto." zegt mijn vader en hij geeft ons allebei een kus.

"Okay!" zeg ik en ik neem Keenan mee naar het zwembad.

Het zwemteam is net klaar met trainen als we aankomen. Ik glimlach als ik Meggie zie aan komen lopen. We zijn niet echt vrienden, maar Meggie is aardig.

"Hey Taylor!" zegt ze terwijl ze een handdoek om haar natte lichaam sluit.

"Hey, zijn jullie aan het oefenen voor de wedstrijd morgen?" vraag ik nieuwsgierig.

Ja." zegt Meggie sarcastisch blij.

Veel succes." zeg ik met een glimlach.

Er volgt een ongemakkelijke stilte en Meggie's ogen gaan naar Keenan.

"Hey jongen." zegt Meggie ongemakkelijk.

"Hij is geen hond, Meggie!" zeg ik boos.

"Dat bedoelde ik..." begint Meggie te zeggen.

"Ik weet precies wat je bedoelde." zeg ik en ik pak Keenan's hand en loop weg.

Ik haat het als mensen Keenan behandelen alsof hij geen mens is. Hij verdient evenveel respect als iedereen in de wereld.