17 Ağustos sabah saat on birde Peter Parker ve Eliane Stewart, farklı şehirlerde farklı hastanelere kaldırılmıştı.
✨@kahvekola 'ya ithafen. Tıkanıp kaldığımda sadece kurduğu iki kelime ile bana ilham kaynağı olduğu için.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Peter yattığı yerde kollarını göğsünde birleştirmiş, karşısında dikilen insanlara dikmişti gözlerini. Tuhaf bakıyorlardı kendisine. Sandalyeye oturmuş başını elleri arasına gömmüş kadın ise bitap haldeydi. Neler olduğunu, bu insanların kim olduğunu bilmiyordu. Anlam veremiyordu. Yanında sadece May Parker'ı istiyordu ama o dışında herkes etrafındaydı. Bu durum canını sıkıyordu.
"Test sonuçları geldi." Demişti içeriye giren doktor. Hemen ardından elindeki dosyadan bir sayfayı açarak incelemeye koyulmuştu. Odadaki herkes merakla kadının diyeceklerini bekliyordu.
"Sonuçların gayet normal. Kan değerlerin de iyi." Kalemini çıkararak dosyanın içindeki kağıda bir kaç karalama yapmaya koyulmuştu.
"Kaza sonrası psikolojik travma olabilir. Psikiyatri bölümünden bir arkadaşımı yönlendireceğim."
Odadakiler hayal kırıklığı ile doktoru onaylamış, genç çocuk sıkıntıyla nefesini vererek başını yastığa yaslamıştı.
"Şimdi sen... Hiçbirimizi hatırlamıyor musun? "
Küçük kızın sesi düşüncelerini böldüğünde ufak çaplı bir kahkaha atmış, elleriyle yüzünü ovuşturmuştu.
"Sizi tanımıyorum ki hatırlayayım! Bu bir şaka falan olmalı! Gerçekten, May nerede?"
Yattığı yataktan ayaklarını sarkıtarak kalkacağı sırada omuzlarından tutan ve kendisini yeniden oturtmaya çalışan genç çocuğu elinin tersi ile sert bir şekilde itmişti.
"Eliane, sakin olmalısın. Doktorun dediğini sen de duydun. Düzeleceksin. Her şey normale dönecek."
Genç çocuk yerdeki plastik terlikleri ayağına geçirirken arkasındaki adama çatık kaşlarla bakmıştı.
"Eliane de kim be?"
Sandalyede oturan kadın yeniden gözyaşlarına boğulurken gözlerini devirmeden edemememişti. Bir an önce bulunduğu yerden çıkıp eve dönmek istiyordu. Tüm bu insanlar sinirini bozmuştu.
Başını yerden kaldırdığı sırada duvara monteli kapalı televizyonun karanlık ekranında gördüğü yansıma ile donup kalmış, kaşlarını çatarak yüzünü iyice ekrana yaklaştırmıştı.
"Anne?" Demişti ufak kız. "Ablam kafayı mı yedi?"
Genç çocuk hızlı adımlarla tuvaletin olduğu yere yönelmiş, kapıyı gürültüyle açarken duvardaki aynaya dikmişti gözlerini. Karşısındaki beden kendisine ait değildi. Yansımadan kendisine bakan kuş yavasına dönmüş saçlarıyla, üzerinde hastane önlüğü olan güzel bir genç kızdı. Bu nasıl mümkün olur aklı almıyordu.
Aynaya iyice yaklaşarak başını sağa sola eğmiş, elini kaldırarak yansımanın da aynı şekilde hareket etmesini kahkahalar atarak seyretmişti. Bunun bir tür şaka olduğunu düşünüyordu. Sinirleri bozulmuş, elleri tir tir titremeye başlamıştı.
