Ben Küçük Çocuğum

Bölüm 2 ~ Kaçış

Okumaya başladığınız Tarihi Buraya yazabilirsiniz..

...İyi Okumalar...

"Bu dünya böyle işte mutlu olmak isterken hüzne takılıyor ayaklarımız.. 7 yaşında da olsan farketmez o ayak takılıyor ve düşüyorsun. Hayat bu Hayat..."
.
.
Enes: "Nisa kardeşim kalk hadi gidiyoruz."
Nisa: "Ama benim uykum vay. Ben gelmiyoyum. Hıh"
Enes: "Hayır Nisa. O kadınla duramayız artık kalk gidiyoruz."
Nisa: " Ya banane.. banane.."
Enes: "Off Nisa Off"

Enes uğraştı ama nafile Nisa gelmek istemedi. Enes ise sinirden yerinde duramıyordu. Ya gidecekti, ya gidecekti. O Babaannesi ile ( ıyyy nefret ediyordu.) daha fazla aynı yerde duramazdı. Ama canından çok sevdiği minik poğaça yanaklı Nisa'sını da bırakmak istemiyordu. Sonuçta abiydi. Neyse diyip Nisa'nın yanaklarını sıkıp, bir güzelde öptükten sonra kendisi de uyumaya gitti.
Sırf minik kız kardeşi için...
.
.
.
Cemal Bey:" Nisa, Enes haydi kahvaltıya."
Nisa:" Ben hemen geldimm babacımm."
Cemal Bey:" Enes, oğlummm. Haydi gel."
Enes:" Aç değilim. Hiçbir şey istemiyorum."
Cemal Bey:" Haydaa. Oğlum aç aç bitap düşersin haydi. Bak ayağına geldim. Haydi yavrum."
Enes:"İstemiyorum."
Cemal Bey:" Hmm. Ben anladım sen uçak istiyorsun gel buraya bakalım."
Enes:" Bırak beni. O kadın bu evden gitmezse ben giderim."
Cemal Bey:"Sen ne diyorsun. DEFOL GİT.. Şuna bak hep o annesi olacak şeytan dolduruyor bunu DEFOL gözüm görmesin."
Enes:"Senin gibi babam olmaz olsun. Anneme şeytan diyon. İşte o kadında diyordu. Gidiyorum. Evine kalmadık CEMALLL"

Ve sertçe kapıyı kapatıp koşarak uzaklaştı ordan. Aslında o evden değilde sanki bütün her şeyden uzaklaşmış gibiydi. Biraz rahatlamıştı bile. Kendi kendine 'Oh be kurtuldum. Rahatım.' dedi. Aslında annesi ile babası boşanmadan önce bu sokakta idiler. Ne güzel günlerdi. Babası onu hep sokağın başındaki parka getirirdi. Orda arkadaşları ile oyunlar oynar,hayaller kurarlardı. Hatta bir keresinde ben büyüyünce süperman olacam diyip kaydıraktan ayakta kayarken düşüp kolunu ve bacağını yaralamıştı. 7 yaşında idi ama artık çocuk gibi hissetmiyordu. Peki ne yapacaktı? Peki ya Nisa'sı annesi ve babasının arasında kalacaktı. Ya abisini özlerse ve ağlarsa.. Bu düşüncelerle baya yürümüştü. Ve açlıktan daha yürüyecek hali kalmamıştı. Güneşte tepedeydi zaten iyice halsiz kaldı ve bir banka uzandı.
.
.
.
.
Enes:"Ne? Kim?" (Ama bu Dayısı Recep Bey idi. Dayısı bir simitçi idi ve onun simit sattığı yerde idi. Dayısı şakacı ve çok cana yakındı. O yüzden çok severdi dayısını.) Aklından bu düşünceleri geçirirken Dayısı seslendi:

Recep Bey:"Enes'im. Aslan parçam ne arıyorsun burda?"
Enes:"Hiiç dayı. Öylesine geziyordum."
Recep Bey:" Burda mı? Sen bugün babanda olacaktın dimi?"
Enes:"Evet dayı."
Recep Bey:" Yoksa baban mı bişi dedi Aslan parçam? Söyleyebilirsin dayına."

O an zaman durdu sanki Enes acaba olanları söylesem mi diye düşündü. Sonuçta dayısı ona yardım edebilirdi belki. Çözebilirdi bütün meseleyi.. Ama ya annesine derse ve annesi ile babası tekrar kavga ederse. 'Olmaz' dedi içinden. Aklından o kadar düşünce geçti ki ne kadar öyle durduğunu unutmuştu.

Recep Bey:" Yeğenim niye cevap vermiyor?"
Enes:"He. Yok dayı babamla geziyorduk. Onlar ilerdeler geliyorlardı. Neyse ben onlara gideyim o zaman"
Recep Bey:"Peki bakalım Aslan parçam. Dediğin gibi olsun."
Enes:" Görüşüz dayı."
Recep Bey:" Görüşüz Aslan parçam."

Enes, dayısının yanından uzaklaşıyordu ama o kadar halsiz kalmıştı ki. Etrafı karanlık görmeye başlıyor, gözlerini açamıyordu. 'Acaba ne oluyor bana?' demeye kalmadı olduğu yere düşüverdi.
.
.
.
Gözlerini açamıyordu ama sesler duyuyordu. Birileri bağırıyor. 'Aaa bu sesi tanıyordu' ama o kadar yorgun hissediyordu ki  yine kendini kaybetti.

Devamı Gelecek...
Yorumlarınızı Bekliyorum...