I have a long-time crush named, Russel. I met him when we were in high school. He's grade 10 that time and I'm grade 9.
Sobrang crush na crush ko siya at hindi ko alam kung paanong nangyari. Wanna know why? When I first saw him, malayo siya sa'kin. Since malabo 'yung mga mata ko, sobrang labo niya sa paningin ko, pero hindi ko alam kung bakit niya nakuha 'yung attention ko.
Nalaman ko 'yung pangalan niya dahil sa bestfriend ko. Doon nag-start 'yung pangiistalk ko sa kaniya. At nalaman kong may girlfriend na pala siya. Nakakainis.
But still, hindi pa rin ako tumigil. Crush na crush ko pa rin siya hanggang sa mag-moving up silang dalawa ng girlfriend niya at lumipat ng school.
Sa sobrang pagka-miss ko sa kaniya, sinundan ko siya kung saan siya nag-aaral ng magmoved up din ako.
So palagi ko na ulit siyang nakikita. Hanggang sa mapansin niya na ko, for the first time!
"Miss, do you need something." tanong niya pagkalabas ng classroom nila. Siya na kasi ang huling tao doon. At ang tanga ko dahil nahuli niya kong nakatingin sa kaniya.
"A-ah, a-ano wala. M-meron pala..." Shit! Hindi ko alam 'yung sasabihin ko. FINALLY, NAKAUSAP KO NA SI CRUSH!
"What is it?" he smiled. S-shit.
"A-ahm, n-nasan 'yung CR dito?" Shit, bigla na lang 'yun ang lumabas sa bibig ko.
He chuckled, bago ituro sa'kin 'yung girl's comfort room.
After ng pag-uusap namin na 'yun, nasundan pa. Hanggang sa naging mag-kaibigan kami. Na hindi ko naisip na pwede palang mangyari.
Para na kong nanalo sa lotto nang panahong sinabi niyang 'friends' na daw kami.
Ipapa-kilala niya pa nga dapat ako sa girlfriend niya, kaso ayoko. Masasaktan lang ako. Palagi na kaming mag-kasama dahil sumali ako sa dance troupe kung saan kasali rin siya. Wala namang problema 'yun dahil magaling din naman akong sumayaw. Well.
Hindi niya pa rin alam na crush ko siya, dahil hindi ko kayang umamin. At minsan talaga napakamanhind niya. Minsan kasi habang nag-uusap kami, bigla-bigla na lang niyang babanggitin 'yung girlfriend niya, tapos magkukwento about sa kaniya. Yawa.
Halatang mahal na mahal niya 'yung babae, ang swerte niya. Hanggang sa isang araw, tumawag siya sa'kin.
"L-Lycia, can we meet? I-i just need you right now." then I heard him sobbing.
"R-russel, are you okay? What happend?" nag-aalalang tanong ko.
"I'll tell you later, p-please, let's meet?" Letche naman oh. Lagi ko nga 'yung pinapasaya, tapos may magpapaiyak lang.
"We broke up." pilit na ngiti niyang sabi.
Nakagat ko 'yung labi ko. Kahit naman ayokong may girlfriend siya. Never ko pang hiniling na mag-hiwalay sila.
"She cheated on me..." then he started crying again.
Nasasaktan ako. Ayoko siyang nakikitang ganito. Sobrang bait niya para umiyak dahil sa walang'yang babaing 'yon. I comforted him the whole day, na kahit nakauwi na siya ay tinawagan ko pa rin siya para lang ma-check kung ayos na siya.
Sa t'wing nakikita ko siya sa school palagi na lang siyang tulala. Gano'n ba talaga 'yung epekto sa kaniya ng girlfriend niya.
Lumipas 'yung mga araw na araw-araw ko din siyang pinapasaya. Kahit na sobrang nadudurog ako sa t'wing umiiyak siya sa harap ko.
After a year ng pagiging magkaibigan namin. Umamin siya sa'kin, na siyang nagpatigil ng mundo ko.
"Lycia, I love you." bigla-bigla niyang sabi.
Napalunok ako, "A-ano?"
"You confessed five months ago, that you likes me, right? But I said that I like you too, as a friend. But now, I'm still hoping that you still do"
Napaluha ako saka siya niyakap. "I love you, Russel. I love you!"
Nanligaw siya sakin for almost two years and now, we're celabrating our 3rd anniversary together.
"I love you, Love." I said.
"I love you, more."
Wala ng mas makapagpapasaya pa sa'kin bukod sa mga salitang iyon. Akala ko kami na hanggang dulo, akala ko lang pala.
Nang minsang nag-bakasiyon kaming dalawa sa Palawan, we saw his ex-girlfriend.
At alam mo 'yung masakit? 'Yung nakita ko kung paano siya nasaktan. Kitang-kita ko 'yun sa mga mata niya, at kung paano humigpit 'yung hawak niya sa kamay ko.
Dalawang araw matapos naming makita 'yung ex niya, he became cold to me. And even it hurts, I already know why.
I attempt to kiss him on his lips, nang umiwas siya.
"Sorry, labas lang ako." he said.
I started to cry, it's not because of the kiss. It's because, I already found the answers on all of my questions.
Bago siya makalabas ay pinigilan ko siya.
"Do you still love her?"
Napahinto siya sa tanong ko. Humarap siya sa'kin. "W-what?"
"You still love her." I smiled. "I can see it in your eyes. All this time, hindi ko pa rin pala siya napalitan sa puso mo. Siya pa rin pala..."
"L-lycia."
"Go on. I want you to be happy. That's all I want. You can go to her now. And please, be happy."
His tears fell into his cheeks. "I-I'm sorry. I'm sorry..."
Even it hurts a lot, I let him go. I sacrificed my own happiness for his own sake. Because if you truly love someone, you'd do everything to make him happy.
Hoping your happy now. I love you, Love...
---
A/N: Again, sorry for the typo and error. Bawi ako next time! Love lots!
