"Gerçek dünya mı" bunu söylerken gözünden bir yaş düştü.
"Evet gerçek dünya ama şuan biz animasyonuz" benimde gözümden bir damla yaş düştü.
"Bütün hayatım yalanmış"ona sımsıkı sarıldım ve kulağına fısıldadım.
"Gerçek dünyaya dönüyoruz hayatın değişi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
A-H- Hayatın Değişiyor-
-Bir animasyon macerası-
1.Bölüm: Hoşgeldin
(Dönüşü olmayan bir yoldayım, Hayatım değişiyor.)
Yeni sayfalar açmak için hazır mısın?
İşte ben Rüya Zümrüt Arengel. Babası 5 yaşında öldüğünü sanan ama aslında ölmeyen bizi terk eden babam. Küçük yaşlarda bana 'senin baban çok uzaklara gitti. Ama merak etme en kısa zamanda gelecek' demişlerdi. Şimdi hatırlıyorum da bu cümleyi duydukça gülüyorum,bana yalan söylemişlerdi, beni kandırmışlardı.
Ama hayat devam ediyor babamın ölmeyipte bizi terk ettiğini 15 yaşımda öğrendim 10 yıl babamın öldüğünü zannettim. Meğersem ölmemiş. Onu da bir kaza sonucu öğrendim.
(Yıl 2017)
(Eskişehir)
Bisiklet ile hastaneye gidiyordum. Babamın ölümünün 10.Yılı. 10 yıldır babam hayatta değil. Annem beni ne cenazesine götürdü ne de hastaneye getirdi. Babamı son kez gece yatmadan önce görmüştüm. Bana 'Ben gidiyorum ama merak etme geleceğim, iyi geceler meleğim' demişti ama kendi melek olup gitti. Hemde benim doğum günüm de.
Hastanenin bahçesine bisikletimi koyup yavaş yavaş hastaneye girdim. Annem buraya gelmeme kızıyordu. Zaten habersiz gelmiştim ama olsun babamın saat kaçta,ne zaman öldüğünü,nereye gömüldüğünü öğrenecektim. Danışmanın yanına geldim. "Merhaba, şey ben... Babamın ölüm kayıtlarına bakacaktım da" kadın kafasını kaldırıp bana baktı. " Tabi buyrun babanızın ismi neydi acaba" babamın ismi güzel soru neydi acaba,10 yıldır babamın ismini evde kullanmıyoruz, Anmıyoruz ama ben babamın ismini asla unutmadım.
"Evren Arengel" kadın kafasını sallayıp bilgisayardan babamın bilgilerine bakmaya başladı. Bir süre sonra kadın kaşlarını çatıp bana baktı. "Babanız Evren Arengel ölmemiş efendim 8 Haziran cuma günü girdiği ameliyattan sağ salim çıkmış." İşte o an dünyanın başıma yıkıldığını hissettim,ayaklarımın bağının çözüldüğünü hissettim, bir kez daha öldüğümü hissettim.
Hayalet gibiydim hastaneden çıkıp eve geldim. Yatağıma yattım ve tavanı izlemeye başladım bugün yaşadıklarımı sorguladım. Aklımda binlerce soru vardı. 'Neden beni bırakıp gitti?' , ' Şuan nerede?, ne yapıyor?' ,' İyi mi?, çalışıyor mu?, evli mi?, Çocuğu var mı? Aklımı bu sorular yiyip bitiriyor. Yastığa doğru gözümden bir yaş geldi.Ve deli gibi ağlamaya başladım. Ama dedim içimden' bırak aksın, ruhunu bu şekilde hafiflet, bu yük sana fazla ağır' sabaha kadar ağladım annem, annem geldi sordu"iyi misin" diye ama anneme anlatmadım öğrendiklerimi, çünkü o da yıkılırdı. Yalancı gülücükler saçarak"iyiyim" dedim ama bana sorun 'iyimiyim' diye. Cevabını vereyim hayır hiç iyi değilim hayatımda hiç bu kadar kötü olmamıştım. Sanki dünya bir olmuş gardımı düşürmemi bekliyorlardı.
