Buluşacağımız yere vardıktan on dakika sonra telefonum çaldı. Ambar arıyordu. Hemen telefonu açtım.
M: Ambar..?
A: Matteo,
Sesi ağlamaklı çıkıyordu.
A: Luna,
M: N'oldu Luna'ya?!
A: A-araba çarpmış.
M: Ne!? Nerede? Hastanede mi? İsmi ne?
A: .......... Hastanesinde. Neredesin?
M: B-ben geliyorum.
A: Ben arabayla gidiyorum neredesin alalım seni.
M: B-buluşucağımız yerdeyim.
A: Tamam geliyoruz bekle.
Telefonu kapattı. Lütfen Luna'ya birşey olmasın.. lütfen! Bir iki dakikaya Ambar geldi. Arabaya bindiğim gibi bana sarıldı ve kafasını göğsüme koydu. Bende ona sıkıca sarıldım ardından saçlarının arasına küçük bir öpücük bırakıp.
M: O iyi olucak merak etme..
A: Matteo, ona birşey olmasını istemiyorum...
M: Hem! O bizim dizimizin ana karakterlerinden.. ona birşey olmaz. Böyle düşün. Sen demiyor muydun dizilerde ana karakterlere birşey olmaz diye.
Gözyaşlarının arasındaki küçük gülümsemesiyle bana daha sıkı sarıldı.
M: Ama, Luna'ya hesap sorucam tabiiki.. dikkatsizliği yüzünden benim küçük kraliçemle olan buluşmam mahvoldu.
Yüzündeki gülümsemeyi her gördüğümde mutlu oluyordum.
A: Ramiro hastanedeymiş bu arada..
Kafasını hafifçe kaldırdı. Ellerimle yanaklarındaki göz yaşlarını sildim. Ardından kafasını omzuma koydum.
M: Luna'ya birşey olmayacak merak etme.. hatta bundan adım gibi eminim.
A: Ya adın Matteo değilse?
M: Bak şu anda olan adım kadar eminim. Oldu mu?
Kafasını hafifçe aşşağı yukarı salladı.
A: Ama, bak eğer ona en küçük bir zarar gelsin.. senin geçmişini araştırmamız gerekicek.
Hafifçe güldüm. Bir kaç dakikaya hastaneye vardığımızda ikimizde koşarak girişteki doktora odasını sorduk.
G.D: 103. Oda 3. Kat.
İkimizde hızla odanın olduğu yere çıktık. Ailesi ve Ramiro oradaydı.
M&A: İyi mi?!
R: Bilmiyoruz..
Ramiro'dan
Ona bir şey olduğunu duyunca sanki kalbimin ortasına bir taş oturmuş gibi oldu. Ben, çok korkuyordum.. ona birşey olmasından, onu kaybetmekten. Evet o benim arkadaşımdı ama, ben sanki... hayır Ramiro saçmalama ama! O Luna ve o senin en yakın arkadaşlarından. O sırada Doktorun odadan çıkmasıyla hepimiz merakla yanına gittik.
Mo(monica): Kızımız iyi değil mi?
D: Evet, yanii hayati bir tehlikesi yok. Sadece ayılmasını bekliceğiz ve kemiklerinde bir kırık olup olmadığına bakıcaz.
Ambar derin bir iç çekti ve ardından hızla Matteo'ya sarıldı. Artık o kadar canım yanmıyordu. Onu unutmam kolay olmuştu ama, anlaşılan onu unutmam başka şeylere sebep olmuştu...
Yine kısa bölüm, yine ben föflsşfşşd kısa bölüm atmaktan hem nefret ediyorum hemde çok seviyorum pdflslgşsl
Neyse hadi öptüm bb
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Repliği yazmaya üşendim ama bilen bilir o repliği fğsşgşdşgşdş
