Müzik Kutusu / Texting

1.7

"Anılar değil, acılarla kaldım..."

~ Çağan Günbay'dan~

Hiç istemediğim bir günün sabahına uyanırken, gözlerimi açtığımdan beri içimde sıkıntıdan başka hiçbir his yoktu. Halbuki gözlerimi açar açmaz Melodi'nin fotoğrafinı görür ve güne biraz daha iyi hissederek başlardım ama beni onun fotoğrafı bile rahatlatmamıştı. Bu sıkıntının nedeni elbette bugün olacak boşanma davasıydı. Babamı görmenin içimde yaratacağı acıyı umursamıyordum, önemli olan annemdi. Ne tepki vereceğini bilmiyordum. Durumu kötüleşebilirdi belkide.

"Günaydın anneciğim."

İrkilerek kapıya baktığımda annemin gülümseyerek bana baktığını farketmiştim.

"Korkuttum mu?"

"Hayır, geldiğini görmemiştim sadece."

Kapının orada durmayı bırakıp yanıma doğru geldi ve yatağa oturdu.
Her zaman yüzünde olan gülümsemesi bugün de yerini koruyordu. Tek fark biraz buruktu.

Gözleri komodinin üzerindeki Melodi'nin fotoğrafına giderken gülümsemesi genişledi.

"Konuşuyor musunuz hâlâ?"

Annem aramızda olan çoğu şeyi bildiği için başımı hafifçe sallamıştım.

"Bendeki de soru, elbette konuşuyorsunuz. Son zamanlarda yüzünden gülümseme eksik olmuyor hiç."

İmalı konuşmasından utanarak yorganı yüzüme kadar çekip hiçbir şey demedim. Annem tatlı bir kahkaha atıp yorganı üzerimden çekmeye çalıştı.

"Tamam tamam, utanma. Bir şey demedim."

Yüzümdeki gülümsemeyi zar zor saklayarak ona baktım.

"Sen iyi misin? Nasıl hissediyorsun?"

Gülümsemesi azalarak yok olurken duraksayıp gözlerini benden çekti.

"İyiyim annem, bir şeyim yok."

"Emin misin?"

Hafifçe başını sallamış, tekrar gülümsemişti.

"İyiyim gerçekten."

"Boşanacağınız için üzülüyor musun anne?"

Sorduğum soruyu biraz düşündü.

"Onun için üzülmüyorum ama yıllar sonra onu görmek biraz beni üzecek gibi hissediyorum.."

Yerimde doğrulup yüzüne baktım. Gözlerinde bariz bir kırgınlık vardı.

"Kırgınlığını anlıyorum anne, bu kimse için kolay bir durum değil. Ama bazı şeyleri aşman gerekiyor artık. Kafana takıp kendini üzerken beni de üzüyorsun. Tamam, terketti gitti. Bizim artık yapabileceğimiz bir şey var mı? Yok. Kendine yakışanı yaptı. Bizde onun arkasından bakıp yolunu gözlemeyeceğiz."

Dediklerimi kendi kafasında tartarken gülümseyip yanağından makas aldım.

"Hem, ben neyine yetmiyorum kız?"

Dediğime gülüp saçımı okşadı ve yanımdan kalktı.

"Tabii ki de yetiyorsun canımın içi. Hatta fazlasın bile. Hadi hazırlan, geç kalmayalım olur mu?"

Başımı sallayıp onu onaylarken Melodi'nin fotoğrafına baktı.

"Ayrıca onu görmek istiyorum."

Alayla güldüm. "Ben de."

Gülerek odamdan çıktığında fotoğrafa döndüm.

"Hadi yine iyisin çilli, kayınvaliden seviyor seni."