Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Zalimin zulmü hiç bitmeyecek sanki. Zalim zalimliğini sonuna kadar yapıyorda, ben müslümanlığımı sonuna kadar yapamıyorum.
Ben neden böyleyim?
Neden hiç düzelmiyorum?
Kalbimi bir katılık kaplamış, dertlenemiyorum. Kalbim taş kesilmiş sanki, ağlayamıyorum.
Kendimden çekiliyorum.
Kendimi tüketiyorum.
"Islah olmazsın!" diye nefsime bağırıyorum.
Ben niye böyleyim..?
Bu gafillik beni nereye götürüyor, niye şuurum yerine hiç gelmiyor?
٠٠٠
Gözlerim doluyor, ve yüzüm geriliyor.
Filistinli bir çocuk dikiliyor önüme. Bakışları tiksinir gibi gafletli bedenimden. "Sen yaptın.." diye fısıldıyor bütün dünyanın işiteceği bir sesle.
Gözlerim doluyor, dudaklarım endişeyle titriyor.
Yapmadığımı söylemek istiyorum, kardeşi olduğumu onu çok sevdiğimi söylemek istiyorum.
Bir bir üşüşüyor zihnime duâmda yer vermediğim geceler.
Bir bir hatırlıyorum İsrâiliyât kaynaklı eşyaları kaliteli(!) diye satın aldığımı.
Çocuğun gözleri kıpkırmızı. Yüzü yara içinde kalmış. Kelimeleri seçemiyor gibi bir hâli var.
"Sen annemin ölmesine sebep olansın.."
Ağlamamak için gülmeye çalışıyorum. Yüzünde ve bedeninde olan yaralar çok acıyor olmalı. Ona doğru adım atıyorum.
Korkuyla kaçıyor benden.
"Ben müslümanım, ben senin dinindenim.." diye sesleniyorum.
Bana dönüyor ve imân ettiğimi iddiâ ettiğim Kuranı Kerimden bir ayet okuyor..:
Size ne oldu da Allah yolunda ve "Rabbimiz, bizi halkı zalim olan bu şehirden çıkar, bize tarafından bir sahip gönder, bize katından bir yardımcı yolla!" diyen çaresiz erkekler, kadınlar ve çocuklar uğrunda savaşmıyorsunuz?
