I WISH I COULD [EDITING]

ANG UMPISA

YERI’S POV

I was in the middle of being alone when my mother entered my room without knocking on my door.

There she is again for being a mother of mine.

I don’t want to be like this way, but she pushed me to be this shit.

Para akong alikabok lang sa hangin na tinuturing n’yang peste. Hinugot n’ya ang head phone ko saka ako sinampal dahilan para maramdaman kong parang matatanggal ang ulo.

Maybe, my stepdad did this. He’s the one that I know who can do this shit.

Napahawak ako sa pisngi ko at ang sakit no’n sa totoo lang. “What is this?!” Binato n’ya sa akin ang report card ko.

Oh, I thought that was my stepdad.

Maybe she gets my report card, and this is not good enough for her. She’s not happy with what I got. “You got an 80 grade! What was that?” she shouted.

“Is that a failing grade to you, Mom?” I sarcastically said.

“You want me to be happy with your grades? Fuck this! Walang bobo sa pamilyang Flanderiz, Yeri!”

“Tsk, you want me to be this kind of nerd who has a high grade with an unhappy life? Waw. Mom, I’m impressed!”

Tumayo ako at akmang aalis ng bigla akong sinabunutan ni Mama. “H’wag mo akong sinasagot ng ganyan, Yeri! Tandaan mo! Ako ang ina mo kaya ako ang masusunod!” sabi nito at aka n’ya ako binitawan at umalis ng k’warto.

Great, I’m now a bad bitch girl in her eyes.

Biglang sumilip si Tito Aldo at nakangisi akong tinignan. Ayon na naman ang ngisi niya na nakakapagpatayo ng balahibo ko. Balibag kong sinara ang pinto at agad na ni-lock. He’s not a good person that my mom’s know. Muntik na n’ya akong ma-rape nang ilang beses. I’m scared that maybe, by this time, he can do those things to me. For my mother’s sake! Hindi ko alam kung sa’n ako nagkulang. Mula ng mawala si Papa ay hindi ko na alam kung saan ako lulugar. Lahat ay mali para sa mga mata ng Mama ko.

Kinabukasan pagpasok ko agad akong sinalubong ni Elyse. Naka-cross ang braso at nakataas ang kilay. Makapal ang lipstick at med’yo nakakainis ‘yon. Sinusubukan ko silang iwasan pero sila ang ayaw akong tantanan.

“Ano na, Yeri? Ang kapal din talaga ng pagmumukha mo ‘no?”

Bigla niya akong tinulak dahilan para nagasgasan ang kamay ko. “Tantanan mo ‘ko, Elyse. Baka hindi ako makapagtimpi at maihambalos ko sa ‘yo iyong dustpan na bakal,” banta ko sa kaniya.

Tumayo ako pero agad akong sinugod ng dalawang alagad niya at sinabunutan ako. Kaya naman nakipagsabunutan din ako sa kanila.

Great! 3 vs 1.

Nakarinig kami ng sigaw at napatigil ng mapagtantong dean pala namin  ‘yon. Agad na dinala kami sa dean’s office upang pag-usapan ang nangyari. I hold my hands and feel like I’m the one who doesn’t have any allies, and I don’t think that they will believe me. They called my parents, also parents of Alyse and her disciples. Minutes are coming, and they are here. Minutes are coming, and they are here. My mother approaches me and gives me a welcome slap in front of them.

Wala akong kakampi, wala akong kapanig, walang kaibigan at walang kahit na sino man ang maniniwala sa akin.

Agad na pumatak ang masagana kong luha. I ran as fast as I could, and I didn’t hear what my mom said. I want to skip this shit. Mom called my name, but I didn’t look back. Nakarating ako ng park saka umupo sa duyan. Masaganang pumatak ang luha ko at hindi ko ‘yon napigilan. While I’m crying, there was a girl who sat beside me. I mean, sa katabing duyan. She looked at me with a smile on her face. She looks innocent and has a beautiful smile. I wipe my tears, and I sigh.

“Nakita kitang tumatakbo papunta dito,” sabi nito at  muli akong napatingin sa kan’ya. Tantya ko’y magkasing-edad lang kami. “Malungkot ang mukha mo, maraming sakit akong nakikita sa mga mata mo. Hindi ka masaya sa buhay na mayro’n ka,” saad nito at hindi ko alam kung paano n’ya nalaman.

Akmang aalis na sana ako nang bigla ulit itong magsalita. “Hindi kita kilala at mas lalong hindi mo rin ako kilala. Pero p’wede mo akong sabihan at maging kaibigan kung hindi mo na kayang kimkimin ang problema mo.”

Tumingin ako sa kan’ya at nakita ko na naman ang maganda n’yang ngiti. I don’t know, but I ran towards her and hugged her. Bumuhos ang luha ko at tila kumirot ang puso ko. She hugs me back, which is why I can’t hide my pain anymore. This is the first time that there’s someone who feels like this. I’m so tired of being alone and hiding all the pain. Hindi ko alam kung ilang minuto kaming gano’n. But I calm myself down, dahil ngayon nailabas ko na lahat ng sakit ng nararamdaman ko.

She makes me feel better, and we have a small conversation. This kind of feeling I haven’t felt this before. Having a friend who you can be with. I don’t have friends; they chose to be plastic rather than true to each other.

“Kanina pa ako nagkukuwento pero hindi ka pa nagkukuwento ng tungkol sa iyo. Ako nga pala si Zainbien Medina, ikaw?” pagpapakilala niya.

“I’m Yeri Itami Flanderiz,” pagpapakilala ko naman.

“Waw, astig ng name mo ah. Mukhang mayaman ka,” nakangiti n’yang sabi.

“Hindi naman,” nahihiyang sabi ko.

“Oo nga pala. Bakit ka tumatakbo kanina?” tanong nito at bumuntong hininga ako.

“Let me say that I skip by a monster,” sabi ko at natawa siya.

“Zainbien!” Napalingon ako sa tumawag sa kan’ya.

“Ma!” ani nito at napatingin ako sa kan’ya dahil kumaway pa s’ya.

Mukhang malapit sila ng Mommy niya. Hindi ko alam pero tila may kumirot sa puso ko. Ang sakit.

Ito ba ang sinasabi nilang inggit?

“Ikaw na bata ka! Hasyt. Tara na at aalis daw tayo ng Papa mo,” sabi ng kan’yang Ina.

Nakita ko ang ning-ning sa mga mata ni Zainbien. “Ma, mayro’n akong kaibigan. Siya si Yeri,” pagpapakilala nito sa akin ng mama niya. “Yeri, Mama ko,” pagpapakilala naman niya ng mama niya sa akin.

Yumuko ako sa Mama niya bilang paggalang. “Ay naku! Ka’y gandang bata naman nito. Halika at isasama ka namin,” sabi nito sa akin at hinawakan ang kamay ko.

Nabigla naman ako sa sinabi nito at nag-alangalan pa. “P-Po?” hindi makapniwalang sabi ko.

“Halika na. H’wag kang mahiya,” sabi pa nito at tuluyan na akong hinila ni Tita kaya wala na akong nagawa kung ‘di ang sumama.

Ganito ba ang pakiramdam na malapit sa ina? Pero bakit hindi ko ‘yon naramdaman kay Mommy? She’s always treated me like I’m the biggest problem in her life.

I chose to be with Zaibien by this time. To skip the stupid world of mine for the meantime. I saw their house, and that’s not bad. They have pets and have so many relatives. Nakakatuwa ang kanilang mga pamilya. Sobrang malapit sila at totoong naiinggit talaga ako.

I wish I could be like her.