Sadece Sen

-4-

23.08.14

Annemin odama çoktan girip benim odamdaki koltukta oturduğunu farkettim uyandığımda. Bana üzgün bir şekilde bakıyordu. Hala fazlasıyla kızgındım. Bana birşey söylemeden yaptıklarına bak. İstese babam yapmazdı bunu ama istemiş. Annemde istiyordu zaten oradan başka yere gitmek. Uyandığımı anlayınca yanıma geldi ve konuşmaya başladı.

- Kızım bu bizim için en iyisi olucak. Anlıyorum seni arkadaşlarından sevdiğinden uzaktasın ama alışmalısın buna. Hem hayat bitmiş değil belki burada daha mutlu olursun.

Kıyamıyorum ama ben ya. Annemi bu kadar üzgün gördüğümde dayanamayıp ona sarıldım. Ne kadar kızmış olsamda o benim bitanecik annemdi. Sarıldıktan sonra sahte gülüşlerle onu biraz mutlu etmişimdir umarım. İçten gülemememin sebebi Aras'tı evet o'ydu beni bu kadar etkileyen ve tabi birde bahane olarak burada kalmamız. Annem tekrardan konuşmaya başlayınca onu dinlemeye koyuldum

- Bir iki güne Eskişehir'e geri döneceğiz orayla tamamen bağlantımızı kesip geri kalan eşyalarımızıda alıp buraya geleceğiz sende arkadaşlarınla vedalaşmış olursun hem ne dersin?

- Çok isterim zaten gitmek istediğimi nasıl söyliyeceğimi düşünüyodum bende.

- Anlaştık o zaman artık üzme kendini hem hayatın sonu değil yaz tatilinde gidersin ya da onlar seni ziyarete gelir.

Annem böyle deyince biraz olsun rahatladım. Artık buraya alışmalıydım. Ama Aras burda olduğu sürece zordu bu dediğim şey. Aras kim diye merak ediyorsunuz değil mi?

Söyleyeyim o halde o benim duygularımla oynayan pisliğin teki. Ama ben onu yinede çok seviyorum bu bir gerçek. Onu görünce heyecandan ne yapacağımı bilemiyorum konuşamıyorum bile. İstemiyorum böyle olmak, benim onun gözündeki yerim belli zaten. Her zaman alay ediceği bir kız olacağım. Ecem ise önceden en yakınım sandığım sırdaşım, dostum, herşeyimdi. Ama artık oda benim gözümde bir hiç.

Bu olanların nasıl olduğundan benim onlardan neden nefret ettiğimi kısaca bahsedeyim. Geçen yaz tatilinde yine buradaydık. Her yaz tatilinde mutlaka geliriz zaten. Ben o zamanlar Aras ile sevgiliydim ve bu bayadır böyleydi. Hep yaz olsun diye okulun son günlerini iple çekiyordum. Arada o gelirdi arada ben gelirdim buraya. Ounla o kadar mutluydum ki her anı her saniyem onunla güzeldi. Ecem ise en yakınımdı Elçin kadar yakın. Fakat bir zaman sonra Ecem'in benden uzaklaştığını fark ettim. birkaç gün onu gizlice takip ettim ve sonunda buldum neden böyle olduğunu. Bulmaz olsaydım yıkıldım ben o an. Benim sevgilimin kollarındaydı!! Benim sevgilimin Aras'ımın..!

Bunu öğrendikten sonra 2 3 ay kendime gelemedim. Aras ne kadar peşimden gelse de her seferinde kaçtım ondan. Zaten Eskişehir'e geri dönmüştük. Onlardan nefret ediyordum. İkisininde bana olan ihaneti.! Ama Aras'ı çok özlüyordum hemde delicesine. Ecem ise artık umrumda değildi. Sadece üzülüyorum onun için kendim için değil. Döndüğümüzde yeni okulumda Elçin ile tanıştım ve kısa zamanda her şeyim olmuştu. Ecem le olanlardan sonra biraz korktum tabi. Ona zorda olsa güvene bildim. Her şeyimi anlattım, yaşadıklarımı sevdiğim insanı. Hep yanımda oldu.

Peki ya Berk? Onunla da Elçin sayesinde tanıştım. sürekli üçlü grup şeklinde geziyorduk. Bana o yaşadığım acı günleri unutturuyorlardı. Çok mutluydum hemde çok. Bir zaman sonra Berk ile sevgili olmuştuk. Hep yanımda oldu ve bana eskiyi tamamen unutturdu. Tabi ben öyle sandım .s

Olanlar böyle işte gerisinide ortada. Ben sırf bu yüzden yaz olmasın istiyorum. Buraya gelmek istemiyorum. Yoksa buradaki güzellikleri arkadaşlıkları eğlenceleri neden ihmal edeyim. Acı çekiyorum her geldiğimde. Ama artık geldim ve herşeyi bok ettim. Yine eskiye döndüm. Gülmek yerine hep ağlayan, eğlenmek yerine hep üzülen Pelin...