𝕂𝕣𝕨𝕚𝕤𝕥𝕪 𝕂𝕨𝕚𝕒𝕥 | Countryhumans | |Reader x Reich x ZSRR |

R. Один (1)

Zarzuciłam na ramiona czarną kurtkę dżinsową. Poprawiłam kołnierz po czym podeszłam do lustra.

Patrząc się na swe odbicie przeczesałam palcami swe długie czarne włosy które ściągały mi do pasa .

Następnie bez szelestnie podeszła do średnich sosnowych drzwi. Chwyciwszy za klamkę czułam jakbym miała zaraz skoczyć w przepaść.

Jednak po długiej chwili mocno szarpnęłam klamką w dół i wyszłam na korytarz zamykając za sobą ów drzwi.

Gdy znalazłam się na korytarzu z dołu usłyszałam kłótnie rodziców jak i odgłos bitego szkła.

Nie miałam zamiru iść tam gdy oni się kłócą a więc usiadłam na pierwszym stopniu schodów które prowadziły właśnie do samego ognia.

Po 5 minutach rodzice zamilkli lecz za to usłyszałam strzał z broni palnej.

Nie czekawszy co się dalej stanie zbiegłam na dół.

Ujrzałam tam ojca trzymającego w dłoniach pistolet z którego to jeszcze wydostawał się biały dym. Za nim stała jakaś męska postura która upadła na ziemię z głuchim walnięciem.

Ojciec stał do mnie tyłem i wpatrywał się z w ciało mężczyzny które ciężko było mi zobaczyć przez stojącego rodziciela.

Wkońcu podeszłam bliżej na odległość kroku od ojca i wtedy mogłam przyjrzeć się dokładnej sylwetce leżącej na ziemi.

Był to mężczyzna ubrany w czarny mundur zaś na ramieniu miał opaskę ze znakiem który skądś kojarzę.

Zaczęłam przypatrywać się ów znakowi i gdy zamknęłam oczy ujrzałam czerwoną postać z tym krzyżykiem na twarzy . Bardziej mężczyznę który wisiał nademną bez koszulki jak i z delikatnym uśmiechem na twarzy.

O kurwa

Odskoczyłam ze strachu powodując skupienie uwagi ojca na siebie.

Kurwa.. Kurwa.. Kurwa.. Co ja mam wysyłać?! Dobra wiem!

- kim jest ten człowiek? - spojrzałam na mężczyzne który patrzył się cały czas na mnie - tato?

- od jakiego czasu już wiesz? - rzekł swym gorzkim tonem którego prawie że nigdy nie ukazywał

- co? - spojrzałam ze zdziwieniem na niego.

Dobra o co tu chodzi?

- od jakiego?! - krzyknął przy tym podchodząc bliżej mnie.

- nie wiem o co ci chodzi! - krzyknęłam lecz zaczęłam się cofać do tyłu z powodu

Mężczyzna nagle ustał w miejscu i zaczął coś majstrować przy pistolecie zaś mnie złapał paraliż nóg.

Co tu się kurwa dzieje?!

- o co ci chodzi?! - powtórzył głośniej i niestety bez skutecznie.

Stałam tak nadal w bez ruchu i nie mogłam nic a nic zrobić. Opętał mną strach. W ten mężczyzna zaczął się śmiać

Stracił zmysły...

Szybko obrócił się w moją stronę i zaczął mierzyć do mnie z pistoletu z wymalowanym uśmiechem na twarzy na której były również krople krwi.

W ten nacisnął spust i wystrzelił.

Zasłoniłam twarz rękoma najszybciej jak umiałam i czekałam na najgorsze czyli śmierć. Lecz nic takiego się nie stało.

Odsłoniłam powoli twarz i ujrzałam jak pocisk wisi w powietrzu idealnie blisko mnie.

Spojrzałam na ojca który patrzył na mnie z szokiem wymalowanym na twarzy.