The Crimson Flames

Capitolo 12

"I apologize sir, as you can see my name is not included in the menu," he laughed a bit when he saw my reaction.

"Oh I'm sorry but you are already included in my list," he winked. Flirt. Why are you doing this to me Rocco Resus?

"What are you doing here?" I hastily changed the topic.

"Yris told me that you aren't responding to her messages," he explained and pulled the chair in front of him. "Here, have a sit."

I unconsciously sat while looking at him. "Yris? What about her?"

"You have a tennis game today right?" Kumunot ang kanyaang noo at hindi makakatakas sa akin ang kanyang mapanuring titig na imbes na matakot ako ay para akong hinehele. Ewan ko ba! Type ko talaga si Rocco kaya kahit anong anggulo nasisiyahan ako.

"Ow shoot! I forgot," I slightly tapped my forehead. How could my dumbass forget that?

I was preoccupied with my work this past few days dahil kahit summer maraming dumadayo dito. We decided to do that the day before yesterday, but I was working at that time and that is why we cancelled it. Ngunit ngayon naka-schedule na at handa na ang lahat saka ko pa nakalimutan.

"What are you doing? Are you a part-timer now?" bigla naman akong nabuhusan ng tubig sa sinabi niya. Tinignan ko ang mga empleyado namin at nakitang pasimple silang nagmamasid sa amin. Naramdaman ko ang pag-init ng aking pisngi. Stop starring Rocco.

"Yup, kailangan. May mga anak akong pinapakain," biro ko sabay punas sa munting butil ng luha mula sa aking mata. May acting lessons kaya ako noon!

"What? May anak na tayo?!" napalakas ang pagkakatanong niya kaya napatingin sa amin ang ibang customers at mga empleyado.

Pucha ang kalat naman ng mapapangasawa ko! Slight!

"Joke!" nilakasan ko rin ang boses ko para marinig nila. Ang tanga ni Rocco kung hindi ko lang to bet tinusok ko na ng I-pencil ang galagid at hinampas ko na ang makinis niyang mukha sa Ipad na hawak ko kahit 'di ko pa ito pag-aari dahil ginagamit ito sa pagkukuha ng order.

Nakita ko kasi ang kakaibang tingin ng mag-asawa sa dulo. Siguro ay iniisip nila na sobrang bata pa namin. Ang judgmental ng mga boomers! Slight. Well, hindi naman sila nagkakamali 15 pa lamang kami, kahit mukhang pang 17 years old na ang aming mukha ay wala pa rin akong balak magkaroon ng anak ng maaga. Dapat ay kaya ko nang buhayin ang sarili ko bago mangyari iyon.

"Kailan matatapos trabaho mo? Hihintayin na kita,"

"I can leave at twelve noon," I answered.

He looked at his watch, "Fifteen minutes left."

"Huh?" I gave him a puzzled look.