💕ငွက္ကေလးလို……💕
"ဟြန္းငယ္ ေရာက္ျပီလား"
"အခုပဲေရာက္တယ္ hyung တဲေဆာက္ၾကမွာမို႔
ေနာက္မွ က်ေနာ္ျပန္ဆက္လိုက္မယ္"
"အင္း ရတယ္ ဟြန္းငယ္ မဆက္နဲ႔ေတာ့ hyungအလုပ္ရွိေသးလို႔"
ဆယ္ဟြန္းဖုန္းခ်ျပီး တိတ္တခိုးေလး၏ေက်ာျပင္ကို နာက်င္စြာေငးေမာမိေတာ့ ေက်ာျပင္ငယ္ေလးဟာ တုန္ခါလ်ွက္။
ဘာေတြကမ်ား ရယ္ေမာေစနိုင္တာလဲတိတ္တခိုးရယ္။
က်ေနာ္ကေရာ တိတ္တခိုးရဲ႕ရယ္ေမာျခင္းကို မစြမ္းေဆာင္နိုင္ေတာ့ဘူးလား။
"ဆယ္ဟြန္းဟြန္းေရ ဘာလုပ္ေနတာလဲ
လာခဲ့ေတာ့ ဒီမွာငါတစ္ေယာက္ထဲ မရဘူး"
ဘတ္ခ္ဟ်ြန္းက ခါးေထာက္လ်ွက္လွမ္းေခၚသည္။
ဒီတခါေတာ့ ဘတ္ခ္ဟ်ြန္းေနရာေရြးတာေတာ္လြန္းသည္။
ေဘးနားမွာ ဂ်ြန္ေျမာင္hyungကလဲ အထုပ္ေတြနဲ႔ထိုင္ေနသည္။
ၾကည့္ရတာ ဆယ္ဟြန္းတို႔နားမွာပဲတဲထိုးၾကမည္ထင္သည္။
"ဟြန္းေလး လာေလ"
ခ်စ္ရတဲ့တိတ္တခိုးဟာ ေရွ႕ေရာက္ျပီးမွ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ကာ
ဆယ္ဟြန္းကိုေခၚသည္။
လွမ္းဖို႔ေတြေဝေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြဟာ တိတ္တခိုးရဲ႕အိမ္မမည္တဲ့စကားေလးေအာက္မွာ အလိုလိုေရြ႕လ်ားျပီးသား။
အခုလိုပဲ က်ေနာ့္ကို တိတ္တခိုးစီ လွမ္းလာခြင့္ျပဳရင္ေကာင္းမယ္။
"ကေလးေတြ အားလံုးပဲ တဲထိုးျပီးရင္ ခဏနားက်
ျပီးမွ ဟိုဘက္ကစမ္းေခ်ာင္းကို ေရသြားခ်ိဳးၾကမယ္
အားလံုးလူစုမကြဲေစနဲ႔ေနာ္"
တာဝန္ရွိဆရာေတြ ဆရာမေတြလဲ ကိုယ္တိုင္ပဲတဲထိုးၾကသည္။
ဆယ္ဟြန္းနဲ႔ဘတ္ခ္ဟ်ြန္းတဲထိုးျပီးသည္အထိ Hyungပုတုကမျပီးေသး။
ဂ်ြန္ေျမာင္hyungကသိပ္ေနမေကာင္းေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲလုပ္ေနတာေလ။
"hyung ေပး က်ေနာ္ကူမယ္"
"ရတယ္ဟြန္းေလး သြားနားပါ ခရီးပန္းေနမွာကို"
"မပန္းပါဘူးဗ်ာ hyungပုတုကို ျမင္ရတာ က်ေနာ္ပိုပန္းတယ္
ဒီပံုအတိုင္းဆို ညေရာက္တဲ့အထိ တဲကျပီးပါအံုးမလား"
"ဟြန္းေလးကလဲ ျပီးပါတယ္ hyungကိုအထင္ေသးလိုက္တာ"
ႏႈတ္ခမ္းေလးအနည္းငယ္ဆူကာေျပာလာသည့္ တိတ္တခိုးက
ျမင္ရခဲလြန္းေသာ ျပကြက္တစ္ခုကို ျပသလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အရူးရင္ျပီေပါ့။
အလိုမက်တဲ့ အဲ့ဒီအျပဳအမူေလးကစ က်ေနာ္ျမတ္နိုးရတာ ရူးမတက္ဘဲ။
