Yaşamak...
Sahi,nedir yaşamak?
Hayatın size sunduğu şartlar karşısında ruhunuzu ayakta tutmaya çalışıp yıkılmamak mı?Yoksa dayanamayıp acı içinde boğulup yaşamak mı?
Yalan yok, hayatımızda hepimizin yaşadığı donüm noktaları vardır,bilirsiniz.Bir insan,bir film,belki bir dizi,bir kırgınlık ya da herhangi bir olay.Sizi çok derinden etkileyebilir, o kadar derinden etkiler ki bazen, neyle karşı karşıya olduğunuzu tam anlamıyla anlayamazsınız,fakat eğer yaşadığınız durumdan memnun iseniz anı yaşamak için elinizden geldiğince çok çabalarsınız.İnsanoğlu hep öyle yapar,haksız mıyım?
Çabalamak demişken...
Değmeyen insanlar için çabaladığınızı bir kere bile olsa iliklerinize kadar hissettiniz mi ?Sanırım bu hiss,bir insanın hayatı boyunca yaşayabileceği en can yakıcı hisslerden bir tanesidir.Güveniniz büyük bir yıkıma uğruyor, toparlanıp ta başka birine güvenmek isteyip istemediğini bile anlayamıyor oluyorsunuz ama yine de 'belki bu sefer farklıdır' diyerek güveniyoruz birilerine..
Ama bazen hayatımız o kadar boka sarar ki, dertlerimiz bile gündelik hayatımızın özeti şeklinde hayatımızın ta orta merkezinde yer alır. İçimiz öyle bir yanar ki, kelimelere dahi dökemeyiz. Konuşmaya çalışırız, boğazımız düğümlenir, avuç içlerimiz terler, ve anlatmak istediklerimizden geriye sadece "boşver" kalır.. Sahi, içini kimseye dökememek, hissettiklerini asla kelimelere sığdıramamak.. Çok acı verici, değil mi? Anlatsak da geçmeyeceğini bildiğimiz için susmayı tercih ediyoruz, sustukça da içimize atıyoruz, içmize attıkça yok oluyoruz, kimseler farketmeden.. İçimizdeki acı bizi, benliğimizi yok ediyor, ruhumuzu paramparça edebilecek güce sahip olmayı başarıyor.. Yaşadığımız en mutlu anları bile silip götürüyor hafızamızdan.. Geriye ise sadece korku ve acı kalıyor.. Fakat biliyorum,bir şekilde halledeceğiz, hallederiz değil mi?
"Ve ben tüm acılarımı "iyiyim" kelimesine sığdırabilmekte ustalaşmışım artık."
