Ik kan me nog steeds niet bewegen, en begin een beetje in paniek te raken. Ik voel de druk van de sneeuw al op me borst, en begin steeds moeilijker te ademen. Help, help toe dan zeg ik zachtjes. Ik houd dit niet lang meer vol zeg ik in me zelf. De sneeuw zit rond mijn gezicht en mijn huid tintelt. Ik heb een honger gevoel in me maag. Normaal aten we lekkere Hollandse aardappelen met een gehakt. Het water liep me in de mond.
De druk van de sneeuw word steeds groter merkte ik. Ik krijg haast geen lucht meer, als er nu niemand meer kwam zouden dit mijn laatste minuten zijn.
Ergens in de verte hoor ik een geluid maar ik kan niet herkenen wat het nou precies is. Met me laatste adem roep ik zo hard als ik kan help!!! En opeens zag ik wit.
PIEP,PIEP, PIEP ik werd wakker en zag heel erg wazig. Ik zag iemand boven me, ik zag niet precies wat hij in zen hand heeft maar opeens gaf het wit vel licht. Hij deed mijn oogleden omhoog en scheen recht in me oog. Ik begon gelijk vel te knipperen en me oog begon te tranen. Ik zag daardoor wel weer helder, gelijk richtte mijn oog op mijn vader. PAPA zei ik blij. Oowwh lieverd je bent weer bij. Hij loopt naar me toe en geeft me een dikke knuffel, hij zei dat ik wel 1 en een halve dag geslapen had. Ik was bewusteloos dus... Me vader hielp me overeind. Op dat moment zag ik de dokter en zei dat hij goed en slecht nieuws heeft... Ik kijk de dokter aan en toen draaide ik me hoofd naar me vader, ik zei zachtjes mag ik eerst het goede nieuws horen en dan het slechte. De dokter begon te praten en zei dat ik binnen 3 dagen naar huis mocht maar eerst nog even moest rusten. Toen begon hij met het slechte nieuws...
Door dat je een tijdje in de sneeuw hebt gelegen voor we je bewusteloos vonden, hadden je hersenen te weinig zuur stof en dus kregen je benen ook geen zuurstof. Doordat je een tijd je spieren niet kon voorzien van zuur stof zijn ze nu.....najaaah... hoe zeg ik dit in jullie taal.... uhmm ja, je kan zeg maar je been spieren niet meer gebruiken of bewegen. Je kan dus niet meer lopen.
Dit komt als een klap in me gezicht aan en ik begon te staren naar de muur voor me.
Langzaam rond er een traan uit me oog hoeken. Ik begin te snikken en uit eindelijk ging het snikken over in kei hard huilen. De dokter zei dat ik misschien weer kan lopen maar ik wist zeker dat hij loog, hij liep de kamer uit en liet mij alleen met mijn vader.
Terwijl ik tegen me vaders nek leun en met rode ogen voor me uit kijk denk ik aan van alles. Straks kan ik nooit meer bergen beklimmen en dat is ook nog mijn favoriete sport. Ik haal me hoofd van me vaders nek af en trek de dekens van mij af. Met mijn rode ogen en een druip neus kijk ik naar mijn benen... er was niks mee het lijken gewoon nog op benen. Maar als ik ze wou bewegen wou het niet. Na de schrik vraagt mijn vader of ik mee ga naar benenden om wat drinken te gaan halen. Papa zeg ik, wat is er schat ? hoe kan ik weg als ik niet kan lopen. Opeens komt er een zuster binnen met een rol stoel. Ze vraagt of ik Laara was. Ik knikte en kijk naar de rol stoel. ik wist meteen dat mijn vader al 1 voor me had gekocht. Wat mij op viel was gelijk de kleur. Het was prachtig licht roze, mijn lievelings kleur. De zuster loopt weg en ik om arm mijn vader en bedank hem. Hij tilt me op en zet mij in mijn nieuwe rolstoel. Ik vraag of hij mijn sokken wilt pakken en bij me aan wilt doen. samen lopen (rollen) we naar de lift. Ik druk op het knopje en er komt gelijk een menigte uit. Beneden aangekomen lopen (rollen) we naar een kantine toe. Ik pak gelijk een cola en mijn vader een koffie en rekenen af. Als ik mijn cola op heb geeft ik mijn vader een kus en bedank hem. Hij gaat staan en zegt tegen mij: ik moet eigenlijk nu al op mijn werk zijn dus zie ik je vananvond prinses. Ik lach en zwaai hem uit. Ik draai mijn rol stoel en rol naar mijn kamer.
