"Ya sen burda benim için varsın.O yüzden atlı karıncaya bi-ne-ce-ğiz! " dedim son kelimeyi heceliyerek.Onu atlı karıncaya bindirecektim.Eminim.Kesinlikle.
Pantolononun kemer kısmından bıçağını çıkardı.Ve bana uzattı."Ya kızım al , al öldür beni ama şu oyuncağa binmiyim."Onun bu hallerini kameraya çekme isteğim uyansada vazgeçtim."Binilicek . Yoksa Same..." demeden bıçağı yere attı ve ağzımı kapattı."Tamam lan Samet abiye söyleme ."
Elinden tuttum ve onu atlı karıncaya çektim.Atlı karıncanın durmasını beklerken Onu gördüm.Ertan'ı.Hayır burda olmazdı.Gözgöze geldik.Bakıyo.Bakıyo.Gelio.Hayır!
Elimi Umut'un elinden çektim."Vay Ertan ,sevgili yapmışın."dedim sesimi titretmemeye çalışarak.Ki titremişti."Evet.Evet yaptım . Yapmamam için neden yok sende iyi toparlanmışsın.Baksana yeni sevgili yapmışsın."Gözümden akan yaş cümlesinin sonuna denk gelmişti.
"Haddini bil de konuş ufaklık."dedi Umut.Ağlamam gittikçe hıçkırıklaşırken hıçkırıklarımın arasından ."Bak Umut benim yeni sevgilim değil.Moralim düzelsin diye buraya geldim."dedim.
Alaycı bir kahkaha attı ve"Bak kızım ben seni hiç se...."sözünü bağırışım biraz da anırışım kesmişti."Bİliyorum.Beni hiç sevmedin.Ben tek taraflı sevmekten yoruldum.Ama bırakmadım.Vazgeçemem senden Ertan."
Ben olayların şokunu atlatmadan onunla karşılaşmam iyi olmamıştı.Herkes dönmüş bizi izliyordu.O an bileğimde bir el hissettim ve o el beni göğsüne çektim.Ertanın kokusu değildi.Umut'du.
Göğsünde yerimi aldım ve daha çok ağlamaya başladım."Al işte .Hani sevgilin değildi bu mal ? Yerini almışsın hemen . Ulan bir de sevdim derdin."dedi Ertan.
Umut'un kolarından çıktım ve gözlerimi kapatıp."Yeter! Sus artık.!" diye bağırdım . Gözlerimi açtığımda ne yanımda Umut vardı , ne de karşımda Ertan.İkisi de yerdeydi.Umut , Ertanı dövüyordu.
Ertan her ne kadar karşılık vermeye çalışsa da Umut ondan daha güçlüydü.Gözlerim kararmaya başladı.Son hatırladığım etraftakilerin çığlıkları ve Umut'un adımı haykırışıydı.Korkuyordum.Ama nedenini bende bilmiyordum.
---
"Yani sadece sters ve aşırı üzüntüden değil mi ? ".Samet ve Umut doktorla konuşuyordu.Ertan.Ertan yoktu.Merak bile etmemişti.Ağzım kurumuştu ve kafamda bir ağırlık vardı.Bant gibi.Elime takılmış olan serumdan dolayı elim kasılmıştı.
"Abi " diye seslendim kısık sesimle.Ağzım da kurumuştu.Konuşaamıyordum.Sesimi duyduğu gibi yanıma geldi.Bana sarıldı saçıma öpücükler kondurdu.Ağlamamaya çalışıyordu,belliydi.
Bir tek böyle zamanlarda anlıyordum bana değer verdiğini.Bana birkeresinde kendinden daha çok değer verdiğini söylemişti.Onu seviyordum.Oda beni.Belli etmese de artık onu tanıyabiliyorum.
Ağzımı açtım fakat konuşamayacağımı anlayınca"Su"diyebildim sadece.Elini saçlarımdan yavaş adımlarla çekti ve komidinin üstündeki sürahiyi eline aldı ve bardağa doldurdu.
O an Umut geldi ve yastığımı düzelttikten sonra doğrulmamı sağladı.Abimin verdiği suyu içtikten sonra elimi alnıma getirdiğimde ağzımdan bir 'ah' çıktı.Düşerken başımı vurmuş olmalıydım.
Suyu içtiğim için konuşabilirdim."Ertan.Ertan gitti değil mi ? "dedim Umut ' a bakarak.Başını ilk önce olumlu yönde salladı ve " Aslında hiç gelmedi.Senin bayıldığını görünce yanındaki kızı alıp gitti"dedi.
"Abi annemlere haber vermedin dimi ? " dediğimde önce soruyu anlamaya çalıştı.Beyni yanmış yavrucağın."He evet . Durumun kesinleşmeden vermek istemedim. Bak kendini iyi hissetmiyorsan arıyım ?" dediğinde yüzümü buruşturdum.
"Hayır ben iyiyim .Sakın annemi çağırma . Abartır o."dediğimde tebessüm etti ve yatakta yanıma oturdu."Hadi ben gidiyim." dedi Umut.
Kapıya yöneldiğinde."Umut." diye seslendim.Bana döndüğünde"İyi ki varsın.Teşekkür ederim." dedim ve serum olmayan elimle el salladım.Tebessüm etti , el salladı ve gitti.
"Seninle uzun zamandır abi-kardeş yatmıyorduk.Ne dersin?" dedi ve göz kırptı.Yatakta yatay bir pozisyon aldı.Yanağına küçük bir öpücük kondurduktan sonra kollarını bana sarmasına izin verdim.
Abim.Herkezden , herşeyden değerlim.Sanırım o olmasaydı... Düşüncesi bile tüğler ürpertici...
MOROBO ! Umarım beğenirsiniz.Vote bekliyoruuuuum.
