The Darkest Light

Chapter 20

"You're early." He smiled at me.

I smiled back. Umupo ako sa sofa dahil sinenyasan niya ako. Gulo-gulo pa ang buhok niya dahil bagong gising. Sa sofa lang siya natutulog. Hindi talaga niya iniiwan ang magulang niya rito sa hospital.

Pagkauwi ko, lagi na akong dumidiretso rito. It's been two weeks, but his parents are still unconscious.

Sinasamahan ko siya buong araw. Umaalis ako ng 10 PM. Hindi na siya nagpumilit maghatid dahil sinasabi ko na sinusundo ako ng driver namin.

Bumili siya saglit ng pagkain namin pagtapos niya maghilamos. I was left here at the hospital room. Wala akong magawa kaya tinignan ko nalang ang mga nakakabit na kung ano sa magulang niya.

Kailan kaya sila magigising? The doctors always say that they're stable and we just need to wait. It's been two weeks, we're still waiting. Are they really okay?

I'm worried. I don't want him to lose his parents, because I know what it feels to not have someone to call "Mom" and "Dad".

"Hey," tawag ni Chryszyler pagkapasok niya ng k'warto. Lumingon ako sakaniya at may bitbit na siyang mga paper bag. "Lets eat."

Inihain niya ang pagkain. Ang sofa rin ang ginagamit naming lamesa. Mayroon namang lamesa, pero puno na 'yon ng fruits and equipments para sa magulang niya.

"Ano sabi ng doctor?" I asked. Kung stable na kase sila, bakit hindi pa sila nagigising?

Tumigil siya saglit at umiling. Inubos muna niya ang pagkain sa bibig. "Still the same..." Dahan-dahan siyang yumuko. Tinitigan niya ang pagkain. "But not the same time." I heard him whispered something, but I didn't quite heard it.

I just shrugged it off. Maybe he's thinking too much because of his parents situation. Ipinagpatuloy ko nalang din ang pag-kain ko.

-----------

"Thank you. Take care, okay?" paalala niya. Tumango ako sakaniya bago lumabas ng k'warto.

Pinilit ko siyang manatili nalang do'n at baka magising bigla ang magulang niya. Hindi na siya nakapagreklamo. I know he wants to be there when his parents waken.

Nagtago ako sa isang k'warto na may tubo at wires. Electrical room ata 'to ng hospital. Madalas ako rito dahil wala masiyadong tao ang pumupunta rito maliban nalang kung may kailangan ayusin.

I hide at the darkest corner of the room. I still need to be careful. Mahirap na kung mahuhuli ako.

Hours passed and I suddenly felt that I'm back at the real world. Humiga ako sa kama ko.

I feel so tired. I feel so drained. Going back and forth is exhausting but kinda comforting. I don't know anymore. I don't know what I really feel, I just know that I'm existing and still surviving. I know it's not a normal thing to feel, but still, I can feel something.

It's Sunday. Walang pasok. Hindi pa lumilitaw ang araw. Umayos ako ng higa. Naramdaman ko ang sobrang pagod kaya inantok ako.

Halos wala pala akong tulog. Pag-uwi ko, diretso ako sa kabilang mundo. Pagbalik ko rito, diretso ako pasok sa school o kaya gumawa ng assignments. I don't even rest. I know I have a lot time to rest when I don't go to the other world, but I just can't help it. Even now that Chryszyler needs me.

Ginamit ko na ang oportunidad na 'yon para makatulog at makapagpahinga kahit papaano.

--------------