Kısacık Yazılar

Öylesine

Kimse gel demedi. Ben de kimseye gitmek istemedim. Kırılmadım ya da gücenmedim. Çocukluk ettim bazen, yalan yok o zamanlar üzülmüştüm. Ama anladım sonra; sana gelmeyene gidemiyormuşsun. Anladım çok sonra; gitmek istemediğinde bir bahane yetiyormuş. Çağırmadı kimse yanına ya da almadılar beni aralarına. Gitmedim ben de. "Geleyim mi?" demedim hiç. Belki benimkiydi çocukluk belki de onların yaptığıydı büyüklük. Bilemedim. Yine de gocunmadım, kızmadım. Birçok şeye alıştım. Ama en erken sessizliğe alıştım. Sessizliğe karıştım, bir oldum. Derin bir nefes almak dışında duyurmadım sesimi. Kızmadım veya gücenmedim. Tek taraflı değildir sorunlar dedim. İnsanların sana gelmesini bekleyemezsin dedim. Seni konuşturmak zorunda değil kimse dedim. Bıraktım; beklemeyi, çocukluk edip üzülmeyi bıraktım. Sessizliğimle devam ettim yoluma. Bilenler böyle bilsin dedim. Ben böyle kabul ettim, artık onlar da böyle bilsinler dedim. Bu sessizlik yük değil bana. Bu sessizlik benim.