Flush Royal

Μια Νέα Κρυφή Αρχή Λοιπόν

(Ερμιόνης pov)

Η ζωή είναι ήμερη και γαλήνια,εδώ και ένα χρονικό διάστημα μένω σε ένα απόμακρο χωριουδάκι ανάμεσα στην υπέροχη φύση της Μάλτας,έχω απομακρυνθεί από όλους και όλα,έβγαλα καινούργια ταυτότητα άλλαξα εμφάνιση,και ζω χωρίς έγνοιες και προβλήματα,δεν έχω κάποιο μέσω επικοινωνίας, ώστε να μην μπορέσει κάνεις να με βρει,αφήνοντας πίσω το παρελθόν.

Marco:Μωρό μου?*Νιώθω ένα χάδι στο χέρι μου,γυρνάω και βλέπω αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο που με έκανε να ξανά βρω τον εαυτό μου,να νιώσω αγάπη και ελεύθερη*

Ε:παρακαλώ*του λέω καθώς κλείνω και αφήνω το ημερολόγιο μου στο τραπέζι μπροστά μου*

M:Μόλις γύρισα από την  δουλειά και σε έψαχνα*μου λέει τρυφερά καθώς κάθεται δίπλα μου και με τραβάει στην αγκαλιά του*, και μυστικά ήξερα ότι θα σε έβρισκα εδω*είπε πειραχτικα και μου τσίμπησε την μύτη*

Ε:ειι χαχαχα όχι την υπέροχη μύτη μου*σηκώνομαι τάχα μου νευριασμενη και στέκομαι μπροστά του*είναι ντελικάτη!*λέω κάπως δραματικά, και ξέσπασε σε γέλια*

M:Μωρό μου μην ανησυχείς αν πάθει τίποτα θα σου την ξανά φτιάξω ακριβώς ίδια! *είπε σαρκαστικά ενώ γελούσε*

Ε:πάτσι!*λέω και του τεντώνω το χέρι για χειραψία,*

*και κάπως έτσι πέρασε το μεσημέρι,γελώντας και τρώγοντας την υπέροχη πάστα που έφτιαξε,και νιώθοντας απόλυτα γεμάτη*

*κατά το απόγευμα αφότου ο μάρκο έφυγε στην εταιρία για ένα Meeting,πήγα ξανά στο μικρό παράδεισο μου*

*Λατρεύω να κάθομαι με τις ώρες να χαζεύω και να γράφω στο ημερολόγιο μου,που από την αρχή ήταν ο καλύτερος μου φίλος,μέσα σε αυτό το ημερολόγιο θα βρεθούν τα πιο πονεμενα,σκληρά,αδιάφορα λόγια,και ελάχιστα θα είναι τα καλά.*

Ε:Γεια σου ψιψινελ,χαίρομαι που είσαι εδώ θα μου κρατήσεις συντροφιά για απόψε?*είπα καθώς την χαϊδεύω,την ψιψινελ την βρήκα εδώ,όταν ανακάλυψα αυτό το μαγευτικό μέρος. Και κάθε φορά που έρχομαι είναι εδώ, σαν να γνωρίζει όταν θα έρθω,εδώ έχουν πέσει όλα μου τα δάκρυα,όλος μου ο πόνος έχει σβήσει εδώ,με την ψιψινελ να κάθεται ακριβώς δίπλα μου,δεν έχει βγάλει ποτέ ούτε ένα νιαουρισμα,απλώς κάθεται δίπλα μου, σαν ένας άνθρωπος που κάθεται δίπλα σου για να σε ακούσει καθώς μιλάς.Δεν αρνείται τα χάδια μου,αλλά ούτε εγω τα δικά της,και θα έλεγα πως αυτή είναι η γλώσσα μας*

*Ανοίγω το ημερολόγιο καθώς ξαπλώνω κάτω από την σκιά του δέντρου και γράφω την συνέχεια μου*

{Απελευθέρωση}
Ήταν εκείνη η στιγμή που ξύπνησα σε ένα άγνωστο δωμάτιο ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι,βγήκα από το δωμάτιο και αφότου βρήκα το σαλόνι φώναξα τον Pablo,ύστερα ήρθε μια γυναίκα λέγοντας μου πως ο κύριος λείπει και θα επιστρέψει αργότερα!,απο εκείνο το λεπτό ήξερα πως έπρεπε να φύγω οπωσδήποτε από εκείνο το μέρος,οπότε έτρεξα πάλι στο δωμάτιο για να φορέσω τα παπούτσια μου,και έτσι βρήκα αρκετά χρήματα πάνω στο κομοδίνο δίπλα μου με ένα τριαντάφυλλο,χωρίς δεύτερη σκέψη τα άρπαξα και τα έβαλα στην τσέπη μου,και πατώντας το κόκκινο τριαντάφυλλο κάτω.
Κατέβηκα κάτω τρέχοντας,δεν ήξερα που θα πήγαινα και πως θα έφευγα από εκεί,απλά έτρεχα μέχρι που βρήκα μια τεράστια καγκελόπορτα,δίπλα υπήρχε μια πόρτα,προσπάθησα να την ανοίξω αλλά μάταια,από πίσω έτρεχαν 2 φρουροί και φώναζαν,τρόμαξα,άρχισα να σκαρφαλωνω μέχρι που η μπλούζα μου πιάστηκε από κάπου,οι φρουροί ήταν πολύ κοντά μου,φόβος και τρόμος άρχιζε να με κατρακύλα,τράβηξα την μπλούζα με αποτέλεσμα να σκιστεί και να μείνει το κομμάτι αυτό σε ένα σύρμα με το αίμα από την ματωμένη παλάμη μου,μόλις κατέβηκα άρχιζα να τρέχω,με όλο μου το είναι,δεν ήξερα που να πάω,υπήρχε αρκετός άσφαλτος μπροστά μου,έτρεχα ώσπου άκουσα αυτοκίνητα πίσω μου,γύρισα να δω ήταν οι φρουροί σε ένα άσπρο αυτοκίνητο και άλλο ένα μαύρο,ήταν ακριβώς πίσω μου,δεν είχα επιλογή η τα παρατάω,είτε τρέχω και μπαίνω στο δάσος δεξιά μου,αποφάσισα πως δεν τα παρατάω τώρα που ξεκίνησα! Οπότε εκεί γλίστρησα και έφτασα σε ένα μεγάλο βάθος μέσα,και έπεσα πάνω σε ένα φορτηγό!προφανώς και ακούστηκε σαν γδουπος και κράτησα τον εαυτό μου από το να ουρλιαξω από τον πόνο.Τότε ήρθε ένας ηλικιωμένος άντρες και μια γυναίκα φοβισμένη,μόλις με είδαν σε αυτήν την κατάσταση,έσπευσαν κατευθείαν νε με σηκώσουν,βάζοντας με στο φορτηγό που είχε κούτες γεμάτες κουκουνάρια.Μπαίνουν μέσα και ο άντρας βάζει μπρος λέγοντας μου πως πάμε στο νοσοκομείο,μόλις βγαίνουμε στην άσφαλτο βλέπω τα αυτοκίνητα και αντανακλαστικα σκύβω κάνοντας πως πονάω,αφότου τους περνάμε ξανά σηκώθηκα και ένιωθα ελεύθερη!. Δεν έπρεπε να με πάνε στο νοσοκομείο όμως!! Αλλιώς θα ζητούσαν ταυτότητα και τα σχετικά,και θα ενημέρωναν τον Pablo,και θα με έβρισκε,και δεν θέλω να γυρίσω πίσω,άρχισα να κλαίω και να προσπαθώ να εξηγώ στην γυναίκα πως ο άντρας μου,με κυνηγά για να με δείρει,έπρεπε να σκεφτώ μια ιστορία ώστε να μην καταλήξω εκεί πίσω,της εξήγησα πως αν πάμε στο νοσοκομείο θα με βρει,και τοτε θα με σκοτώσει,τρόμαξε και έτσι είπε στον άντρα της,να πάμε σπίτι που εκεί θα με φροντίσει η ίδια.Απο εκείνη την στιγμή που μόλις πάτησα το πόδι μου μέσα στο σπίτι τους ήξερα πως μπόρεσα και έφυγα μακρυά του!πως εύχομαι το ταξίδι μου να μην τελειώσει εδώ αλλά να φτάσει ακόμα πιο μακρύ,εκτός μιας μικρής πόλης.