Portakal

Baskın

Mo He yi revire getieebilmişti sonunda. Hala sessizliğini sürdüren He nin aklına istemsizce annesi gelmişti.

Ne zaman yere düşse veya bir yeri incinse yanına ilk koşan annesi olurdu.
Hep dikkatsiz olmasından dolayı ona söylenirdi. Ama ne kadar söylense de endişesi yüzunden okunurdu.

Annesi gittiğinden beri kimseden böyle bir tepki görmemişti He.

Herkes ona
O Güçlü "Halleder"
O Dsiplinli "Halleder"
O Büyüdü "Kendi Halleder"
Vesaire sözler ile sürekli onu yalnız bırakırlardı.

Sırf bu yüzden He her zaman yalnız hissetmişti. Az önceye kadar.

Mo dan gördüğü tepki kesinlikle onda bir şeyler uyandırmıştı. İyi anlamda.

-"Teşekkürler" dedi He bir anda.

Mo , He nin kolunun altından çıkmış ve onu yavaşça revir yatağına bırakmıştı. Ardından bu olayı garipsemiş ve tek kaşını kaldırıp ötekini aksine çatarak He ye bakmış ve bunu açıkça göstermişti.

-"Uzanmalısın." Demişti sakince
-"Hı-hım." Dedi He tian onaylayarak. Ardından küçük acı nidaları ile uzandı yatağa.

Revir odası her zamanki gibi hastane gibi kokuyordu. Hastaneden verevirden nefret eden ve adımını atmamak için elinden gelen her şeyi yapan He ise ilk defa umursamamıştı.