Belofte...

1. Ontmoeting

1.Ontmoeting

Ik zat in de bessenstruiken van een tuin om wat bessen te plukken. “Dat wordt dan maar mijn lunch.” Zuchtend at ik de heerlijke bessen op, terwijl mijn maag nog steeds rommelde. Er kwam ineens gepiep uit de bosjes en ik zag een rillende labrador puppy.

Er stond een kat voor met zijn haar overeind, blazend naar het kleine hondje.

“Sam? Sam, waar ben je nou?” Hoorde ik een jongensstem zeggen.

Voetstappen kwamen richting de struiken en ze kwamen steeds dichterbij en dichterbij.

“Boris, waarom moet je Sam nou steeds bang maken!”

Hij zag me nog niet, gelukkig, dacht ik in mezelf en zuchtte van opluchting. De zucht was een beetje te luid en hij draaide zijn hoofd mijn kant op en schrok net zo erg als ik.

Twee geschrokken ogen keken mij aan. Zijn ogen waren een mix van blauw, groen en grijs en hij was ongeveer mijn leeftijd. “Wie ben jij?”

ik deed mijn handen voor mijn ogen en gaf geen antwoord. Hij kwam dichterbij, terwijl mijn handen nog steeds voor mijn ogen waren.

“Alsjeblieft, doe mij geen pijn! Ik wil gewoon wat eten, maar ik ben uit huis getrapt…” Ik begon te huilen.

“Waarom zou ik je pijn doen?” Hij haalde mijn handen van mijn ogen vandaan en hield ze vast.

Ik werd warm vanbinnen, maar had geen idee waarom.

“Geen zorgen, ik zorg ervoor dat je een dak boven je hoofd hebt.” Hij hielp me met opstaan en keek mij glimlachend aan. Ik kon het niet helpen, ik moest ook een beetje glimlachen, maar waarom? Wat gebeurt er met mij?

Hij nam mij mee naar de achterdeur en leidde mij naar de huiskamer.

“Axel? Heb je Sam al gevonden?” vroeg een vrouwenstem. “Ja, mam!” antwoordde hij terug en hij keek mij weer glimlachend aan, dat het me een beetje bang maakte. Was hij iets van plan?

Ik hoorde voetstappen van de trap aflopen en de deur werd geopend.

Een vrouw met blond haar tot haar schouders stond in de deur opening met een verbaasde blik naar mij toe gericht.

“Ik verwachtte geen bezoek vandaag?” het klonk meer als een vraag.

“Dit meisje is uit huis getrapt, zegt ze. Mam, alsjeblieft! Laat haar niet buiten in de kou staan, want ze had helemaal geen eten.”

Zijn moeder keek mij met een verbaasde blik aan en keek toen naar Axel. “Is dat echt zo? Wat erg! Blijf jij maar voorlopig even hier” zei ze met een glimlach en knipoogde naar mij. “Waarom ben je eruit getrapt?” vroeg ze daarna.

Ik beet op mijn lip, probeerde niet te huilen, maar ik faalde daarin en voelde de tranen stromen.

“Kom maar zitten op de bank.” Axel’s moeder liep naar de bank, terwijl ik haar volgde.

Er was even stilte voor een minuut voor ik mijn mond open deed. “Mijn ouders hebben mij een paar dagen geleden achtergelaten in het bos, helemaal alleen, omdat ik nutteloos was. Mijn zusje is hun kleine engel en door haar ben ik er uit gestuurd. Ze zei dat ik haar sloeg, maar ik deed dat helemaal niet. Ze zegt dat soort dingen altijd, maar nu waren mijn ouders het zat dat ik haar zogenaamd sloeg, dat ik het huis uit werd getrapt.” Ik zuchtte en was blij dat het eruit was.

Axel liep naar de bank en keek mij met een glimlach aan, terwijl hij naast mij ging zitten.

Ik voelde mij warm worden op een of andere manier, maar ik weet niet echt waarom dat nou weer gebeurt.

“Wat is jouw naam nou eigenlijk?” hij keek mij aan met een nieuwsgierige blik en hij glimlachte een beetje.

“Ik heet Eva..” Zijn glimlach werd breder. Ik vond het maar eng.. “Eva…” hij pauzeerde en keek recht in mijn ogen, terwijl ik mezelf warmer begon te voelen…

“Wat een mooie naam” zei hij met een glimlach. “Kom, Eva, dan laat ik jouw kamer wel even zien!” Axel klonk net zo enthousiast als iemand die een loterij heeft gewonnen.

Terwijl ik hem de gang in en de trap op volgde, zag ik een foto van Axel, zijn moeder, een man en een meisje. Het meisje leek erg op Axel. “Wie is dat meisje?” vroeg ik uit nieuwsgierigheid aan Axel.

Axel stopte even met lopen en zuchtte, maar hij liep snel al weer verder.

Ik vroeg toch alleen wie dat meisje was, meer niet…

Toen we de kamer in kwamen, draaide hij zich om en er stroomden tranen over zijn wangen. “Lucille…”

Lucille?

“Lucille is gestorven , vorig jaar, ze was drie jaar jonger dan ik, ze was mijn zusje.”

Ik schrok. Zijn zusje?

“Ze was gestorven aan een ziekte…” hij zuchtte en keek in mijn ogen. “Kanker.”

Kanker… Kanker… Die rot ziekte waar mijn opa aan overleden is. Ik heb echt een hekel aan die ziekte, vooral als mensen ermee gaan schelden.

“En mijn vader was daarvan zo in shock toen hij het slechte nieuws hoorde, dat hij gewoon tegen een vrachtwagen aan reed en omkieperde. Hij was toen op slag dood…”

Hij moest het de laatste tijd vast slecht hebben.

“Ik ben al heel lang alleen.” Hij begon weer een beetje te huilen. Hij leek een seconde geleden nog zo gelukkig…

“Hoezo? Je hebt toch vrienden?”

Hij keek me nee schuddend aan. “Nee, ze pesten me alleen maar…”

Ik zuchtte, het deed me denken aan mijn tijd. Ik werd op mijn school vaak gepest. “Ik ben gepest op mijn school” zei ik voorzichtig, terwijl ik naar beneden keek, zodat hij niet zag dat ik mijn tranen wilde tegenhouden.

“Jij? Waarom zou een leuk meisje zoals jij gepest worden?”

Ik haalde mijn schouders op, want ik wist het zelf ook niet. “Ik ben mishandeld… Door mijn vader.”

Hij schrok van wat ik zei, dat kon je merken toen zijn ogen helemaal open waren.

“Hij sloeg mij elke dag” zei ik en ik kon mijn tranen niet meer in bedwang houden. Ik deed mijn handen voor mijn ogen, maar weer pakte hij ze vast. Ik keek omhoog in zijn ogen en zag een glimlach op zijn gezicht.

“Rustig maar, ik zal jou nooit pijn doen.” Ik lachte een beetje en omhelsde hem. “Maar beloof je mij ook geen pijn te doen?” Ik keek hem aan. “Natuurlijk!” zei ik en glimlachte. “Ik zal jou ook nooit pijn doen…” beloofde ik met een zucht…

Ik bleef in zijn ogen kijken, ze waren zo apart en zo mooi…

“Eva? Hallo? Contact!”

“Huh?” Ik merkte op dat ik al de hele tijd naar hem aan het staren was. Dat was dus eigenlijk helemaal niet de bedoeling.