Belofte...

3. Geest

3.  Geest

Een paar dagen waren voorbij en ik lag op het eenpersoonsbed. Het was ongeveer tien uur ’s avonds en ik deed het licht uit. Ik had een shirt van zijn moeder geleend en ik lag warm onder de dekens naar het plafond te staren. Opeens voelde ik mezelf omhoog zweven, maar ik deed mijn ogen niet open, want waarschijnlijk was ik aan het dromen.

“Wie ben jij?”

Ik deed mijn ogen open en vond mijzelf niet meer in bed liggen, maar ik zag mezelf wel daar liggen, maar er zat een meisje aan het voeteinde en het was…

…Lucille?

“Ik ben Roselynn.” Ik was een beetje beduusd, maar het was een droom, dus het maakte niet echt veel uit.

“Roselynn, zeg je?” Ze keek mij kwaadaardig aan. “Je gaat zeker mijn broer pijn doen, toch?”

Ik keek haar verbaasd aan. Waarom zou ik Axel pijn willen doen?

“Kijk niet zo verbaasd! Je weet heus wel waar ik het over heb, jij bent een of andere psychopaat die gek in haar hoofd is en stemmetjes in haar hoofd hoort, of niet?”

“Stemmetjes?”

“Ja, stemmetjes!”

“Ik hoor helemaal geen stemmetjes, echt waar!”

“Waarom ben je dan hier?” Ze deed haar armen over elkaar als een klein kind en wachtte af tot ik antwoord gaf.

“Ik ben verstoten door mijn ouders.”

“En waarom dan?”

“Ze vonden mij niet nuttig en mijn zusje was veel beter dan ik.”

“Wie is jouw zusje dan?”

“Amy Zonneveld.”

“Schei uit! Je liegt! Ik ben vriendinnen met haar geweest!”

“Ik lieg niet!”

“Hoe kan Amy nou weer verwend zijn? Ze was altijd zo stil en verlegen op school. Ik was haar enige vriendin!”

“Hoe verklaar je dan alle blauwe plekken op mijn lichaam, omdat ze het zo grappig vond om te zeggen dat ik haar steeds sloeg, terwijl ik helemaal niks deed?”

“Wat? Dat kan niet! Je liegt!” Ze raakte mijn voorhoofd met haar hand aan en schrok. “Je liegt niet?” zei ze heel erg verbaasd.

“Waarom deed je dat?” Ik voelde aan mijn voorhoofd, maar er was niks ermee gebeurd.

“Ik zag flashbacks…” Ze zuchtte en keek verontschuldigend naar mij. “Sorry, ik ben gewoon heel erg bezorgd om Axel. Het gaat de laatste tijd niet zo goed met hem, omdat ik er niet meer ben.”

Ik schudde mijn hoofd. “Het geeft niets, maar weet wel dat ik echt niks zou doen wat Axel pijn doet!”

“Ik geloof je…” Ze wilde nog wat zeggen, maar ze pauzeerde eerst. “Maar…” Ze zuchtte. “Ik weet niet zeker of ik je echt kan vertrouwen, nu ik weet wat Amy jou allemaal heeft aangedaan…” Ze keek naar beneden en weer naar mij. “Beloof je het?”

“Ik beloof het!”

“Met de pink?”

“Natuurlijk!” En ik stak mijn pink uit.

“Pinkie promise…” Ze zuchtte. “De laatste keer dat ik dat deed was met Axel, toen beloofde ik dat ik niet zou sterven…”

“Ik heb een vraagje…” zei ik voorzichtig. “Ben ik aan het dromen nu?” Eigenlijk was het een domme vraag, want natuurlijk droomde ik.

“Nee.”

Ik zuchtte van opluchting, maar wacht. Ze zei nee, dat betekent dus dat ik niet aan het dromen was.

“Maar waarom zie ik mijn lichaam daar liggen, dat kan toch niet in de realiteit?”

“Uittreding heet dat.”

Uittreding? Wat is dat nou weer?

“Jouw geest is uit jouw lichaam gegaan…”

Ik schrok. Betekende dat dan dat ik nooit meer in mijn lichaam kon gaan? “Maar mijn lichaam…”

“Geen zorgen, je hoeft alleen maar hard aan jouw lichaam te denken en je komt vanzelf weer terug in jouw lichaam!”

“Oké, ik denk dat ik maar weer terug ga naar mijn lichaam.”

“Wacht!” Lucille keek mij verdrietig aan. “Mag ik nog even naar Axel toe met jouw lichaam?”

Ik knikte. “Maar alsjeblieft, niet te lang, want ik vind dit echt heel eng!” zei ik met een bibberende stem.

“Maak je maar geen zorgen…”

Ik volgde Lucille naar mijn lichaam, als ze langzaam in mijn lichaam trad. Langzaam volgde ik haar sluipend naar een andere kamer, dat die van Axel bleek te zijn, aangezien Axel daar een boek aan het lezen was en helemaal niks van ons gesprek had gehoord, waarschijnlijk.

“Axel?”

“Roselynn, had je weer een nachtmerrie?”

“Ik ben Lucille…”

“Hoe kom je daarbij?”

“Roselynn staat naast mij, kijk maar!”

Verschrikt keek hij mij aan. “R-Roselynn?” Hij reikte zijn hand naar de mijne, maar zijn hand ging door mij heen. “Kan ze ook weer terug?” Vroeg hij verschrikt.

“Natuurlijk,” zei ze alsof dit een alledaagse zaak was. “Ze hoeft alleen maar aan haar lichaam te denken!” Ze keek naar me en knikte. “Mag ik eerst nog een knuffel van Axel voordat ik weer ga?” Lucille keek mij smekend aan.

“Natuurlijk, ga je gang!”

Ze gaf hem snel een knuffel en toen zakte mijn lichaam in.

Ik dacht aan mijn lichaam en voelde mijzelf vallen.

“Roselynn…”

Ik voelde iemand naar mij staren. Toen ik mijn ogen openden zag ik twee bezorgde ogen op mij gericht. “Axel…” Ik raakte zijn gezicht aan en zijn wangen werden warm. “Ik ben weer in mijn lichaam…”

“Weet je waarom ik jou kan zien als je bent uitgetreden?” vroeg Axel met een glimlach.

“Je kan…”

“Ik kan geesten zien en de laatste tijd kwam Lucille langs om mij te begroeten, maar we konden elkaar niet aanraken…” zei hij en hij keek een beetje verdrietig. “Gelukkig was jij in de buurt en kon zij even jouw lichaam gebruiken om mij nog één keer te omhelzen.”

“Wat ben ik blij dat ik nog ergens voor nuttig ben” mompelde ik in mezelf en keek naar beneden.

“Wat?”

“Oh, niks, ik dacht weer eens hardop na…” Ik zuchtte. “Laat maar zitten, morgen praten we wel weer verder.” Ik gaapte.

“Oké, welterusten dan. Morgen is de eerste schooldag voor jou, maar wees gewaarschuwd, er zijn alleen maar irritante kinderen in onze klas!” Hij keek mij aan.

“Geen zorgen, ik red mij wel hoor!”

Hij lachte. “Dat is mooi om te horen!” zei hij, terwijl hij zijn duim omhoog had en knipoogde. “Ga maar slapen, morgen is een lange en vermoeiende dag!”

“Welterusten, Axel.”

“Welterusten, Roselynn.”