The Police Girl

9. Lies - Spencer

Ik reed terug naar het hoofdkwartier en wist dat ik een grote preek zou krijgen.

Ik loop door de grote deuren en werd begroet door een aantal mensen.

Maar voor ik de deurkruk kon aanraken van Spencer zijn kamer, werd de deur opengetrokken.

Een boze Spencer staat in de deuropening.

‘Wij gaan even uit eten.’

Hij trok zijn jas van de kapstok en loopt met grote passen voor me uit.

We lopen de kantine binnen en hij gaat zitten aan een tafeltje waar het bordje “gereserveerd” op staat.

‘Ik heb je al een tijdje niet meer gesproken,’ begint hij. ‘En wij moeten nog eens bij kletsen.’

Ik knik langzaam met de menukaart in mijn handen.

Kate, de serveerster die ik gelukkig goed ken, komt aanlopen en vraagt wat we willen drinken.

‘Kate, wat is vandaag het daggerecht?’

‘De pasta met zalm,’ zegt ze en glimlacht.

‘Doe die maar,’ zeg ik en lach naar haar. Hoe zal haar baantje hier zijn? Ze heeft geen idee wat wij doen en wie wij zijn. Maar als je mij of iemand tegen komt, mag ze niks zeggen over wie wij zijn.

‘Mijn ook,’ zegt Spencer kortaf.

Als Kate alles heeft opgeschreven en wegloopt, barst Spencer los.

‘Hoe kan je? Hoe kan je uitgaan met die jongen?’ Vraagt hij woedend.

‘Hij is harstikke lief.’

‘Maar hij wilt alles over je weten en je bent niet in staat jezelf te verdedigen voor alles.’

‘Ik kan mezelf heel goed verdedigen.’

‘Je bent verliefd!’ Roept Spencer ineens uit.

‘Sorry?’ Vraag ik.

‘Je hoort me wel.’

Even werd ik duizelig en ik sta op.

‘Ik ga even naar de wc.’

Ik loop naar richting de deuren van de wc en voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken.

Ik sta voor de spiegel en gooi wat water in mijn gezicht.

Ik heb al 2 mensen opgepakt en ben er nu met 3 bezig. Hoe kan ik nu verliefd worden? Daar heb ik helemaal geen tijd voor.
Maar ik ben bang dat hij wel gelijk heeft…

Ik draai de pasta op mijn vork en steek het in een keer in mijn mond.

‘En over Zack. Je moet snel wat gaan vinden. We hebben niet genoeg bewijs om het op te pakken. Richt je meer op zijn bedrijf.

En serieus, wat je deed bij Tom? Ik vind het een achterlijke zet. Ik wil ook dat je vanavond meteen naar hem toe gaat en bij het ziekenhuis gaat kijken. Je kon hem niet zomaar achterlaten. Tom is vast uitgeput en nu is het de tijd om te kijken of je wat uit hem kan krijgen.

Wel vind ik het meesterlijk hoe je reageerde op Ronald. Maar verzamel meer van zijn drugs. We hebben het nodig.

De zaak van Zack, Ronald en Tom moeten binnen 9 maanden afgesloten zijn. Dan ben je 19 en mag je je leven gaan vieren en kijken voor een echte baan. Maar je moet ze te pakken krijgen.’

‘Ik zal mijn best doen,’ zeg ik en voelde me ineens alsof hij teleurgesteld in me was.

En dat gebeurd niet vaak.

Ik rij langs de bomen naar het ziekenhuis en blijft even op de parkeerplaats staan.

Ik zie de auto van Tom geparkeerd staan en loop langs de witte muren naar de schuifdeuren.

Ik loop naar de receptie.

De vrouw die mijn gisteren zoveel vragen stelde, zit met haar bril op haar neus te kijken.

Ze trekt haar wenkbrauw op en schrijft een briefje. Ze duwt het onder me neus en gaat ongestoord verder alsof ik hier nooit gestaan heb.

Ik draai me om en zucht. Ik loop langs een aantal wachtende mensen naar de lift en druk om het knopje 3, zoals het omschreven staat op het briefje.

Ik loop naar buiten en zie IC staan. “Intensive Care” staat er op het bordje geschreven.

Ik loop naar kamer 321 en zie op het bordje de naam  van Tom zijn oma staan.

Ik wil de deur opendoen, maar hoor dan iemand roepen.

‘Wacht!’ Roept een vrouw in een wit pakje.

‘Wat is er?’

‘Ben jij de vriendin van Tom?’

Ik knik.

‘Ga maar,’ zegt ze. ‘Maar verwacht een hoopje niks.’

Sorry? Ik loop naar binnen en zie Tom slapend op de rand van haar bed. Zelf ligt ze met slangetjes, over al en nergens. Het zag er sneu uit.

Ik pak een stoel en ga naar hem zitten. Ik leg mijn hand op zijn rug.

Hij schrikt wakker en gaat rechtop zitten.

Hij draait met z’n gezicht naar me toe en ik twee hele bange ogen, met tranen gevult.