‘‘Jusmeyo marimar! Kagaling ni’yong lahat. Imbis na tulungan ni’yo akong mag tinda, e heto kayo’t tamang selpon lang ang ginagawa.’’ Nagising ang buong diwa ko sa sigaw ng aking tiya. Ke’ umaga pa’t heto na siya sumisigaw.
‘‘Inay, ke’ aga-aga ganyan agad bungad mo sa amin? Hindi ka ba naririndi sa boses mo tuwing umaga?’’ ika ng pinsan kong si Fury. Kung anong kina sosyal ng pangalan e gano’n din ang kinahirap ng sitwasyon namin sa buhay. ‘‘Tumahimik ka riyan, Purita. Kung hindi ko pa kayo sisigawan wala kayong magagawang trabaho.’’ Napakamot sa ulo si Fury matapos siyang tawagin sa kaniyang palayaw. Natawa ako ng palihim. ‘‘Kay ganda ng aking pangalan, inay, tapos tatawagin mo lang akong ‘purita’? Parang hindi ina amputa’’. Nanakbo palabas si Fury dahil sa biglaang pagbato ni tiya sa kanya ng sandok. ‘"Kumiking-ina kang bata ka. Wag na wag mo akong mumurahin!’’
Matapos ang munting palabas na ginawa ni tiya’t Purita, nag simula na akong kumilos.
‘‘Andeng, bigyan mo ng tubig ang ika-9 na lamesa.’’ rinig kong sigaw ni tiya sa labas. ‘‘sige po, tiya.’’
May munting karendirya si tiya Mheldred. Simula ng mamatay ang mga magulang ko, si tiya lang ang natatanging kamag-anak namin na kumupkop sa’kin. Sa kaniyang karendirya niya kami binubuhay ni Fury. Sapat lamang ang kita neto para sa aming pang-araw-araw tatlo.
No’ng dumilim, sinimulan na namin magligpit ng mga gamit. Ngunit, sa kalagitnaan ng pagliligpit ko, may lalaking naka upo sa pinaka huling lamesa, kaya’t pinuntahan ko ito para ipaalam na magsisirado na kami ng karendirya.
‘‘Ipagpaumanhin niyo po, ngunit-’' naputol ang aking pagsasalita ng bigla siyang tumayo at biglaan niyakap ako. Nagulat ako sa ginawa nito, sinubukan kong kumawala sa yakap niya ngunut talagang malakas at mahigpit ang pagkakayakap nito sa’kin.
‘‘Finally, I found you.’’
