ϟ karanlık yükseldiğinde iyi uyanır.
─ Göz göze geldiğimizde aramızda sözsüz bir tartışma geçmişti. İnsanı çarpan türden gözleri vardı, fırtına bulutları kadar güzeldi ama tehditkardı.
melekler, vampirler, periler, kurtadamlar ve deniz kızları ile d...
Denge ne olursa olsun korunmalıdır. Öncelik, meleklerindir. Irklar arası kan alışverişi yapılamaz. Faniler ile iletişim ve onları öldürmek yasaktır. Karşı gelen sürgün edilir. Elbernon ortak alandır. Dönüşüm yasaktır. Öz'lere sahip olanlar kurallardan muaftır.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Melek Yemini
Bu gece ruhumu adalete bağlıyorum, kalbimi özgürlüğe, gözlerimi gerçeğe, gücümü onura, kanımı savaşa ve nefesimi Awaxan'a.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dünyam parçalanıp dökülmeye başladığında, karanlığı kıracak bir ışık olmadığında, içimde bir güç dalgası belirdi korkutucu ve çok fazla acı olmasına rağmen, bana kazandırdığı şey yüzünden asla pişman olmadım. Bu yüzden şu an bu hikayeyi anlatıyor olmam, yaşadığım anlamına gelmeyebilir. Belki can çekişiyorum, belki öldüm, belki de hiç olmadığım kadar hayattayım. Söyleyebileceğim şey, ölümün bir son olmadığı hatta bazen yeni bir başlangıç anlamına bile gelebildiği. Evet, evet hayatta başımıza korkunç şeyler gelebiliyor ama ölüm bunlardan biri değil tabii ölen siz değilseniz o zaman durum başka, eğer ölen sevdiğiniz biriyse ve onu kaybetmenin verdiği sonsuz acıyla nasıl başa çıkacağınızı bilemiyorsanız, (benim gibi) asıl gerçek ölüm bu oluyor.
Ve bende şimdi fedakârlık yapmak zorundaydım; başladığım gibi bitirmeliydim. Acı çekerek. Ve bunu yaparken en çok onun yokluğunu özleyeceğimi belirtmeliyim çünkü tanıştığımızda benim karanlığım onun ise cehennemi vardı. Baş etmemiz gereken şeytanlarımız ve bizi bırakmayan bir geçmişiz vardı. Tekrar ve tekrar bizi alaşağı etmek için gölgede saklanıyorlardı. Düştüm. Kayboldum. Vazgeçtim. Ama o benden asla vazgeçmedi. Arkamı kolladı, beni yerden kaldırdı, benim için dövüştü, benim için karşı geldi ve bu kendimi değerli hissettirdi. İçimde büyük bir acıyla yaşıyordum ve bunu anladı en çok o anladı. Ne istediğimi biliyordu ve istediğimi almam için bana şans veriyordu. İşte bu bana çok cesurca geldi. Ve uzun süredir hissedemediğim o şeyi hissedebiliyordum o güven duygusunu, artık arkama baktığımda sadece bir karanlık yoktu. Ve ona sahipken, gerçeğin daha fazla acıtamayacağını düşündüm. Ona baktığımda karanlığıma ışık getirmesi hoşuma gidiyordu. Asıl korkutucu olan ona bu kadar çekilirken, kendimi yok olmanın eşiğinde bulmamdı.
