Het Huis Anubis: Hoe het allemaal begon

2: De kennismaking

Victor bekijkt de bewoners van top tot een als iedereen zich heeft verzameld in de huiskamer.
"Nou, mag ik dan nu allemaal jullie aandacht?" bromt hij, en slaakt een diepe, onhoorbare zucht.
De groep stopt met praten en richten hun ogen op Nienke, die naast Victor is gaan staan.
"Dit is Nienke, Nienke die komt hier wonen. Ik verwacht van jullie allemaal dat jullie haar thuis zullen laten voelen en dat ze zich op haar gemak zal voelen. Nienke?" Victor blijft Nienke afwachtend maar streng aankijken.
Nienke richt haar blik op Fabian. Vanaf het moment dat hij binnen is komen lopen voelt ze zich op haar gemak. Het is gemakkelijker om daarom de focus maar op hem te leggen, aangezien ze de zenuwen moet onderdrukken.
"Nou, ik ben Nienke. Ik ben net 18 jaar geworden, ik woonde samen met mijn oma in Oudegeyn en aangezien zij niet meer voor mij kon zorgen heeft zij mij naar Anubis gestuurd."
"En waarom kan je oma dat niet meer?" flapt Joyce eruit, maar wel ietwat voorzichtig.
Nienke slikt even. Deze vraag heeft ze enerzijds wel een beetje verwacht, maar aan de andere kant dacht ze niet dat iemand de moed had het haar te vragen.
"Eh, mijn ouders heb ik eigenlijk nooit ontmoet. Ik heb altijd bij mijn oma gewoond, zij heeft altijd voor me gezorgd en ze heeft veel last van haar reuma. Ze gaat naar een verzorgingstehuis waar ze alle hulp en steun kan krijgen die ze nodig heeft. Ik heb haar altijd geholpen waar nodig, maar aangezien ik ook naar school ga heb ik niet alle tijd van de wereld. Dit leek ons allebei uiteindelijk het beste."
Nienke ziet een aantal uit de groep instemmend knikken.
"Amber, zoals je weet deelt Nienke haar kamer met die van jou," zegt Victor die Amber eraan helpt herinneren. "Het zou misschien voor jou fijn zijn, Nienke, om een beetje bij Amber in de buurt te blijven en Amber, aan jou de taak om Nienke een beetje te ondersteunen, goed?"
Amber knikt goedkeurend. "Ja."
"Goed, nou... Nu we dat allemaal hebben gehad, kunnen jullie allemaal je gang gaan, Trudie zal zo wel terugkomen van de supermarkt en zoals bekend gaan we om zes uur eten."
Victor loopt met die woorden bij de groep vandaan en meteen beginnen de bewoners door elkaar heen te praten.
Nienke weet zich even geen houding te geven en frunnikt daarom een beetje onwennig aan haar rok.
Fabian loopt op haar af en glimlacht kleintjes.
"Hoi, ik ben Fabian," zegt hij lief en steekt zijn hand uit.
Nienke glimlacht automatisch terug. "Nienke." Ze schud zijn hand en kijkt dan vlug weer omlaag.
Fabian draait zich langzaam weer om en ploft met zijn boek weer op de bank.
Amber loopt vervolgens ook op Nienke af en buigt haar arm als teken dat Nienke haar arm in de hare mag steken.
"Kom maar mee, roomy. Zal ik je helpen met uitpakken?" stelt ze voor.
Nienke glimlacht geforceerd en neemt Amber in de arm.
Giechelend loopt Amber met Nienke de trap op om haar te helpen met uitpakken.

"Jeroen?" Langzaam opent Noa de deur van Jeroens slaapkamer. Jeroen kijkt ietwat verward omhoog van zijn schoenen, die hij nog steeds aan het poetsen is.
"Hm?" Fronsend blijft hij Noa aankijken.
Noa begint even te lachen. "We zouden toch een wandeling gaan maken?"
"O," antwoord hij stom, en wringt zijn hand door zijn haar. "Ja, kan dat misschien een andere keer? Ik heb nog een berg huiswerk liggen en ik wil graag mijn schoenen verder poetsen."
Noa slikt. Ze laat niet merken dat ze dit jammer vind.
"Ja, dat is ook goed," antwoord ze zacht.
Met die woorden sluit ze de slaapkamerdeur. Jeroen blijft zuchtend zitten en schud een keer zijn hoofd. Ergens vind hij het ontzettend leuk om met Noa leuke dingen te ondernemen, maar aan de andere kant wil hij ook niet toegeven aan datgene wat hij ook maar voelt. Daarbij zijn zijn schoenen véél te belangrijk om het te laten wachten tot morgen.